هیچ چیز جز ذکر خدا روی در و دیوار نمی بینید. بازی هایی که برای مشتری های کافه روی میز گذاشته ایم، همه بازی ها فکری و پرورش خلاقیت است، اینترنت وایرلس صلواتی داریم و خلاصه مقرراتمان با بقیه متفاوت است.

مجله مهر: آخرین روز اردیبهشت ماه امسال، درست همان روزی که رئیس صنف قهوه خانه داران کشور از راه اندازی قهوه خانه های زنانه خبر داده بود، اولین کافه زنانه تهران افتتاح شد. کافه ای که هیچ ارتباطی با خبر جنجالی قهوه خانه های زنانه نداشت اما وعده صنف قهوه خانه داران کشور را درباره «اختصاص مکانی سنتی به بانوان» عملی کرد. در کافه کراسه نه خبری از قلیان هست، نه دود سیگار و نه ماجراهای نگران کننده ای که پلیس و وزارت بهداشت و مرکز امور زنان ریاست جمهوری را به واکنش در مقابل راه اندازی قهوه خانه های زنانه واداشت.

کافه کراسه را باید در خیابان انقلاب، ضلع شمال غربی دانشگاه تهران و در خیابان پورسینا ببینید. ساختمان آجر سه سانتی که حیاطش حوض دارد و آبراه و چمن هایی که از بین سنگ فرش ها بیرون زده اند.

کراسه یعنی کتاب و به همین دلیل است که در کافه کراسه، از در و دیوار کتاب می بارد. روی ردیف میزهای کنار سالن، رف های روی دیوار، قفسه های کنج سالن... هر گوشه را که نگاه کنید، می توانید کتاب هایی را در حوزه دین، فرهنگ و تمدن، مقاومت، علوم تربیتی، هنر، ادبیات، فلسفه و عرفان ببینید و اگر دلتان خواست، بخوانید، بخرید یا مشتری سی دی ها و نرم افزارهایی باشید که همه به نوعی درباره موضوعاتی فرهنگی و اسلامی هستند.

از فرح اسلامی تا اینترنت صلواتی

کافه کراسه زمستان سال گذشته افتتاح شد و 5ماه بعد از فعالیتش، قرار شد یک روز از هفته را اختصاصا زنانه باشد. «یکشنبه ها روز زیارت حضرت زهرا است. هر روزی هم که به ایشان منتسب باشد، روز زنان است. برای همین یکشنبه های کافه را از صبح تا عصر زنانه کردیم.»

این را فرزانه پزشکی می گوید که پیشنهاد زنانه شدن کافه کراسه از خودش بود و حالا مدیر یکشنبه های این کافه است. می گوید: «ما دنبال یک فضای سالم هستیم که دختران مذهبی و محجبه مان در آن راحت بپوشند، راحت فعالیت کنند و از حضورشان در کافه احساس امنیت داشته باشند. فضایی که در عین صمیمیت همه چیز آن اسلامی است؛ از خورد و خوراک گرفته تا روابط و حرف و نقل ها. دنبال فرح اسلامی هستیم.»

و در تعریف این فرح اسلامی می گوید: «فرحی که در آن هجو، هزل، تمسخر و گناه نیست، دور هم جمع می شویم تا در یک فضای صمیمی از همدیگر یاد بگیریم.می خواهیم دور هم جمع شدن‌هایمان یک فایده‌ای داشته باشد.»

کافه کراسه بیشتر از آنکه شبیه یک کافه باشد، شبیه کتابخانه ای است که در آن می توانید گاهی قرارهای ملاقاتتان را تنظیم کنید، یا یک وعده غذای سبک بخورید. البته تا قبل از آن که برنامه نمایش و نقد فیلم در بعد از ظهرهای کافه منظم شود و کافه را تبدیل به پاتوقی برای سینما دوستان کند.

پزشکی می گوید: «ما اینجا چند قانون داریم که کافه مان را از کافی شاپ های دیگر جدا می کند. اینجا سیگار ممنوع است، اختلاط زن و مرد ممنوع است، تاریکی ممنوع است...» و به چراغ هایی اشاره می کند که نور را مستقیما روی میزها و قفسه ها می تابانند... «هیچ چیز جز ذکر خدا روی در و دیوار نمی بینید. بازی هایی که برای مشتری های کافه روی میز گذاشته ایم، همه بازی ها فکری و پرورش خلاقیت است، اینترنت وایرلس صلواتی داریم و خلاصه مقرراتمان با بقیه متفاوت است.»

