«سمیناهار» ها: از لذت ایرانی تریبون تا خلبانی که قیافه اش به آلمانی ها بخورد!

عصر ایران - سمیناهار معمولا به همایش، کنفرانس یا سمیناری گفته می شود که تنها نتیجه عینی و ملموس آن همان سرو "ناهار" است و بس!

واقعیت هم این است که در وضعیت فعلی بسیاری از همایش ها و کنفرانس ها فقط و فقط سمیناهار هستند و کاربردی جز اتلاف وقت و هزینه و صد البته به نان  نوا رسیدن برگزار کنندگان ندارند!
 
یکی از مشکلات اکثر مسوولان برخلاف تمامی همتایان شرقی و غربی و البته به استثنای مقامات ونزوئلا و کوبا، علاقه مندی به تریبون لذت بردن از سخنرانی های مکرر در همه موضوعات است. همایش ها ، یکی از زمینه هایی است که می تواند پاسخی به این لذت باشد که خوب هم جواب داده است!

اگر برگزاری همایش های بی فایده در شرایط عادی ، امری نامقبول است ، در شرایط فعلی کشور که با شرایط "اقتصاد مقاومتی" روبه رو است ، خیانت به کشور محسوب می شود.
بریز و بپاش های آنچنانی در سمیناهار ها در شرایطی است که می توان ارقام کلان هزینه شده در آن را برای واریز حقوق ها معوقه یا اضافه کاری یا افزایش حقوق کارمندان یا هزینه در محل های ضروری و حیاتی مانند تجهیز مدارس به سیستم های حرارت مرکزی مورد استفاده قرار داد.

مسوولان نیز برای پاسخگویی به اشتیاق خود به سخنرانی می توانند در دفتر کار خود میزبان خبرنگاران باشند، برای آنها سخنرانی کنند یا فایل صوتی و تصویری سخنانشان را در سایت های اینترنتی منتشر کنند.

اگر مسؤولان همچنان اصرار دارند که سمیناهار ها را ادامه دهند ، از آنها تقاضا می شود فهرست هزینه های مستقیم و غیرمستقیم ریالی و ارزی چنین برنامه هایی را منتشر و در اختیار افکار عمومی بگذارند و داوری مردم و رسانه ها را به نظاره بنشینند.

معمولا در سیمناهارها ، سالنی به قیمت گزاف اجاره می شود - که گاه بالغ بر یکصد میلیون تومان فقط هزینه اجازه سالن است -  و رقم های مستقیم و غیرمستقیم زیادی هزینه می شود تا بلکه یک مقام مسؤول ، با کف زدن ها یا تشویق حضار در پشت تریبون قرار بگیرد و برای دقایق زیادی، ضمن ایراد سخنرانی، از توجه شنوندگان و بینندگان، فلاش دوربین ها و پیگیری و تندنویسی خبرنگاران لذت ببرد!
در اکثر همایش ها ، سخنران چیزهایی را می گوید که مستمعین همه آنها را ازبر هستند!

  در ادامه نیز ناهار و پذیرایی و توزیع هدایای همایش صورت می گیرد و همهچیز به خوبی و خوشی تمام می شود و آنچه باقی می ماند ، فاکتورهای کلانی است که باید از جیب ملت پرداخت شود.

جالب اینجاست که بخش قابل توجهی از همایش ها در فصل زمستان انجام می شود تا بودجه ای که مسوولان نتوانسته اند خرجش کنند ، این گونه هزینه شود و برگشت نخورد!

البته برخی برگزار کنندگان همایش نیز با پرداخت هزینه ناقابل(!) بلیت پرواز رفت و برگشت خارجی و سوغاتی و جابجایی و هتل و ... چند نفر که صرفا خارجی باشند را دعوت می کنند تا بتوانند نام "بین المللی" را بر همایش خود بگذارند و کلاس شان را بالاتر ببرند و البته بودجه های بیشتری را بگیرند و از بین ببرند!

یکی از مسوولان یک شرکت هواپیمایی تعریف می کرد: قرار بود برای یک همایش ، یکی از استادان آلمانی به ایران بیاید اما سفر او هماهنگ نشد. یکی از مسوولان همایش ، به ما زنگ زد و گفت: آیا در بین خلبانان خارجی شما ، فردی که بتواند آلمانی حرف بزند و قیافه اش هم به اروپایی ها بخورد ، وجود دارد که به اسم استاد دانشگاه های آلمان بیاید و متنی که به او می دهیم را بخواند و برود؟!