اسرائیل و بازدارندگی هسته ای پاکستان؛ جهان اسلام شگفت زده از بی مسؤولیتی اسلام آباد

پاکستان، در قضایای مربوط به فلسطین و مشخصاً در جنایات اخیر اسرائیل در غزه که حتی صدای اعتراض مردم آمریکا و اروپا را نیز درآورده، در کنج سکوت خزیده و همانقدر در این پرونده جهانی فعال است که کشورهای غیر مهمی مانند نپال و بوتان و نائورو نقش آفرین هستند!

عصر ایران - یکی از مهم ترین دلایلی که به اسرائیل، اعتماد به نفس می دهد و یکه تازی های جنایتکارانه او را تقویت می کند، پشتگرمی اش به بمب های اتمی است.

تل آویو بر این باور است که در هر گونه درگیری جدی و فراگیری، چون دارای سلاح هسته ای است، در نهایت می تواند حرف آخر را بزند و خود را از نابودی برهاند.

در مقابل، این تحلیل وجود دارد که چون اسرائیل کشوری است که اکثر جمعیت آن، مهاجرانی اند که هنوز در خارج از اسرائیل حق شهروندی دارند، توسعه پارادایم "خطرناک بودن زیست در اسرائیل" به مهاجرت معکوس می انجامد و این کشور را از درون تهی و نابود می کند.

در جهان اسلام، تنها کشوری که سلاح هسته ای دارد، پاکستان است. این کشور 26 سال قبل اولین بمب اتمی خود را آزمایش کرد و آخرین برآوردها حاکی از آن است که با 165 بمب اتمی که سال به سال هم بر تعدادشان افزوده می شود، در ردیف ششمین قدرت هسته ای دنیا قرار دارد.

با این حال، پاکستان، در قضایای مربوط به فلسطین و مشخصاً در جنایات اخیری که اسرائیل در غزه مرتکب شده و حتی صدای اعتراض مردم آمریکا و اروپا را نیز درآورده، در کنج سکوت خزیده و همانقدر در این پرونده جهانی فعال است که کشورهای غیر مهمی مانند نپال و بوتان و نائورو نقش آفرین هستند!

کسی انتظار ندارد پاکستان وارد جنگ با اسرائیل شود و به سویش موشک با کلاهک هسته ای شلیک کند ولی جهان اسلام از تنها دارنده سلاح اتمی اش این انتظار را دارد که حتی فراتر از ایدئولوژی، هم از منظر انسانی و هم برای جلوگیری از تبدیل اسرائیل به قدرت بلامنازع منطقه -که می تواند در آینده برای پاکستان نیز چالش های راهبردی ایجاد کند-دستکم موضع گیری روشن، مؤثر و معنی داری علیه اسرائیل داشته باشد.

سلاح هسته ای، هم قدرت آور است و هم مسوولیت زاست. اولین مسوولیت اش نیز استفاده نکردن از آن است و بسنده کردن به بازدارندگی اش. اگر دولت پاکستان این بازدارندگی را که اکنون معطوف به هند است، به سمت خاورمیانه نیز گسترش دهد و این پیام را به اسرائیل منتقل کند که نسبت به سرنوشت فلسطینی ها - حتی در چارچوب مصوبات سازمان ملل در حدود مرزهای 1967 - حساس است، آنگاه می توان به تعدیل توحش اسرائیل امیدوار بود. ضمن این که اگر ساکنان اسرائیل متوجه این معنا باشند که یک کشور اسلامی دارای سلاح اتمی حامی مردم فلسطین است، این گزاره را در مجاسبات دراز مدت خود برای ماندن یا رفتن لحاظ می کنند.

به علاوه، پاکستان که هم اکنون فاقد عمق استراتژیک معنایی در جهان اسلام است، در میان کشورهای اسلامی و عربی ارتقاء جایگاه خواهد داشت و می تواند از مواهب سیاسی و اقتصادی آن، بهره بسیار ببرد.

البته به نظر می رسد که حتی اگر دولت کنونی پاکستان نیز نخواهد در قبال مساله جهانی فلسطین، مسوولانه عمل کند، در آینده چنین اتفاقی رخ خواهد داد چرا که اکثریت مردم پاکستان بر خلاف دولتمردان اش، دارای نگاه ایدئولوژیک به مسأله هستند و در کشوری که دولت ها مدام در حال تغییر هستند، بعید نیست که زمانی دولتی با گرایش های تند و صریح ضد اسرائیلی بر سر کار آید و بازدارندگی تنها زرادخانه اتمی جهان اسلام را متوجه اسرائیل کند.