کوکو سبزی با روغن دنبه!

منوی غذا و قیمت های کافه کراسه هم با بقیه کافه ها متفاوت است. این را از تخته سیاه کوچکی می فهمید که وسط سالن گذاشته اند و روی آن اسامی غذاهای خانگی پشت سر هم ردیف شده اند. کوکوسبزی، نان و پنیر و آبدوغ خیار غذاهای روز هستند که البته در هفته های بعد، بر اساس مواد غذایی خاص فصل عوض می شوند. از بین نوشیدنی ها هم می توانید شربت آبلیمو، بیدمشک، نعناع و گلاب را انتخاب کنید. انتخاب ما کوکو سبزی است با یک کاسه آبدوغ خیار و نان خشک محلی و یک لیوان بزرگ شربت آبلیموی خنک.

چند دختر جوان در آشپزخانه ایستاده اند و تند و تند سفارش ها را آماده می کنند و مرتبا به عکاس گوشزد می کنند که از آنها بدون چادر عکس نگیرد. دختران کافه کراسه حتی از انتشار عکس هایی که به طور تصادفی در آنها با حجاب کامل اما بدون چادر حضور دارند، راضی نیستند.

پزشکی درباره غذاهای کافه می گوید: «اینجا همه مواد غذایی را خودمان تهیه می کنیم. مثلا سبزی خوردن را خودمان می خریم، دور هم پاک می کنیم، می شوییم و برای مشتری می آوریم. یا همین کوکو سبزی را در روغن دنبه سرخ می کنیم که خودمان آن را درست کرده ایم.» و بعد تعریف می کند که چطور از مادربزرگ همسرش یاد گرفته که دنبه را با گلاب و پیاز در آب بجوشاند تا بی بو شود و بعد روغن خالصش را برای پخت و پز جدا کند.

بشقاب های سفالی نارنجی رنگ را با طرح و نقش محلی ایرانی نشان مان می دهد و می گوید: «ما اینجا بشقاب چینی نداریم. به جای آن از سفال بدون لعاب استفاده می کنیم که از همدان می خریم. ظرف تفلون هم نداریم. همه پخت و پزهایمان در ظروف مسی است. نانی که سرو می کنیم، محلی است و پنیرمان، پنیر سنتی ایرانی. سعی مان این است که یک سبک زندگی سالم ایرانی و اسلامی را معرفی کنیم. وقتی برای مشتری ها غذا می آوریم، کاتالوگی به آنها می دهیم که در آن سبک تغذیه سالم را برای آنها شرح داده ایم.»

صورت حساب غذای ما برای دو نفر می شود 5500 تومان. اما اگر قرار باشد به کافه کراسه بیایید و چیزی سفارش ندهید، فقط باید هزینه میزتان را حساب کنید که باز هم ارزان تر از بقیه کافه هاست. حداکثر 2هزار تومان برای یک جمع دوستانه.

فقط زن و شوهرها

کافه کراسه یکشنبه ها از ساعت 9 صبح تا 4بعد از ظهر فقط به روی خانم ها باز است اما اگر قرار باشد خانم ها در روزهای دیگر هفته به کافه کراسه سر بزنند، باید یکی از سه چهار میز گوشه سمت راست سالن را انتخاب کنند که هم فضای بسته تری دارد و هم از بخش آقایان که در گوشه چپ سالن مستقر شده اند، جدا می شود. قسمت وسط سالن هم مخصوص زوج هایی است که برای چند ساعت خلوت کردن دنبال یک کافی شاپ اسلامی می گردند. پزشکی می گوید: «اینجا نشستن زن و مرد سر یک میز ممنوع است. مگر این که زن و شوهر باشند.»

می پرسیم که از کجا می فهمند زن و شوهر هستند؟ و پزشکی می گوید: «نه، از ظاهر بچه مذهبی ها معلوم است که زن و شوهر هستند دیگر!» این طور که پزشکی توضیح می دهد، مدیران کافه کراسه برنامه ریزی کرده اند که به جز روزهای کاملا زنانه، روزهای خانوداگی هم داشته باشند؛ یک روز مخصوص همسران و یک روز مخصوص مادران و فرزندان که البته هنوز جزئیات آنها مشخص نیست اما قطعا در اولویت های بعدی شان است.