وقتی طرح خام و عجولانه اعزام دانش آموزان اجرایی شد، حواس مان نبود که گسیل کردن یک میلیون دانش اموز به جاده هایی که هر 19 دقیقه یک نفر در آنها کشته و هر دو دقیقه یکی مجروح می شود ، می تواند به قیمت جان بچه های مان تمام شود ، که شد.

عصرایران ؛ جعفر محمدی^*- این طور که پیش می رود ، به زودی باید بازماندگان حادثه غم انگیز کشته شدن دسته جمعی دانش آموزان بروجنی ، بیانیه دهند و از این که جگرگوشه هایشان در غربت پرپر شده اند ، عذر خواهی کنند.

از روزی که این اتفاق افتاده ، گذشته از مسوولانی که سکوت اختیار کرده اند تا آب ها از آسیاب بیفتد ، بقیه مسوولان مرتبط که موضوعاً وارد این ماجرا شده اند ، چیزی جز فرافکنی ، سلب مسؤولیت از خود و حتی طلبکاری از خود بروز نداده اند.

مراسم تشییع جنازه دانش آموزان

وزیر آموزش و پرورش که همان اول کار در پاسخ به سوال خبرنگاران درباره کشته شدن 26 دانش آموز گفت "بروید از مسوولانش بپرسید" ؛ گو این که وزیر آموزش و پرورش ، نه مسوول دانش آموزان که متولی گیاهان تزئینی است!

مسوولان ستاد راهیان نور هم فقط به ابراز تأسف و تسلیت بسنده کردند و در پاسخ به انتقاداتی مبنی بر این که چرا ایمنی دانش آموزان تا این اندازه نادیده انگاشته شده است مدعی شدند که همه چیز در حد اعلای ایمنی و امنیت است و این در حالی است که اتوبوس حامل دختران دانش آموز ، نقص فنی داشت و مسوولان هم در جریان نقص فنی اش بودند ولی باز هم بچه ها را سوارش کردند و راهی جاده های ناامن کشور کردند.
حرف های مشاور تحصیلی کاروان راهیان نور دانش‌آموزان که خود در اتوبوس حضور داشت و مجروح شده است را بخوانید:

« اتوبوس ما مشکل فنی داشت و به همه مسئولان کاروان اطلاع دادیم؛ تنها به خواجه حافظ شیرازی نگفتیم که اتوبوس مشکل دارد.
در اهواز پس از بررسی مشکل اتوبوس گفتند که ترمز آن مشکل دارد و شیلنگ ترمز فشار را تحمل نمی‌کند. پس از آن مشکل ترمز کمتر شد و تنها مشکل خاموش و روشن اتوبوس را داشتیم. در بازگشت در سد کارون سه برای شام توقف کردیم و پس از آن حرکت کردیم که اتوبوس در مسیر حرکت در سربالایی کاملا می‌ایستاد و در باند خود خاموش می‌شد.

من با خانواده‌ام تماس گرفتم و گفتم که گمان نکنم سالم به خانه برسم. اتوبوس خراب بود و قضیه جدی شده بود. پس از آن اتوبوس حرکت می‌کرد و در دست‌انداز اول راننده گفت اتوبوس ترمز ندارد؛ سرعت اتوبوس 35 کیلومتر بود و مشکل ترمز اتوبوس از ریتارد آن بود که کار نمی‌کرد. با از کار افتادن ریتارد سرعت اتوبوس خود به خود بالا می‌رفت و راننده حداقل 20 تریلر را به صورت شاخ به شاخ رد کرد. در حال حرکت اتوبوس همه دانش‌آموزان جیغ می‌زدند و راننده ماشین‌های روبه‌رو را یکی یکی رد می‌کرد.

