شفاف: نزدیک انتخابات ریاستجمهوری ۱۳۸۴ خبر تلخی به گوش رسید. جسارت حامیان محمود احمدینژاد به آیتالله جوادی آملی. این خبر را سایتهای حامی احمدینژاد تكذیب كردند. اما واقعیت داشت و جسارتگران از طلاب مدرسهی حقانی و معصومیه بودند و از دوستان.
آیتالله جوادی آملی در آن انتخابات از اكبر هاشمی رفسنجانی حمایت كرده بود. این حمایت بر جسارتگران سخت آمده بود و طلاب مقدمهخوان درصدد ارشاد مفسر بزرگ و فیلسوف متأله جلیل القدر برآمدند و با تجمع در مسجد ایشان، عربدهكشان «جوادی حیا كن هاشمی را رها كن» را سر دادند.
آن روزها، روزهای سختی بود، من بارها از همین جماعت دشنام و توهین به ایشان را در مدرسهی فیضیه و دارالشفاء شنیدم. نصیحت بزرگان و ارشاد آنان امری پسندیده است، اما نه با پشتوانهی جهالت و توهین.
در آن روزها از یكی از شاگردان آیتالله شنیدم كه ایشان گفته است «وی را چنان بالا خواهند برد كه طغیان خواهد كرد» العهدة علی الراوی. این سخن از یک اصل كلی برآمده است؛ با انسانها باید مطابق ظرفیتشان رفتار كرد، نه بزرگی را خُرد كرد نه خُردی را بالا برد.
رئیسجمهور یک نیروی اجرائی و كاری بسیار خوب بود، نمیتوان تلاشهای وی و تیمش را نادیده گرفت و انصافا كارهای بزرگی در زمان ریاستجمهوری وی انجام شد. اما محمود احمدینژاد نه هالهی نور داشت، نه اگر قرار بود پیامبر دیگری نازل شود او بود، نه امام عصر دولتش را مدیریت میكرد، نه اطاعت از او اطاعت از خدا بود، نه كرامتی داشت و نه معجزهی هزارهی سوم بود. تنها یک انسان پركار و پر تلاش بود.
سخنرانی وی در دانشگاه كلمبیا مهمتر از فتح خرمشهر نبود، حتی به اندازهی عرق یک رزمنده در فتح خونینشهر ارزش نداشت. همهی این سخنان را گفته بودند. اسنادش هم موجود است.
چه اتفاقی افتاده است كه این روزها آن مرد پرتلاش دیروز، مردی كه با نذر و نیاز مردم بالا آمد، در اطاعت امر ولی امر، تاخیر میكند. مردی كه با تلاش بیمزد و منت طلاب كه برای تبلیغش به روستاها میرفتند، رئیسجمهور شد. مردی كه در حمایتش به برخی بزرگان حوزه توهین شد.
سه هفته پیاپی برخی از حامیان وی علیه آیتالله جوادی آملی در نماز جمعه شعار دادند. انگار هیچكس نباید انتقاد میكرد. این هالهی قدسی دور هركس كشیده شود، مغرور خواهد شد و طغیان خواهد كرد.
پیشگویی آیتالله درست بود. این یک پیشگویی نیست، یک پیشبینی است. هر كس را زیادتر از ظرفیتش بالا بردند، سقوط خواهد كرد.
آنهایی كه آن روز علیه آیتالله جوادی آملی شعار دادند و جسارت كردند، میتوانند در یک نامهی بدون اسم، اعتذار بنویسند. شاید بخشیده شوند. گاهی برخی در خشت خام چیزهایی میبینند كه ما در آینه نمیبینیم.