زاغه نشینی به عنوان یک ناهنجاری جهانی، پدیده ای است که با وجوداین همه پیشرفت و توسعه جهان، هنوز دامن شهرها را رها نکرده، مردمانی که بر اثر فقر و نابرابری اجتماعی و رفاهی، یا هم به امید بهره مند شدن از مواهب شهر نشینی، مجبور به حاشیه نشینی می شوند، و به علت بالا بودن آسیبهای اجتماعی و بهداشتی این نوع زندگی، در سیکلی دائمی به باز تولید خرده فرهنگ ناهنجار خود می پردازند.
متاسفانه این معضل در کشورهای جهان سوم و از جمله کشور خودمان بیشتر مشاهده می شود. امیدواریم این تصور پیش نیاید که با انعکاس این پدیده در سطحی جهانی، بدنبال عادی سازی این پدیده در کشور خودمان هستیم و همچنین از دیگر سو محکوم به سیاه نمایی نشویم. انعکاس معضلات اجتماعی موجب توجه بهتر برای حل این مشکلات می شود.