نشست 1+5 در بغداد؛ سرزمین صلح یا جنگ؟

دیپلماسی ایرانی - عادل عبدالمهدی، معاون سابق رئیس جمهوری عراق در پایگاه اطلاع رسانی مجلس اعلا نوشت:

انتقادات برخی به نکات منفی نشست سران اتحادیه عرب به‌جاست اما استقبال ما از آن نه فقط برای تدارکات آبرومندانه و سخنرانی‌ها و اعتراف به نقش و جایگاه عراق که از آن روست که حادثه بزرگی مثل این می‌تواند به پیدایش روحیه‌ گشاده‌آغوشی و تفاهم و مذاکره و دیدن افق‌های دورتر و بزرگ‌تر بینجامد. نیز به کنار گذاشتن درگیری و احتکار قدرت و رهاشدن از این فضا. و این همه تأثیر مثبتی بر روابطمان و بر سازوکارهای درونی و ملی‌مان و بر امنیت و بر روند سیاسی و بر مشارکت و آشتی ملی و حل مشکلات لاینحل کشور دارد و کمک می‌کند که از توانمان بهره ببریم و بحران‌هایمان را حل کنیم، به‌خصوص آن‌هایی را که ضرر شهروندان است و زندگی‌شان را تعطیل می‌کند و دورنمای آینده‌شان را محدود می‌سازد.

نشست آینده نمایندگان اعضای دائم شورای امنیت به علاوه آلمان، یعنی نشست ۵+۱، برای مذاکره با ایران یکی از نتایج مثبت نشست بغداد بوده است. با این‌که عراق فقط میزبان این نشست است اما دلایل و نتایج این نشست نشان می‌دهد که عراق بیشترین تأثیر را در نتایج خواهد داشت. انتخاب بغداد اعتراف به اهمیت و جایگاه این کشور است و نشان می‌دهد که دیگران هم در اوضاع بین المللی و منطقه‌ای حسابی برایش باز می‌کنند. که عراق اگر نقطه‌ی گفت‌وگو نباشد نقطه‌ی درگیری خواهد بود و تنش و درگیری به ضرر آن و آرامش و گفت‌وگو در راستای مصالحش.

برخی کشورها در جهان هستند که پیشرفت و سرشتشان وابسته به بحران و تنش و درگیری است. هرچه اطرافشان درگیری باشد پیشرفته‌تر می شوند. اما عراق به اقتضای طبیعت و مصالح عالی‌اش با مدیریت عاقلانه و تسویه حساب سیاسی و مصالحه درونی و بیرونی پیش می‌رود. همیشه در طول تاریخ همین‌گونه بوده و هربار از این وضع خارج شده‌ایم هزینه‌هایش را هم پرداخته‌ایم. بهترین شاهدش هم رژیم سابق است که استبداد و بحران را توجیهی برای ادامه حیات خود قرار داده بود و درنتیجه کشور را به جنگ و ویرانی و فقر و عقب‌ماندگی کشید.

منتظریم که نخست وزیر در سفرش به ایران این فضا را تقویت کند. همان کاری که پیش از نشست بغداد در کویت کرد. و چه چیزی بهتر از آن‌که عراق نقش تاریخی خود را به عنوان پلی میان شرق و غرب و جنوب و شمال بر عهده بگیرد. و مانند کوره‌ای شود که ضدها در آن ذوب شوند و قالبی تازه بگیرند. این حقیقت و فرهنگ کشوری است که همیشه آن را مرکز اعتدال و توازن و صلح قرار داده، قبله تمدن ها و علوم، پایتخت جهان در چندین قرن. اما اگر در عوض فرهنگ کینه و سرکوب و زیستن در بحران و نادیده گرفتن نقش اصلی عراق مسلط شود، به قول شاعر بزرگمان، سعدی یوسف، کشور شمشیرها می‌شود که جنگ‌های داخلی و خارجی و دخالت بیگانه و فقر ویرانش می‌کند.