آقای طائب! توبه کنید

  طی چند روز گذشته یکی از خطبای کشور جناب مهدی طائب در اظهارنظری عجیب سوریه را سی و پنجمین استان ایران و استانی استراژیک دانست و در بخشی از سخنانش گفت: «اگر دشمن به ما هجوم کند و بخواهد سوریه یا خوزستان را بگیرد اولویت با این است که ما سوریه را نگه داریم»!

این سخنان هر چند به نیت دغدغه و منافع بلندمدت کشور و یعنی از راه دلسوزی است! اما مصداق کامل این سخن است که «بهترین راه تخریب چیزی، بد دفاع کردن از آن است؛ نه حمله نمودن به آن» که در عین حال در تضاد کامل با منافع ملی و دغدغه و احساس تعلق ملت بزرگ ایران به آب و خاک و سرزمین خود و تمامیت ارضی است که در طول تاریخ جزو ارزش ها و خطوط قرمز مردم بوده و پس از انقلاب اسلامی نیز بر آن تاکید شده چنانچه در دفاع از مرزهای میهن گرامی مان در همین خاک مقدس خوزستان و کربلای ایران خون پاک حدود 150 هزار شهید برومند و انسان های ناب و بهترین های 3 نسل جمعیتی تقدیم شد تا ایران، ایرانستان نشود، تجزیه نگردد و انقلاب اسلامی باقی بماند و کارآمدی و مصمم بودن خود در آبادانی دین و دنیای ایرانیان و مسلمانان را به اثبات برساند.

این سخنان نسنجید و بی تامل ادا شده و اشتباه، در تضاد محض با سخنان بنیانگذار و معمار انقلاب اسلامی حضرت امام (ره) و این جمله مشهور ایشان است که : «خوزستان دین خود را به اسلام ادا کرده است» و همچنین در تضاد با این سخن تاریخی مقام معظم رهبری است که خوزستان را دروازه ورود تشیع به کشور دانسته و عنوان داشتند: «ملت ايران، مكتب اهل‌بيت را از دو جا گرفته است. در واقع، همه ملت ايران براى تشيع، وامدار دو مجموعه انسانى هستند: يكى اهواز است و يكى جبل عامل»

این سخنان نسنجیده جناب طائب و منطق ضعیف پشت آن حتا موضوع دفاع حقه ایران از نظام دوست سوریه را هم زیر سئوال می برد و در حالی که این دفاع پرهزینه می بایست برای مردم کشور تبیین شود و اهمیت و ارزش آن برای افکار عمومی برشمرده گردد تا در این موضع پشت سر دستگاه دیپلماسی و تصمیمات راهبردی نظام سیاسی بمانند متاسفانه چنان با استدلالات ضعیف و مثال نابجایی همراه می شود که غیر از بی تدبیری نمی توان بر آن نامی نهاد.

باید به این جناب خاطرنشان ساخت که ضروری ست یک بار دیگر برود و تاریخ دفاع سرزمینی و عقیدتی مقدس را که آیینه تمام نمای آن در خاک خوزستان قهرمان به وقوع پیوست را کند و کار نماید تا انشااله از این اشتباه بلکه به در آید.

بنا به سخن حضرت امام(ره) خوزستان دین خود را به اسلام ادا کرده است اما قابل توجه آقای طائب باشد که شام از دیرباز محلی بوده که از آن ناحیه خون به دل اهل البیت (علیهم السلام) شده و شعبه ای انحرافی از اسلام در آن علیه اسلام راستین شیعی فعالیت کرده که چه امویان و چه بعثی های حاکم بر آن قطع و یقین نحله هایی انحرافی بوده اند با این تفاوت که جمهوری سوریه در دوره مرحوم حافظ اسد، دوست ملت ایران در جریان دفاع مقدس بوده و در دوره بشار نیز یکی از محل های ارتباطی محور مقاومت علیه صهیونیسم و از متحدان سیاسی ایران بوده و هست که ایرانی ها نیز چشم خود را بر این خصائص مثبت نبسته خصوصا به این دلیل که معارضین و نیروهای مدعی قدرت در سوریه سلفی و تکفیری و تروریست ضد شیعه و ضد ایرانی و برعلیه حزب الله لبنان و امنیت ملی و منافع منطقه ای ما هستند.

بنابراین ضروری ست که جناب طائب ضمن توبه به درگاه خداوند و محضر شهداء، تائب شوند و هر چه سریع تر از مردم ایران و خوزستان به دلیل این سخنان نسنجیده عذرخواهی کرده و طلب حلالیت و عفو نماید چرا که مردم خوزستان - میعادگاه و میقات و معراج شهدا و محل جانفشانی رزمندگان و جانبازان - از این سخنی که متاسفانه دستمایه شیطنت رسانه های بیگانه قرار گرفت به شدت رنجیده خاطر شده اند.

وی که در نقش یک استراتژیست اظهارنظر می کند حتا نمی داند که ایران 31 استان دارد نه 34 استان که سوریه بشود استان سی و پنجمش! و با این اظهارات هیچ کمکی به نظام سوریه نمی کند بلکه نتیجه آن می شود که فقط به دست شورشیان وهابی گزک و سند می دهد که نظام اسد و جمهوری سوریه نه کشوری مستقل که حیات خلوتی برای ایران است و اتفاقا در این چند روز در هجمه رسانه ای خود علیه نظام اسد بر این نکته متمرکز شده اند و با هیاهوی تبلیغاتی سعی در القای این نکته خبیثانه دارند که ایران یک کشور بیگانه را بر پاره تن خود ترجیح می دهد!
که کذب محض بوده و سند آن تقدیم خون و جان پاک 24 هزار شهید خوزستانی و 150 هزار شهید گلگون کفن و بی کفن و گمنام از سراسر کشور است که خوزستان محل عروج آنها از خاک به افلاک بوده است.

وی و افرادی مانند وی که با سخنان نسنجیده فضای سیاسی اجتماعی کشور را هر بار مکدر و آشفته می کنند بهتر است بدانند که در جایگاهی نیستند که درباره آب و خاک و امنیت سرزمینی ایران و هویت ایرانی سخن بگویند، اینان هر چند ممکن است موقعیتی هم داشته باشند و سوابقی اما نباید به خود این اجازه را بدهند که در هر موضوعی ورود کنند چرا که توان جبران مافات - حتا در بعد معنوی - را هم نخواهند داشت. در پایان وی را به این سخن امام صادق(ع) رجوع می دهم که فرمود: «مؤمن تا سخن نگفته است، در زمره‌ی نیکوکاران است ولی چون آغاز به کلام کند، ممکن است در زمره‌ی نیکوکاران باشد و یا خیر!»  به بیان ساده‌تر، سخن در دهان، در اختیار انسان است، ولی همین که خارج شد دیگر قابل بازگشت نیست و مانند تیری است که از چله‌ی کمان رها شده است.