"مرسی" به "اردوغان" دیگری تبدیل نشود

عصر ایران ؛ رضا غبیشاوی - محمد مرسی گزینه اخوان المسلمین مصر در انتخابات ریاست جمهوری این کشور توانست با کسب اکثریت آرا، پیروز انتخابات شود و عنوان نخستین رئیس جمهور پس از انقلاب 25 ژانویه مصر را از آن خود کند.

پس از این پیروزی بارها برخی رسانه ها (و در راس آنها صداوسیما) و مقامات کشورمان به طرق مختلف و شیوه های متنوع با شادی زاید الوصفی به این اتفاق واکنش نشان داده اند ؛ گویی نماینده ای از تهران به قاهره رفته و مسئولیت اداره مصر را به دست گرفته است!

در این باره می توان مواد زیر را یادآوری کرد.

- صرف اینکه رئیس جمهور مصر عضو اخوان المسلمین است نمی تواند دلیلی بر نزدیکی مواضع وی با ایران باشد. همانطور که هم اکنون در سوریه بشار اسد لائیک به منافع ملی جمهوری اسلامی ایران نزدیک تر است تا اخوان المسلمین اسلامگرا .

- این تبلیغات و هلهله داخلی برای ریاست جمهوری محمد مرسی ما را به یاد سرمستی و شادمانی افراطی داخلی در هنگام پیروزی حزب اسلامگرای عدالت و توسعه به رهبری رجب طیب اردوغان در ترکیه می اندازند. این شادی ها با اظهارات ضد اسرائیلی اردوغان به اوج رسید.

اما به یک باره آغاز اعتراضات در سوریه و سرکوب خشن آن، ایران و ترکیه را بر سر دوراهی قرار داد و رابطه این دو کشور را به تیرگی سوق داد. ترکیه با تمام قدرت وارد صحنه شد و از مخالفان حکومت سوریه حمایت کرد و ایران با تمام قدرت در پشتیبانی از حکومت سوریه ظاهر شد.

حمایت دولت ترکیه از براندازی حکومت بشار اسد در سوریه باعث شد تا در موضع گیری رسانه ها و مقامات ایرانی ،"اردوغان اسلامگرا" به "اردوغان حامی برنامه های صهیونیسم و آمریکا" بدل شود.

رسانه های دولتی و حکومتی در ایران که قبلا با تعریف و تجمید از مواضع اسلامی و ضدصهیونیستی اردوغان از او یاد می کردند به یک باره به تریبون مخالفان اردوغان تبدیل شدند. احزاب چپ، کمونیستی و لائیک مخالف اردوغان در ترکیه در رسانه های ایرانی جایگاه یافتند و انتقاد از نخست وزیر ترکیه در دستور کار قرار گرفت. مقامات ایرانی که قبل از این برای اظهار نظر در تقدیر و تعریف و تمجید از نخست وزیر اسلامگرای ترکیه از یکدیگر سبقت می گرفتند اینک در افشای برنامه های آمریکایی اردوغان رقابت می کنند.

این چرخش سریع که در دل خود افراط و تفریط را دارد حتی برای مخاطبان عادی صداوسیما و برخی رسانه های حکومتی داخلی ناخوشایند و تعجب آور بود و اعتبار این رسانه ها و مقامات و صاحبنظران را زیر سؤال برد.

نکته اینجاست که اگر رسانه ها و مقامات ایرانی هنگام پیروزی اردوغان در انتخابات پارلمانی ترکیه، آن گونه افراطی برخورد نمی کردند امروز نیازی به افتادن از این سوی پشت بام نبود!
این تجربه حداقل می تواند این درس عبرت را برای مقامات ، مفسران و رسانه های ذوق زده داشته باشد که در تعامل با اسلامگرایان در مصر شیوه افراط گرایانه ای را در پیش نگیرند تا اگر بعد از این به مشکلی برخوردند و خواستند تغییر موضع بدهند حداقل "تابلو" نباشد.

در پیروزی اسلامگرایان در مصر شکی نیست. در این که فردی ملتزم به تعهدات مذهبی بر سر کار آمده است هم هیچ شکی نیست اما همه اینها دلیلی نمی شود فرد منتخب براساس منافع ملی ایران قدم بردارد.

این موضوع زمانی اهمیت بیشتری می یابد که بدانیم همین اخوان المسلمین پیروز شده در مصر به شدت از اخوان المسلمین سوریه حمایت می کند. اخوان المسلمین سوریه نیز در حال حاضر در نقطه مقابل حکومت بشار اسد (هم پیمان جدی ایران) است.لذا بعید نیست حوادث سوریه همانگونه که روابط ایران را با ترکیه و قطر و عربستان سعودی و ... تیره کرد روابط ایران با دولت جدید مصر را نیز تیره کند.

البته این نکته مهم نیز نباید نادیده گرفته شود که صرف خروج حسنی مبارک به عنوان هم پیمان غرب و عربستان سعودی از کاخ ریاست جمهوری مصر، می تواند به سود منافع ملی ایران باشد ولی این مقدار از واقعیت ، دلیل موجهی برای ذوق زدگی نیست!