جدایی عباس از هوشنگ ؛ آیا پایان تلخی بهتر از تلخی بی پایان رقم خورد؟

عصر ایران ؛ نهال موسوی - بامداد امروز - دوشنبه نهم مهر - عباس یاری یکی از 3 نفر موسس مجله فیلم که پرسابقه‌ترین مجله سینمایی بعد از انقلاب است، در اینستاگرام خود متنی با عنوان «خداحافظ رفقا...» منتشر کرد و از جدا شدن از شریک قدیمی خودش هوشنگ گلمکانی خبر داد، این اتفاق یک غافلگیری و بهت برای اهالی سینما و مطبوعات به همراه داشت.

مجله فیلم به دلیل تاثیرگذاری و سابقه انتشار مستمر و بدون وقفه به جایگاهی بی بدیل در میان اهالی سینما در چهار دهه گذشته دست یافته است و تقریبا هیچ سینماگر یا علاقمند به سینما در ایران وجود ندارد که یک مدتی خواننده آن نبوده باشد.

همکارم مهرداد خدیر گرانقدر زمان درگذشت مسعود مهرابی در یادداشتی به درستی نوشته است: «اگر مجلۀ فیلم نبود از سینمای دنیا بیش از این عقب می‌افتادیم. درست است که سینما را باید دید اما با مجلۀ فیلم سینمای جهان را اگر نمی‌توانستیم دید، می خواندیم!» 

مجله فیلم در سال ۱۳۶۱ با نام «سینما در ویدئو» آغاز به کار کرد و از سال ۱۳۶۲ به «فیلم» تغییر نام داد، مرحوم مسعود مهرابی، هوشنگ گلمکانی و عباس یاری 3 نفر موسس آن و شریک هم بودند، بعد از درگذشت مسعود مهرابی در شهریور سال 1399 پویا مهرابی جانشین پدر شد که البته به دلیل اختلافاتی که با دو شریک قدیمی پدرش داشت نتوانستند با هم ادامه همکاری داشته باشند و گلمکانی و یاری از او جدا شده و مجله «فیلم امروز» را منتشر کردند.

عباس یاری ، مسعود مهرابی ، هوشنگ گلمکانی

بعد ازاین انشقاق زوج گلمکانی - یاری در آذر ماه 1400 اولین شماره مجله فیلم امروز را وارد بازار کردند، البته با نگاهی به روز شده و البته با توسعه بخش سایت و شبکه‌های اجتماعی و ... که اتفاقا ویدئوهای جذابی از مصاحبه با سینماگران در قالب همین نشریه تولید و منتشر شد.

حال تقریبا بعد از 3 سال از این همکاری جدید، عباس یاری اعلام کرد که شریکش اعتقاد دارد: «زمانه عوض شده و باید شیوهٔ ادارهٔ این واحد مطبوعاتی هم تغییر کند و ایشان در تمام زمینه‌ها شخصا تصمیم‌گیری کنند.»

متن کامل نوشته عباس یاری در صفحه اینستاگرامش به این شرح است: 

«دوستان عزیز و یاران نازنین، با تاسف بسیار بعد از(۴۲)سال که عمر و جوانی‌ام را برای مشارکت در انتشارِ مجله فیلم، کتاب سال، فیلم اینترنشنال، تقویم سینمایی، مجله فیلم‌امروز و کتاب امسال، همچنین ساخت و تجهیز استودیوهای این واحد‌ مطبوعاتی هزینه کرده بودم، از آن جدا شدم. مجموعهٔ فرهنگیِ آبرومندی که طی تمامی این سال‌ها در دام هیچ حزب و گروه و دسته و باندی نیفتاد و با آرامش و حمایت‌ خوانندگانِ عاشق و نویسندگانِ صمیمی اش، به راهش ادامه داد و شیفتگان بسیاری داشت.

همه می‌دانند که در تمام این سال‌ها شخصا دنبالِ هیچ رانتی نبوده‌ام و ورود به کار شخصی و غیر مطبوعاتی،خط قرمزم بوده است. بهرحال شریکم جناب گلمکانی، اعتقاد دارند سلیقه و نگاه ما با هم جور نیست چون زمانه عوض شده و باید شیوهٔ ادارهٔ این واحد مطبوعاتی هم تغییر کند و ایشان در تمام زمینه‌ها شخصا تصمیم‌گیری کنند.

حالا که بعد از چهل و دو سال خانه‌ام را ترک می‌کنم، وجدانم راحت است چرا که همه می‌دانند با تمام وجود، عمر و جوانیم را در خدمت به این مجموعه و تربیت نیروهای کارآمد آن گذاشتم.

