نکاتی مهم در مورد سقط های مکرر

سقط جنین هیچ تأثیری در بارداری های بعدی ندارد و به عنوان یک حادثه جداگانه محسوب می‌شود. با این حال، همیشه هم نمی‌توان به عنوان یک موضوع پیش پا افتاده به آن نگاه کرد، به هر حال این اتفاق یک تجربۀ ناخوشایند است. بعد از سقط جنین چه باید کرد؟

سقط جنین در 10 تا 15% موارد بارداری ها به وقوع می‌پیوندند. رایج ترین دلیل آن ناهنجاری کرموزومیک جنین است (حدود 60% موارد). در اغلب موارد، جستجوی این ناهنجاری ها فایده ای ندارد.
 
با این حال، برای برخی زنان، تشخیص علت می‌تواند برای پشت سر گذراندن این حادثه و ناراحتی از دست دادن جنین، کمک کننده باشد. این حادثه بدون در نظر گرفتن نتایج آن، همیشه برای زنان آزاردهنده است.

به همین دلیل مهم ترین اقدام بعد از سقط جنین، مراقبت های روحی روانی است. همراهی کردن بیمار در این شرایط بسیار مهم و حیاتی است. بارداری مجدد می‌تواند زمانی که زوج کاملاً آماده هستند، اتفاق بیافتد. برای حصول اطمینان، اولین اکوگرافی اغلب بعد از هفته دوازدهم آمنوره (قطع قاعدگی) انجام می‌شود.

سقط جنین های مکرر
سقط جنین مکرر به موارد سه بار یا بیشتر سقط ها اطلاق می‌شود. در واقع، دو سقط جنین پشت سرهم، اتفاقی تلقی می‌شود. اگر خطر سقط جنین را 15% در نظر بگیریم، احتمال سه سقط جنین پشت سر هم از لحاظ تئوری، چیزی حدود 0.34% است.
 
همچنین، این شرایط برای 1 تا 3% زوجین پیش می‌آید. در این وضعیت، مهم ترین اقدام پیدا کردن علت است (عللی همچون، مشکلات انعقادی، بیماری های دفاعی، سیفلیس و...). اما در 50% موارد، سقط جنین بدون توجیهی باقی می‌ماند.
 
توجه، اگر گفته می‌شود که بعد از سومین سقط، باید دنبال یافتن علت آن بود، ولی باید دانست که هیچ دلیلی وجود ندارد که این جستجو بعد از دومین بار شروع نشود. در واقع، بعد از دومین سقط جنین، خطر سقط مجدد از لحاظ آماری 20 تا 30% افزایش می‌یابد.

فهمیدن دلیل اصلی
با این روش ها می‌توان به دلیل اصلی سقط جنین پی برد:
اکوگرافی رحم برای یافتن دلایل رحمی. کاریوتیپ زوج به منظور مشاهدۀ ناهنجاری های کروموزمی. آزمایش هورمونی. جستجوی یک سندروم از آنتی فسفولید ، لوپوس، ترومبوفیلی، تعیین کمی ضد انتعقاد کننده های در جریان خون، فیبرینوژن و پلاکت ها. در عوض، تحقیق دربارۀ نطفه، دلایل عفونی و کندوکاو در رابطه با سییتم HLA، اغلب بیهوده است.

در رابطه با نتیجۀ آزمایش ها، انجام این این درمان ها امکان پذیر است: درمان جراحی ناهنجاری رحم، تحریک تخمدانی در موارد مشکلات هورمونی، درمان هایی توسط ضد انعقاد کننده ها یا سیکلین ها در موارد عفونت کلامیدی. در تمام موارد، مهم ترین کار، همراهی روحی روانی بیمار است که تأثیر مثبت زیادی خواهد داشت.