حسين شريعتمداري:خدا سايه بوش را كم نكند

به قول آقا يكي از اهداف عمليات رواني دشمن «كمرنگ كردن حضور مردم در راهپيمايي 22 بهمن» بود و باز هم به قول ايشان «امسال نيز مردم با حضور پرشكوه خود باعث مي شوند اين دشمنان به شدت حرص بخورند»... و دقيقاً همان شد.

حسين شريعتمداري در یادداشتی در کیهان نوشت:
دشمن اگرچه هميشه دشمن است و غفلت از دشمن بايسته نيست، اما همه دشمنان را هم نبايد به يك چشم نگريست. منظور فقط اين نيست كه هر يك از دشمنان در جايگاه خاص خود ديده شوند و توان و راه هاي دشمني آنان به تفكيك و با دقت ارزيابي شود.

اينها همه هست ولي اين همه، تمام ماجرا نيست و بايد برخي از دشمنان را با نگاه ديگري نيز نگريست. نگاهي متفاوت با آنچه مرسوم است. گفته اند- و چه حكيمانه گفته اند- كه ارزش يك دشمن احمق از هزاران دوست دانا بيشتر است همانگونه كه دوست نادان از هزاران دشمن دانا خطرناك تر است.

اگر اين سخن را درباره «ارزش» دشمن نادان بپذيريم- كه نه گزاف است و نه خلاف- بايد دشمن احمق را قدر بدانيم و چنانچه او را بر صدر نمي نشانيم تنها به اين علت باشد كه دست كشيدن او را از دشمني به مصلحت نمي دانيم، نه آن كه «قدر» او را نمي شناسيم و خداي نخواسته مردماني ناسپاسيم!

راهپيمايي ديروز را ببينيد، «بهمن» سنگيني بود كه بر سر دشمن آوار شد، سنگين تر از همه بهمن ها در 28 سال گذشته... هنوز دهان دشمنان به ياوه گويي باز بود كه بهمن 85 آنان را زير گرفت و از نفس انداخت...

«مردم ايران از تهديدهاي آمريكا به وحشت افتاده اند»!... «تاكيد بر حفظ فناوري هسته اي، نظر مسئولان جمهوري اسلامي ايران است و ربطي به خواسته مردم ندارد»!... «مردم ايران در سالروز پيروزي انقلاب با خودداري از حضور در راهپيمايي اين روز، ناخرسندي خويش از تندروي هاي مسئولان رژيم اسلامي ايران را ابراز مي دارند»!... مردم... نظام اسلامي... نارضايتي... ناخشنودي... قهر... اعلام مخالفت... انرژي هسته اي... ترس از جنگ و... انگار هنوز ته مانده صداي آمريكايي ها، صهيونيست ها و اروپايي ها به گوش مي رسد... صدايي كه تا چند ساعت قبل از شروع راهپيمايي ديروز هم از بلندگوهاي آنان پخش مي شد و ديروز زير آوار سنگين بهمن 85 خاموش شد... چه پاسخ دندان شكني...

به قول آقا يكي از اهداف عمليات رواني دشمن «كمرنگ كردن حضور مردم در راهپيمايي 22 بهمن» بود و باز هم به قول ايشان «امسال نيز مردم با حضور پرشكوه خود باعث مي شوند اين دشمنان به شدت حرص بخورند»... و دقيقاً همان شد.

راستي، آيا شاخ و شانه كشيدن بوش براي ايران و تهديدهاي اين «دون كيشوت» آمريكايي كه در حماقت روي نمونه فرانسوي خود را سفيد كرده است، انگيزه مردم براي حضور پرشكوهتر از هميشه در راهپيمايي ديروز را بيشتر نكرده بود؟ مردم ما به گواهي تاريخ 28 سال اخير، همواره در مقابل تهديد دشمنان، پرشورتر و با انگيزه اي قويتر به ميدان آمده اند و اين بار هم...

وقتي بوش به رياست جمهوري آمريكا انتخاب- بخوانيد با دخالت ديوان عالي آمريكا منصوب- شد، يكي از خبرنگاران آمريكايي از فيدل كاسترو، رهبر كوبا، نظر وي را درباره بوش پرسيد و كاسترو در پاسخ گفت؛ «اميدوارم به اندازه اي كه چهره اش نشان مي دهد احمق نباشد»... ولي بود و هست... و از همين زاويه- و فقط از همين زاويه- وجود بوش يك «نعمت» است! و بر اين نعمت شكري واجب!... و به قول سعدي؛
از دست و زبان كه برآيد
كز عهده شكرش به در آيد؟

اكنون جاي اين پرسش است كه اگر بوش، آدمكش، شكنجه گر و جنايتكار حرفه اي نبود- كه هست- آيا نبايد پيشاني شكر بر خاك مي نهاديم و خداي مهربان را براي نعمت «دشمن احمق» كه به مردم ايران ارزاني فرموده است سپاس مي گفتيم و خاضعانه و خالصانه از درگاهش مي خواستيم سايه او را كم نكند؟...
اما، افسوس كه در وجود بوش، نعمت «حماقت» و نقمت «جنايت» به هم آميخته اند و از اين روي شايسته آن است كه از خدا بخواهيم سايه او را كم كم از سر مردم دنيا كم نكند... بي آن كه از دست رفتن اين نعمت! را به اندوه بنشينيم...، چرا كه احمق هايي مانند بوش كم نيستند و نعمت دشمن نادان، فراوان...