پست عباس یاری در اینستاگرام

البته ما در ابتدایِ بنیانگذاری «فیلم امروز»، مثل گذشته طی اقرارنامه‌ای، متعهد شدیم که در امور معنوی و مالی آن شریک باشیم اما با گذر زمان، نگاه شریکم بتدریج تغییر کرد و من هم برای آن که سدی در برابر موفقیت‌های بیشترِ این کانونِ خوشنامِ مطبوعاتی نباشم، قلبم را در خانه‌ام جا گذاشتم و بعد از چهل‌و دو سال از این کشتی پیاده شدم، در دورهٔ اول فقط مرگ زنده‌یاد مهرابی و نگاهِ سیاسیِ وارث‌ِ او، باعث ترمزی در ادامهٔ راه شد و در دورهٔ تازه، بعد از فقط سه سال.

آرزو می‌کنم این واحد مطبوعاتی با کنار رفتنِ شریک سوم، با مدیریتِ مستقلِ آقای گلمکانی، موفق‌تر از گذشته به راهش ادامه دهد.

به دستان پر مهر شما که سال‌ها با شور و مهر در کنارمان بوده اید، بوسه می‌زنم و به گذشته‌ای که در شرایط جنگ و موشکباران و بمب و تحریم و بی‌کاغذی و بی‌پولی، با تمامی ناسازگاری‌ها، مشکلات را پشت سر گذاشتیم، افتخار می‌کنم هرچند همان زمان هم فشارهای کشنده‌ای را برای حفظ این مشارکت، تحمل کردم و مانعِ فروپاشی آن شدم.

اعتراف می‌کنم که این جدایی برایم مثل مرگِ یکی از عزیزانم تلخ است، اما گویی «یک پایان تلخ، بهتر از تلخیِ بی‌پایان است‌.» به سهم خودم از تمامی دوستانِ نویسنده و همکاران عزیزی که سال‌ها درکنارمان بوده‌اند، ممنون و سپاسگزارم.

آرزو می‌کنم چنانچه خدای نکرده در جریان کار کوچکترین دلگیری‌ از این حقیر در دل‌شان مانده، حلالم کنند.»

تقریبا دو ساعت بعد از انتشار این خبر، هوشنگ گلمکانی هم در صفحه اینستاگرامش یک پست ساده با زمینه سیاه منتشر کرد و نوشت: «زمانه را چو نکو بنگری همه پند است» و در کپشن آن هم نوشته است: 
«بدون شرح. یعنی که سکوت»

پست هوشنگ گلمکانی در اینستاگرام

حال چه اتفاقی رخ داده که کار به اینجا کشیده است غیر از خود گلمکانی و یاری کسی خبر ندارد اما آنچه مورد توجه است یکی از موفقترین شکل‌های همکاری در تاریخ مطبوعات ایران دیگر به پایان رسید.

چه در زمان مجله فیلم که بیش از 38 سال با تمام اختلافات و فراز و فرودها ادامه پیدا کرده بود و چه در مجله فیلم امروز که تقریبا 3 سال بر آن 38 سال اضافه شد.

این اتفاق در میان اهالی سینما، منتقدان سینمایی، روزنامه‌نگاران، خبرنگاران و ... بازتاب زیادی به همراه داشت و بسیاری نوشتند و آرزو کردند که یک بازنگری در این قضیه رخ دهد، حیف است و ... 

بهرحال هم عباس یاری و هم هوشنگ گلمکانی جایگاه غیر قابل انکاری در تاریخ نشریات ایران دارند و تاثیرگذاری هر کدام به گونه‌ای غیر قابل انکار استف ولی شاید به قول عباس یاری و آن دیالوگ معروف فیلم درباره الی اصغر فرهادی «یک پایان تلخ، بهتر از تلخیِ بی‌پایان است‌.»

با آرزوی موفقیت برای هر کدام در ادامه راه ...

بیشتر بخوانید:

چه درست گفت علی ملاقلی‌پور: فیلمسازان جوان سفارشی معضل سینما شدند

چند فیلم مجوزدار در صف اکران سینما هستند؟

بازنشر یادداشتی سینمایی - فوتبالی از حمیدرضا صدر ؛ قهرمان‌ها هم گریه می‌کنند

کیومرث پوراحمد؛ مرگ بهاریه‌نویس در بهار

به یاد مسعود مهرابی؛ او که سینمای «دیدنی» را «خواندنی» کرد

تماشاخانه

بیمارستان‌های ویران در بیروت با فرشتگانی که تا پای جان برای سلامت ایستاده‌اند (فیلم)

موسیقی کلاسیک هنوز زنده است / کشف اتفاقی آثار جدیدی از بهترین آهنگسازان جهان (فیلم)

فیلم های دیگر