۳۰ آذر ۱۴۰۴
به روز شده در: ۳۰ آذر ۱۴۰۴ - ۰۴:۳۰
فیلم بیشتر »»
کد خبر ۱۱۰۵۹۵۵
تاریخ انتشار: ۱۹:۲۲ - ۲۹-۰۷-۱۴۰۴
کد ۱۱۰۵۹۵۵
انتشار: ۱۹:۲۲ - ۲۹-۰۷-۱۴۰۴

ورود آدم‌های خوب ممنوع!

ورود آدم‌های خوب ممنوع!
عصبانی‌ام از این فوتبالی که عزیزان ساخته‌اند. از تیم ملی‌ای که کاپیتانش بازیکن بی‌باشگاه است. از لیگی که هیچ جذابیتی ندارد؛ شاید تهِ جذابیتش همان نمک‌پاشی‌های گاه‌به‌گاه بیرانوند باشد.

عصر ایران ؛ علی خیرآبادی - صبح اینستاگرام را باز می‌کنم و با ویدیویی روبه‌رو می‌شوم که در آن محمدحسین میثاقی از خوب بودن وحید هاشمیان حرف می‌زند. انگار هر دو می‌دانند اینجا، جایی برای آدم‌های خوب نیست.

افسوس می‌خورم برای تمام پانزده‌ـ‌شانزده سالی که فوتبال ایران را دنبال کردم. شاید همین است که دیگر حتی ما که با این فوتبال بزرگ شدیم، هم اعصاب دیدنش را نداریم؛ چه برسد به مردم عادی.
 
اسکرول می‌کنم و به پادکست فوتبال ۳۶۰ می‌رسم. مجتبی هاشمی گلایه می‌کند از حضور امیر قلعه‌نویی. می‌گوید تیمی که حالا این‌قدر بین مردم منفور شده، روزی امیدشان بود. روزی خیابان‌ها برای دیدن بازی‌هایش خلوت می‌شد. اما حالا انگار مردم با تیم قلعه‌نویی قهر کرده‌اند. با بغضی در گلو می‌گوید: «کاش قلعه‌نویی برود.»
 
من دوباره اسکرول می‌کنم. به نظرم خود هاشمی هم می‌داند برای هیچ‌کس مهم نیست. مگر ما قلعه‌نویی را آوردیم که با خواسته ما برود؟
عصبانی‌ام از این فوتبالی که عزیزان ساخته‌اند. از تیم ملی‌ای که کاپیتانش بازیکن بی‌باشگاه است. از لیگی که هیچ جذابیتی ندارد؛ شاید تهِ جذابیتش همان نمک‌پاشی‌های گاه‌به‌گاه بیرانوند باشد.
 
هیچ‌چیز سر جای خودش نیست. از آن حرف ناصر خان حجازی سال‌ها گذشته، اما هنوز هم در فوتبال ایران هیچ چیز سر جای خودش نیست.
نه اینکه مدافع هاشمیان باشیم و همه تقصیرها را گردن امیر قلعه‌نویی بیندازیم، نه!
 
اما نباید کار فوتبال ما به جایی می‌رسید که مجری، مربی، پادکستر و تماشاگر، همگی به این نتیجه برسیم که در آن امیدی نیست.
در ترس تنهایی فوتبال ایران، چراغی روشن نمانده و هر روز اوضاع خراب‌تر می‌شود.
 
فرقی نمی‌کند طرفدار مذاکره با غرب باشید یا از آنهایی که باور دارند مشکل از خودمان است؛ حالا دیگر هیچ‌کدام‌تان یا بهتر بگویم هیچ‌کدام‌مان با این تیم ملی و این فوتبال حال خوبی نداریم. ما از نرسیدن‌های پیاپی خسته‌ایم، و در ساختار فعلی هیچ راهی برای برون‌رفت نمی‌بینیم.
 
به قول حامد بهداد، «به دنبال یک معجزه‌ایم»؛ معجزه‌ای که بیاید و این فوتبال را نجات دهد، نقطه‌ی روشنی به ما هدیه کند — از جنس گل به خودی مراکشی‌ها یا از جنس گل قوچان‌نژاد به کره.
ما بیش از هر زمان دیگری به یک خوشی جمعی نیاز داریم، جایی که همگی با هم بخندیم؛ همان چیزی که سال‌ها تنها فوتبال می‌توانست به ما ببخشد و حالا انگار خود فوتبال هم از آن ناتوان شده است.
 
ارسال به دوستان
تفاوت جت تهاجمی و جت جنگنده در نبردهای مدرن دو دقیقه روانی یکی از ترسناک‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما (تماشا کنید) رتبه‌بندی کیفیت جاده‌ها در جهان؛ ۱۰ کشور برتر در سال ۲۰۲۵ آیا ما فرزند یک انفجار ستاره‌ای هستیم؟ زیبا بروفه: شادمهر عقیلی به من گفت باید بیام خانه شوهرت را ببینم از خاک تا حیات؛ چگونگی تبدیل مواد معدنی خاک به مواد زنده / چرا مکمل‌ها به‌درستی جذب نمی‌شوند؟ اعتبار جهانی ۶۰ کشور از نگاه شهروندان ثروتمند جهان (+ اینفوگرافیک) آوارگی خانواده فقیر به خاطر خون آلوده؛ صاحبخانه پسر ۷ ساله مبتلا به ایدز را بیرون کرد ژیلا صادقی: همه از روی من اسکی می روند  پایان نگرانی والدین؛ تبدیل بازی‌های خشن به محتوای کودکانه با فناوری جدید  کلینتون، مایکل جکسون و شاهزاده انگلیسی در باتلاق فساد اخلاقی اپستین مریم امیرجلالی: برای چی لب هایم را اردکی کنم؟ هشدار رئیس دانشگاه تهران: ایران در مرز بحران قطعی ‎آب قرار دارد/ اگر یک قطره آب هم برداشت نشود، ۲۰۰ سال طول می‌کشد تا سفره‌های زیر زمینی احیا شوند سد جگین سرریز کرد شوک والیبال ژاپن به اروپا؛ صعود مقتدرانه اوساکا به فینال جام باشگاه‌های جهان
نظرسنجی
طنز «مهران مدیری» را بیشتر دوست دارید یا طنز «رضا عطاران» را؟