با همراهی مدیر دبیرستان به سراغ دانش‌آموزان رفتم و به آنها گفتیم که صلوات بفرستند و ذکر بگویند که ناگهان اتوبوس در یکی از پیچ‌ها واژگون شد. در آن موقع دانش آموزان در گروه‌های سه و چهار نفره نشسته و کمربندها را بسته بودند.» (خبرگزاری ایسنا)

حالا آقایان کلاه خود را قاضی کنند که کجای این ماجرا دلالت بر وجود استانداردهای ایمنی در اعزام دانش آموزان به "راهیان نور" داشته است؟
مگر نه این است که به گفته این مسوول که خودش در اتوبوس بوده است ، نقص فنی را به همه مسوولان کاروان خبر داده بودند ولی باز هم برغم علم بر نقص فنی ، بچه های مردم را سوار اتوبوس مشکل دار کردند و به کام مرگ فرستادند؟
آیا این است استانداردهای سختگیرانه آقایان برای حفظ جان بچه های مردم که این روزها مدام دم از آن می زنند؟
تأسف انگیز این که آقایان طلبکار می شوند و منتقدان را دروغگو و ناجوانمرد هم می خوانند!

همان طور که پیشتر هم نوشتیم ، اصل برگزاری "راهیان نور" به عنوان یک طرح ارزشی و ملی ، مورد تأیید است چه آن که اقدامی است در حفظ ارزش ها و بخشی از تاریخ ایران و انقلاب و از این رو ، باید به متولیان آن ، از بابت اصل طرح ، دست مریزاد هم گفت ولی اجرای یک طرح ملی برای پاسداشت ارزش های دفاع مقدس کجا و دانش آموزی کردن ماجرا به این شکل کجا؟!

جالب اینجاست که می گویند اعزام به راهیان نور برای دانش آموزان الزامی نیست. اما بد نیست مطلب زیر را که چند روز قبل از حادثه اخیر در خبرگزاری رسمی آموزش و پرورش (پانا) منتشر شده است بخوانید:
«حاجی بابایی با اشاره به اینکه امسال یک میلیون دانش آموز همراه با معلمان خود در اردوهای راهیان نور طبق برنامه ریزی حضور خواهند داشت، تصریح کرد: اردوهای راهیان نور در سراسر کشور با اعزام دانش آموزان سال دوم متوسطه پیگیری می شود.»

حال سوال این است که اگر الزامی در کار نیست ، چطور از رقم یک میلیون دانش آموز و از فرستادن محصلان دوم دبیرستان سخن می گویند؟ مگر در کشور ما تعداد دانش آموزان دوم دبیرستان ، بیش از یک میلیون نفر است که از آن تعداد ، یک میلیون نفرشان داوطلب اعزام می شوند؟ بله ، اسماً و رسماً اجباری نیست ولی اگر نگوییم همه دوم دبیرستانی ها ، عملاً قریب به اتفاق شان را می برند به طوری که حتی در ایام اعزام ، کلاس های پایه دوم دبیرستان نیز تعطیل می شود! ( و الّا آن یک میلیون نفر چطور محقق می شود؟)

وانگهی وزیر مدعی شده است که نمره ای برای دانش آموزان اعزامی به راهیان نور داده نمی شود. این در حالی است که به عنوان مثال ، فرزند یکی از همکاران ما در سال گذشته را با این عنوان به راهیان نور بردند که این اردو ، 10 نمره در درس آمادگی دفاعی دارد.

حال خودتان را بگذارید جای دانش آموزی که در مدرسه به او گفته اند اگر راهیان نور بروی ، 10 نمره می گیری ، یا خود را به جای دانش آموزی بگذارید که رفته و 10 نمره را گرفته و حالا با تعجب ، از نفر اول وزارت آموزش و پرورش می شنود که برای راهیان نور نمره ای داده نمی شود. آیا چنین دانش آموزی ، عملاً درس خلاف واقع گفتن را از شخص وزیر فرا نمی گیرد؟
اینجاست که باید به وزیر گفت شما فرهنگ خلاف گویی را به دانش اموزان یاد ندهید ، نهادینه سازی فرهنگ دفاع مقدس پیشکش تان!

