تحریم های اقتصادی و ایران ؛ در کدام نقطه از تاریخ ایستاده ایم؟!

در جریان پرونده هسته ای ، از ایران خواستند «موقتاً» و «داوطلبانه» ، غنی سازی را «معلق» کند و وقتی این خواسته آنها در نشست معروف به سعدآباد محق شد ، اعلام داشتند که تعلیق باید به «توقف» بدل شود ، موقت ، یعنی «دائمی» و داوطلبانه بودنی هم در کار نیست و ایران «اجباراً » باید دست از فعالیت هسته ای اش بکشد!

هر چند از همان ابتدای شکل گیری "جمهوری اسلامی" ، تحریم های خارجی ، بخش مهمی از قاعده بازی در تجارت خارجی ایران را شکل می دهند ، اما واقعیت این است که در یک سال اخیر ، این تحریم ها به شدیدترین وجه خود رسیده اند به گونه ای که با ایجاد تضییقات جدی ، کوشیده می شود روند مبادلات پولی ایران و جهان قطع شود.
بدیهی است که هر گونه اختلال در روند تبادل ارز ، می تواند از اقلام عمده مانند نفت گرفته تا پروازهای بین المللی را تحت الشعاع قرار دهد و آسیب زا باشد.

در چنین شرایطی ، دو راهکار پیش روی کشور است: راه اول آن است که عَلَم تسلیم بالا ببریم تا شاید تحریم کنندگان ، دست از روند کنونی خود بکشند و اوضاع اقتصادی مان رو به راه شود.

البته اگر صرف تسلیم شدن ، می توانست راهگشا باشد ، شاید می شد در این باب رایزنی کرد ولی واقعیت های حاصل از تجربیات دهه های اخیر و مشخصاً تجربه پرونده هسته ای ، نشان می دهد که جریان تحریم کننده ، "مجموعه ای بی پایان از خواسته ها" را در آستین دارد که به محض پذیرش یکی ، آن دیگری را عیان می کند و این چرخه همواره ادامه خواهد داشت.

مثلاً در جریان پرونده هسته ای ، از ایران خواستند «موقتاً» و «داوطلبانه» ، غنی سازی را «معلق» کند و وقتی این خواسته آنها در نشست معروف به سعدآباد محق شد ، اعلام داشتند که تعلیق باید به «توقف» بدل شود ، موقت ، یعنی «دائمی» و داوطلبانه بودنی هم در کار نیست و ایران «اجباراً » باید دست از فعالیت هسته ای اش بکشد!

جالب اینجاست که تروئیکای اروپایی -که بعدها در قالب 1+5 به رایزنی با ایران ادامه داد- برای عدول ایران از اقدام داوطلبانه اش در تعلیق غنی سازی ، "ضمانت اجرا" هم تراشید و اعلام کرد که اگر غنی سازی را از سر بگیرد ، تحریم ها را تشدید می کند و همه گزینه ها را روی میز خواهد گذارد!

امروز در قضیه اقتصادی نیز ، همین گونه است و کرنش در برابر خواسته های اولیه غرب ، به آغاز "سلسله ای از مطالبات پایان ناپذیر نامشروع اقتصادی و سیاسی" تبدیل خواهد شد که پاسخ دادن به آنها ، مترادف با عدول از منافع ملی خواهد بود و عدم اجابت شان به معنی سخت گیری ها و خلقت بهانه جویی های جدید است.

وانگهی مگر ایران کار خلافی انجام می دهد که باید آن را کنار بگذارد؟ در کدام محکمه و نهاد بین المللی از جمله آژانس بین المللی انرژی اتمی ثابت شده که ایران در حال ساخت بمب اتمی است که باید تاوان آن را در همه عرصه های اقتصادی ، از قطعات هواپیما گرفته تا نهاده های دامی و اقلام پزشکی و ... بدهد؟
و مگر نه این است که هم اکنون کشورهایی مانند اسرائیل و پاکستان و هندوستان ، برغم دارا بودن سلاح اتمی آماده شلیک ، از هر گونه پاسخگویی معاف اند؟
بنابراین ، ما با یک فرایند ظالمانه مواجهیم و طبیعتاً نباید به ظلمی که بر ما می رود ، به دست خودمان "رسمیت" بخشیم.

تردید نداریم که اگر امروز مقاومت کنیم ، نظام سلطه ، قطعاً راهی جز کوتاه آمدن نخواهد داشت. این یک بازی است که نهایتاً یکی از دو طرف باید ببازند.
اگر امروز ما کم بیاوریم ، این ماییم که از منظر استراتژیک باخته ایم و همه آنچه را در تمام این سال ها اندوخته ایم را بر باد داده ایم ولی اگر امروز مقاومت کنیم ، این ، طرف مقابل است که باید به خانه اول برگردد و با "ایرانی که هست" و نه "ایرانی که می خواهند باشد" ، سر میز مذاکره بنشیند.
بنابراین ، راه دوم ، راه مقاومت است ، مقاومتی که هر چند می تواند سخت باشد ، اما قطعاً دستاوردهای بزرگی برای تاریخ ایران خواهد داشت.
این ، خیلی مهم است که بدانیم در کدام نقطه ار تاریخ ایستاده ایم.