غرامت جنگ را که نگرفتید؛ لااقل نماد ایران ستیزی و توهین به 5 هزار شهید در بغداد نابود شود (+عکس ها)

سایت بازتاب امروز نوشت: صدام برای آنکه نمادی برای ضدیتش با ملت ایران ایجاد کند، در سال 1365 مصادف با سالهای پایانی جنگ تحمیلی دستور ساخت طاق نصرت تحت عناوین « شمشیرهای قادسیه» و «کمان پیروزی» را با استفاده از کلاهخود پنج هزار سرباز شهید ایرانی در منطقه سبز بغداد را صادر کرد؛ منطقه ای از بغداد که موسوم به منطقة الخضراء است و محل بسیاری از ساختمان های حساس است .

در همین چهارچوب دو معمار انگلیسی و آلمانی با گرته برداری از دستان صدام، طرح این طاق نصرت را که دو دست از خاک بیرون آمده با دو شمشیر عربی در دست است ، با حجم عظیمی از کلاه خودهای سوراخ شده ایرانی در پای این دو دست که شمشیرهایشان در نقطه اوج به هم متصل می شد، طراحی و پیاده کردند تا جنگ عراق با ایران را تداعی گر نبرد قادسیه سازند. 

 در این حال یک پژوهشگر تاریخ عراق با اشاره به این بنا گفت: از آنجا که این بنا براساس دست های صدام ساخته شده، ادامه وجود آن در بغداد، توهین به مردم عراق که اکثریت آنها از صدام منزجرند نیز هست.

 همچنین نماد دیگری تحت عنوان «اشمال صدام» ساخته شد که نماد یک گنبد دارای معماری شیعی و ایرانی است که توسط شمشیر صدام از آسمان به زمین کشیده شده و به دو نیم شده است! این همان نمادی است که گفته می شد برای ساخت یادبود قیصر امین پور کپی برداری ناقصی از آن صورت پذیرفته است و این کپی برداری نیز اعتراضاتی را در ایران به همراه داشت.
 
این نمادها پابرجا ماند تا آن که صدام و حزب بعث بالاخره با حمله نیروهای آمریکا و ناتو به این کشور از اریکه قدرت سقوط کردند و طبیعتاً بسیاری از سیاست هایشان که مسبب وضعیت وحشتناک عراق در دوران صدام تلقی می شود، از جمله پان عربیسم افت شدیدی یافت. اما آنچه عجیب بود، عدم تخریب جدی ترین بنای ضدایرانی در عراق با پایان دوران بعثی ها در عراق و روی کار آمدن طیف سیاسی همراه ایران در این کشور همسایه است.

البته عراقی ها همچنان با زیرکی از پرداخت نقدی خسارت 1000 میلیارد دلاری جنگ تحمیلی یا معادلش (از طریق واگذاری برداشت از چند چاه نفتی این کشور تا سقف تعهدات این کشور و نظایر آن) می گریزند و مجید الشیخ، سفیر عراق در ایران نیز عنوان کرده بود: «برادر از برادر شکایت نمی‌کند. ملت عراق مشکلات مالی فراوانی دارد و ایران باید به این موضوع توجه کند.» اما ظاهراً این بهانه مشکلات مالی تنها برای ایران است، چون عراق از سال 1994 پرداخت خسارت کویت را آغاز کرده و پس از صدام نیز ادامه داد و در آخرین پرداخت نیز در مرداد ماه 1390 یک میلیارد و شصت میلیون دلار غرامت جنگی به کویت پرداخت کرد تا بدین ترتیب عراق تاکنون سی و سه میلیارد و سیصد میلیون دلار غرامت جنگی پرداخت کرده و حدود نوزده میلیارد دلار نیز باقی مانده باشد که در اقساط بعدی قرار است پرداخت نماید.

 ایران نیز که همچنان در حال آبادسازی عراق است، علی رغم عبور تولید نفت ایران از مرز دو میلیون بشکه در روز، با همسایه اش که فعلاً با دولتمردانش روابط حسنه ای دارد، از شیوه حسن رفتار بهره می برد و فعلاً بر روی این اتفاقات چشم بسته و فرصت بیشتری به این کشور داده است تا کشورش را بازسازی کند و حتی برای فعالتر کردن نقش این کشور در معادلات منطقه، امتیاز میزبانی دور دوم مذاکرات تازه با 5+1 را به عراق داده است. اما هنوز گام مثبتی از سوی عراقی ها برداشته نشده است.

یکی از انتظارات ایران از عراق، تخریب این نمادها و به ویژه تخریب طاق نصرت قادسیه در این کشور بوده تا ضدایرانی ترین نماد که مبین دشمنی ایران و عراق است نابود شود؛ اما دولت نوری المالکی در ابتدای استقرار، مخالفت زلمای خلیل زاد، سفیر وقت آمریکا در عراق را بهانه عدم تخریب این بنا کرد.

در این شرایط که دستگاه دیپلماسی ایران توان دریافت غرامت جنگ تحمیلی را به هر شکل ممکن در این مقطع ندارد، حداقل انتظار از عراقی ها که می توان آن را به شکل جدی خواست، این است که تا پیش از ارائه قطعی امتیاز میزبانی نشست 5+1، نخست وزیر عراق دستور تخریب این نماد ضدایرانی را صادر کنند تا هنگامی که مسئولان ایرانی برای مذاکرات پیش رو از منطقه خضرای عبور کردند، شاهد نمادی که با کشتار پنج هزار ایرانی بنا شده، نباشند و بدین ترتیب پایه های دوستی دو کشور نیز تحیکم شود؛ امتیاز چندان بزرگی نیست که کلاهخود 5 هزار شهید ایرانی از کف مهم ترین خیابان بغداد جمع شود، اما با این حال آیا دیپلمات ها می توانند برای مملکتمان تحصیلش نمایند؟