اشک های طلا؛ ماجرای سرود ملی گمشده در المپیک! (+فیلم و عکس)

جوزی بارتل، دونده گمنام لوکزامبورگی، در مسابقات المپیک 1952 هلسینکی برترین دوندگان جهان را شکست داد و تاریخ ساز شد. با این حال، لحظه اهدای مدال به دلیل نبود سرود ملی کشورش، برای خیلی ها تبدیل به یکی از جنجالی ترین و غم انگیزترین سکوهای المپیک شد.

عصر ایران - در بازی های المپیک تابستانی 1952 هلسینکی، یک لحظه ورزشی نادر رقم خورد که تاریخچه ورزش کشور کوچکی در اروپای غربی را برای همیشه تغییر داد و در عین حال، یکی از عجیب ترین مراسم اهدای مدال را پدید آورد.

پیروزی غیرمنتظره

جوزف «جوزی» بارتل، دونده اهل لوکزامبورگ، برای بسیاری از تماشاگران و حتی شرکت کنندگان یک ورزشکار ناشناخته بود. لوکزامبورگ، کشوری با جمعیت کم و سابقه ورزشی محدود، هرگز انتظار کسب مدال طلا در سطح المپیک را نداشت.

در فینال مسابقه 1500 متر، بارتل با یک عملکرد استثنایی موفق شد رقبای قدرتمندی چون باب مک میلن آمریکایی را پشت سر بگذارد و با اختلافی ناچیز، مدال طلا را از آن خود کند. این پیروزی یک شوک کامل بود؛ نه تنها برای تماشاچیان، بلکه برای برگزارکنندگان المپیک.

سرود ملی گمشده

طبق سنت المپیک، پس از اهدای مدال، سرود ملی کشور برنده به افتخار قهرمان نواخته می شود. اما اینجا بود که مشکل پیش آمد.

به دلیل آنکه پیروزی لوکزامبورگ یک اتفاق بسیار بعید تلقی می شد، کمیته برگزارکننده حتی آهنگ ضبط شده یا نت موسیقی سرود ملی لوکزامبورگ را در اختیار نداشتند.

ارکستر مستقر در ورزشگاه، که در شرایط اضطرار قرار گرفته بود، به جای نواختن سرود ملی لوکزامبورگ مجبور شد بداهه نوازی کند. البته برخی روایت‌ ها می‌گویند موسیقی با تاخیر اجرا شد یا ارکستر اشتباهی در اجرای آن داشت، اما نه اینکه کلا نت آن را نداشته باشند. به هر ترتیب علت هر چه که بود، مراسم اهدای مدال طلا به این ورزشکار در حالت مناسبی برگزار نشد.

اشک های تلخ قهرمان

لحظه تاریخی بارتل، به جای افتخار صرف، با صحنه ای غم انگیز همراه شد. وقتی پرچم لوکزامبورگ بالا می رفت و ارکستر شروع به نواختن آن ملودی عجیب و غریب کرد، جوزی بارتل شروع به گریه کرد.

درحالی که بسیاری گمان می کردند این گریه ی شادی محض است، روایت های موجود از این حکایت می کنند که اشک های بارتل آمیزه ای از احساسات بود. غلبه بر رقبای بزرگ و رسیدن به قله افتخار ورزشی و در مقابل، ناراحتی عمیق از اینکه لحظه اوج حرفه ای یک عمرش، با چنین اجرای ناشیانه ای از سرود ملی کشورش همراه شد.