حسرت رسول صدرعاملی درباره ابوالفضل پورعرب در فیلم قربانی ؛ یکدیگر را درک نکردیم

رسول صدرعاملی از یک حسرت‌هایش در فیلم قربانی با بازی ابوالفضل پورعرب گفت.

رسول صدرعاملی از یک حسرت‌هایش در فیلم «قربانی» با بازی ابوالفضل پورعرب گفت.

به گزارش ایسنا، موزه سینما در ادامه انتشار سلسله نشست‌های تاریخ شفاهی خود همزمان با زادروز "رسول صدرعاملی" نویسنده، کارگردان و تهیه کننده سینما بخش‌هایی از گفتگوی این هنرمند را منتشر کرده است که بخش‌هایی از آن را می‌خوانید.

رسول صدرعاملی درباره حضور ابوالفضل پورعرب در فیلم «قربانی» گفت: پورعرب در این فیلم بازی بسیار خوبی داشت؛ او دارای نوعی تنش درونی و استرس‌هایی بود که من بعدها و با کسب تجربه‌های بیشتر از آن مطلع شدم.

وی ادامه داد: بازیگری کار بسیار دشواری است مخصوصا اگر بازیگر آگاهانه رفتاری را از خود بروز دهد و بداند وقتی تصویر او روی پرده سینما قرار می‌گیرد، چگونه دیده می‌شود. این موضوع درک ویژه‌ای را طلب می‌کند و هر بازیگری نسبت به آن آگاه نیست.

اینکه یک بازیگر تمام مدت به این مسئله فکر کند که چگونه وارد پلان شده و از آن خارج شود و از کدام منبع احساس خود را تغذیه کند، موضوعی است که هنگام فیلمبرداری به چشم می‌آید. پورعرب از این موارد آگاهی داشت و زمانی که در فیلم من حاضر شد، پیش از آن فقط در فیلم «عروس» بازی کرده بود و بلافاصله بعد از آن آمد سر فیلمبرداری " قربانی" و یکی از حسرت‌های من این است که آنطور که باید در آن فیلم من و پورعرب یکدیگر را درک نکردیم. ما با یکدیگر هیچ مشکل خاصی نداشتیم اما می‌توانستیم به یکدیگر کمک کنیم تا اتفاق بهتری صورت بگیرد.

کارگردان فیلم «شب» درباره این اثر نیز بیان کرد: عزت‌الله انتظامی در این فیلم روی دیالوگ‌های خود بسیار حساس بود و اتفاق جالب برای من وجود نوعی رقابت میان خسرو شکیبایی و عزت‌الله انتظامی بود. اقتدار خسرو شکیبایی در لحظات مربوط به واکنش‌های او نسبت به بازی مقابل بسیار برجسته بود.

وی خاطرنشان کرد: خسرو شکیبایی به شکل عجیبی اهمیت سکوت و چگونه شنیدن را می‌دانست. خوشبختانه جمع بسیار خوبی در آن فیلم شکل گرفته بود و امین حیایی مواظب همه چیز بود و در نهایت جایزه بهترین بازیگر را برای فیلم «شب» دریافت کرد.

صدرعاملی بیان کرد: در این فیلم طبق برنامه‌ریزی انجام شده قرار بود فیلمبرداری به مدت چهل روز و در فصل پاییز انجام شود و اولین لوکیشن ما ایستگاه راه آهن بود. یادم می آید ساعت پنج عصر به لوکیشن رفتیم. زمانی که کار به پایان رسید، دیگر صبح شده بود و زمانی که از لوکیشن بیرون آمدیم، چیزی در حدود نیم متر برف روی زمین نشسته بود و جالب اینکه چنین اتفاقی در بیست و پنج سال گذشته سابقه نداشت.

وی با بیان اینکه شصت درصد فیلم باید در لوکیشن‌های خارجی فیلمبرداری می‌شد، بیان داشت: زمانی که به هتل بازگشتیم آقای انتظامی را صدا زدم و به او گفتم من مجبورم به فیلمبرداری ادامه دهم و باید در طول سه روزی که بارش برف ادامه دارد، تمام نماهای مربوط به لوکیشن خارجی را بگیرم.

عزت الله انتظامی تعجب کرد و این کار را نشدنی می‌دانست اما اگر به فیلمبرداری ادامه نمی‌دانیم، کار به صورت کامل تعطیل می‌شد. او از من خواست تا کمی درباره موضوع فکر کند و پس از یک ساعت با من تماس گرفت و موافقت خود را اعلام کرد.

کارگردان «زندگی با چشمان بسته» گفت : از فیلم «دختری با کفش‌های کتانی» دخترانی در فیلم‌های من حضور دارند که دست به تصمیم گیری می‌زنند و این موضوع به دلیل شرایط روز جامعه است. در دهه ۷۰ دختر فیلم «من ترانه پانزده سال دارم» می‌خواهد فردی مقاوم باشد و روی تصمیمی که گرفته پافشاری می‌کند و می ایستد و ما به خوبی متوجه می شویم که این تصمیم می‌تواند او را نجات دهد اما امروز شرایط دیگر اینگونه نیست و نوعی عدم تعادل جدی و سرگشتگی در رفتار و کردار نسل جدید به چشم می‌خورد.

صدر عاملی بیان داشت: تعریف بچه‌های دهه ۸۰ و ۹۰ از زندگی، عشق، رفاقت، جامعه، دوست داشتن و نفرت بسیار متفاوت تر از بچه‌های متولد دهه‌های ۶۰ و ۷۰ است. نسل جدید دارای یک فاصله معنادار با نسل پیشین خود است. من به متولدین نسل جدید علاقه بیشتری دارم به این دلیل که شاید آن‌ها به دلیل نوعی صراحت ،کمی ما را عصبانی کنند اما دارای صداقت و عدم ریاکاری در رفتار هستند که در نسل دهه‌های شصت و هفتاد نبود.