واقعاً تأسف آور است که قبل از حادثه ، همه مسوولان چه در آموزش و پرورش و چه در ستاد راهیان نور ، خود را متولی و صاحب امتیاز اعزام دانش اموزان می دانستند ولی حالا که بچه های مردم به جای کلاس ، در گور هستند ، وزیر می گوید بروید از مسوولانش بپرسید و ستاد راهیان نور هم می گوید که اعزام ها بر اساس توافقنامه امضا شده با خود آموزش و پرورش بوده است!
در این میان هیچ کس هم عذرخواهی نمی کند و بدتر آن که کسی در اندیشه متوقف سازی اعزام دسته جمعی دانش آموزان نیست و کسی نمی پرسد که مگر فرهنگسازی دفاع مقدس با تعطیلی کلاس ها آن هم در ایام سال تحصیلی و دادن نمره و این قبیل کارهای بخشنامه ای محقق می شود؟!

"راهیان نور" ، بسیار ارزشمند است اما وقتی که راهیانش ، نه برای نمره ، یا تعطیلی کلاس و تفریح که داوطلبانه برای تجدید روحیه معنوی عازم شوند.
راهیان نور بسیار ازرشمند است اما وقتی که افراد با اراده شخصی خود و بر اساس نیاز معنوی خود بروند نه این که دانش آموزان را با اراده مدرسه و اجازه کتبی والدین ببرند و خود دانش آموز که سنی هم ندارد فقط به کار بالا بردن آمار بیاید!

و نهایتاً در شرایطی که هیچ کدام از مسوولان عذر خواهی نکرده اند و احتمالاً نه تنها عذرخواهی نخواهند کرد بلکه شاکی و طلبکار هم خواهند شد ، ما به عنوان یک رسانه به سهم خود عذرخواهی می کنیم که چرا وقتی طرح خام و عجولانه اعزام دانش آموزان اجرایی شد، حواس مان نبود که گسیل کردن یک میلیون دانش اموز به جاده هایی که هر 19 دقیقه یک نفر در آنها کشته می شود و هر دو دقیقه یکی مجروح می شود ، می تواند به قیمت جان بچه های مان تمام شود ، که شد.
اگر ما رسانه ها همان موقع فریاد می زدیم که آی مسوولان! طرح ارزشی و ارزشمند راهیان نور را آلوده اردوهای نمره محور و شبه اجباری نکنید و بگذارید قداست و ارجمندی اش حفظ شود و از حاشیه ها دور بماند ، شاید (و البته شاید) اثر می گذاشت و دختران بروجنی ، اکنون به جای کفن ، روپوش مدرسه بر تن و چادرهای زیبایشان را بر سر داشتند.

اکنون نیز هر چند برای قربانیان و خانواده های آنان دیر شده است و هیچ کاری دانش آموزان کشته شده را بازنمی گرداند اما برای دانش آموزان دیگری که در راهند ، هنوز دیر نشده و می توان با توقف اردوی راهیان نور برای دانش آموزانی که درس آمادگی دفاع را باید بگذرانند، توان و پتانسیل راهیان نور را معطوف داوطلبان بزرگسال کرد.

مگر نه این است که مسوولان ستاد مرکزی راهیان نور می گویند و درست هم می گویند که "آنقدر داوطلب زیاد است که در برخی شهرها ، برای حضور در این اردوها ، بین داوطلبان قرعه کشی می شود و ما در برابر سیل درخواست های حضور کم می آوریم" ، پس چه بهتر که به جای آن که دانش اموزان را برای تفریح و دادن نمره ببرند و کلی هم انرژی و بودجه صرف کنند ، توان خود را بر روی ارائه خدمات بهتر به سایر مردمانی کنند که دلشان به یاد شهدا و ارزش های والای دفاع مقدس می تپد ولی قرعه به نامشان نمی افتد و پشت خط ، منتظر می مانند.

راهیان نور ، بی هیچ گزافه گویی و شعاری ، معنویت و حرمتی خاص دارد و صد البته که حفظ حرمت هر امامزاده ای با متولی آن است.

*مدیرمسؤول عصرایران