تلاش مقامات ورزش کشور به ادامه حیات شترمرغی

عصرایران - در پی تصمیم مجلس برای تشکیل وزارت ورزش و جوانان، مقامات سازمان تربیت بدنی به تکاپو افتاده اند تا این مصوبه مجلس را زیر سوال ببرند و مقدمات رد آن در شورای نگهبان را فراهم سازند.

آنها در تبیین علل خود برای مخالفت با تشکیل وزارت ورزش و جوانان، نکاتی را مطرح می کنند که نشان می دهد تمایل شدیدی به حیات شترمرغی دارند.

آقایان از جمله می گویند که در جهان امروز، ورزش از دولتی شدن فاصله گرفته و حتی در کشورهای غربی نیز دولت ها دخالتی در امور ورزش ندارند و لذا در اینجا هم نباید با تشکیل وزارت ورزش، به دولتی شدن ورزش همت گمارد.

این شبه استدلال که ظاهری نکو دارد، از آن جهت مضحک و مردود است که اساسا در شرایط فعلی هم ورزش کشور ما به تمام معنا دولتی است و مگر رییس سازمان ورزش کشور را رییس دولت منصوب نمی کند و مگر بودجه ورزش کشور نیز تماما توسط دولت پرداخت نمی شود؟

آقایان طوری سخن می گویند که انگار ورزش کشور ما مستقل و مردمی است و حالا قرار شده آن را از دست مردم و سازمان های مردم نهاد بگیرند و به دست دولت بسپارند!

اتفاقا اگر از منظر تعیین رییس ورزش کشور به ماجرا بنگریم خواهیم دید که با وزارتی شدن ورزش، تعیین رییس ورزش، از انتصابی صرف توسط رییس جمهور، به گزینشی تعاملی بین دولت و مجلس(رای اعتماد) تبدیل می شود.

گذشته از این چگونه است که مقامات محترم ورزش کشور، موقعی که بودجه های کلان میلیاردی می گیرند، دولتی هستند و دولت را موظف به تامین هزینه ها می دانند ولی وقتی قرار می شود با وزارتی شدن ورزش در قبال بودجه ای که می گیرند و عملکردی که دارند پاسخگو باشند، فریاد مخالفت سرمی دهند؟

حیات شترمرغی که نمی شود! موقعی که پول می گیرند، دولتی بودن خوب است ولی زمان پاسخگویی مدعی جهانی بودن می شوند و می گویند در کشورهای پیشرفته جهان، دولت مداخله ای در امور ورزش نمی کند!

همچنین می گویند که تشکیل وزارتخانه جدید، هزینه های زیادی بر بودجه کشور تحمیل می کند و از جمله تنها تعویض تابلوهای سراسر کشور، هزینه های میلیاردی دارد.
این سخن البته درست است اما چرا آقایان تازه به یاد بیت المال افتاده و دلسوز آن شده اند؟! وقتی با فلان فوتبالیست قراردادهای چند صد میلیونی می بندند و پول ملت را به حلقوم چند باشگاه فوتبال می ریزند تا هم هزینه های ملی را هدر دهند و هم با ناکامی های ورزشی، اعصاب ملتی را به هم بریزند، چرا دلشان به حال بیت المال نمی سوزد؟
آیا در سازمان ورزش بریز و بپاش کم است؟ چند درصد از مردم که صاحبان اصلی بودجه کشورند، راضی اند که پول های بی زبان شان را بی حساب و کتاب به این بازیکن بداخلاق و آن مربی پرادعا و آن یکی مدیر باشگاه پرطمطراق بدهند تا قشری از به اصطلاح "ورزشکاران طلبکار" را در جامعه شکل دهند و هزار پیامد اجتماعی و اخلاقی را موجب شوند؟

ادعای دلسوزی آقایان برای بیت المال با این سابقه مشعشع آن هم در حد وسواس برای هزینه عوض کردن تابلوها، به حدی خنده دار است که مرغ پخته را نیز به خنده وامی دارد!

بله درست است که عوض کردن تابلوها و شکل دهی ساختار جدید خرج دارد، اما اگر این خرج ها به نظارت پذیری ورزش کشور منجر شود و ریخت و پاش های بزرگ تر را سد نماید، مردم حاضر به پذیرش آن هستند.

همچنین می گویند که با تشکیل وزارت ورزش و جوانان، بر تعداد وزارتخانه های دولت افزوده می شود و این مغایر با سیاست کوچک سازی دولت است.

البته منتقدان یادشان می رود که اگر یک وزارتخانه نظارت پذیر بر مجموعه دولت افزوده می شود، دو سازمان نظارت ناپذیر(سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان) از آن حذف می گردد و نیز با توجه به اینکه قرار است ادغام صورت گیرد و دو ساختار اداری و مدیریتی به یک ساختار تبدیل شوند، قاعدتا از حجم نهایی دولت نیز کاسته خواهد شد.

مخلص کلام آنکه آقایان اگر این روزها مصاحبه می کنند، نامه و بیانیه می دهند، امضا جمع می کنند، ننه من غریبم بازی درمی آورند و ادای کشورهای پیشرفته را در استقلال ورزش درمی آورند، صرفا به این خاطر است که اگر سازمان ورزش کشور تبدیل به وزارتخانه شود، اولا انتصاب رییس آن از حالت اراده فردی رییس دولت خارج می شود و نیاز به رای مجلس دارد و ثانیا ورزش ایران، پس از این زیر نظارت پارلمان و ابزارهایی مثل سوال و استیضاح است و اگر تا پیش از این مجلس در موضوع ناکامی های ورزش کشور، حداکثر کاری که می توانست انجام دهد، تحقیق و بررسی بود و اظهار تاسف، اینک می تواند رییس خاطی ورزش را به زیر بکشد و میزش را از او بگیرد.

بنابراین، تب و تاب آقایان نه برای ورزش کشور و حفظ بیت المال و صرفه جویی در بودجه عمومی که برای مصون داشتن ریاستی است که تاکنون از تیغ نظارتی مجلس دور بوده است.

انتظاری که از مجلس می رود این است که تحت تاثیر این فضاسازی ها قرار نگیرد تا با تایید نهایی این مصوبه توسط شورای نگهبان، ماجرای چموشی های سازمان ورزش کشور به لجام نظارت مجلس پایان پذیرد و ورزش کشور از حیات خلوت دولت بودن به درآید.