متاسفانه، عملکرد‌های جهت دار سیاسی در صدا و سیما طی سالیان گذشته هم سابقه داشته است و در مورد بعضی دیگر از چهره‌های ملی و یا طرفداران گرایش‌های سیاسی با سابقه، به همین شکل رفتار شده است.

محمد هاشمی رفسنجانی (مدیر عامل سازمان صدا و سیما در سال های 1363 تا 1373) در روزنامه "شرق" نوشت: روال پخش «برنامه زنده» با حضور روسای جمهور در سیمای ملی، قالب مصوب و غیر قابل تغییری ندارد. رویه پخش چنین برنامه‌هایی را «عرف» یا «توافق» میان رییس جمهوری و نماینگان رسانه‌ای او با مسوولان رسانه ملی تعیین می‌کند.

این رویه در سال‌های گذشته، مبنای پخش «برنامه زنده» روسای جمهور بوده است. در دولت گذشته، مجری اغلب برنامه‌های زنده‌ای که آقای احمدی‌نژاد در سیما داشت، فرد مشخصی بود.

بنابراین، سنگ اندازی در مسیر توافق‌ با رییس جمهور در زمینه گزینه مطلوب وی برای اجرای برنامه، زیبنده رسانه‌ای در ابعاد «ملی» نیست زیرا رییس جمهوری، نماینده تمامی ایرانیان است و باید به نظر او درباره انتخاب مجری، احترام گذاشت.

متاسفانه از زمان استقرار دولت «تدبیر و امید»، مشی رسانه ملی پیرامون عملکرد تحسین برانگیز و کارنامه قابل دفاع رییس‌جمهوری دولت، اندکی دور از انصاف است. این واقعیت هنگامی ملموس‌تر می‌شود که رویکرد صدا وسیما به دولت یازدهم را با نگاه رسانه ملی به دولت پیشین، مقایسه کنیم.

در حال حاضر، برخی بخش‌های خبری و برنامه‌های خاص و میزگرد‌ها، اغلب جهت‌گیری تخریبی در قبال دولت دارند اما مسوولان صدا و سیما از این نکته غافلند که اگر چنین تبلیغاتی می‌توانست بر در افکار عمومی تاثیر گذارد، مردم در ۲۴ خرداد نباید به روحانی رای می‌دادند.

همه می‌دانند آیت‌الله هاشمی رفسنجانی تاریخ زنده انقلاب است و با حکم امام فرماندهی جنگ را بر عهده داشتند. در نقطه مقابل، رسانه ملی با حامیان برخی دیگر از طیف‌های سیاسی رویه‌ای کاملا متفاوت داشته و به آنان تریبون داده و در برنامه‌های خو، کوشیده است به طور صریح یا ضمنی آنان را مورد حمایت تبلیغی قرار دهد. چنین رویکرد دوگانه‌ای از چشمان تیزبین افکار عمومی پنهان نمانده و باعث شده اعتماد اکثریت مخاطبان به رسانه ملی اعتماد تضعیف شود.

برخورد افراطی با دولتی که وارث شرایط نامساعد در همه حوزه‌ها است، چه توسط تعداد معدودی تند‌رو در مجلس صورت گیرد و چه در رسانه ملی که با با بودجه بیت المال اداره می‌شود، سودی برای عاملان آن نخواهد داشت اما گویا، بعضی اصرار دارند اشتباهات چند باره گذشته را تکرار کنند و تمایلی ندارند از خروجی نهایی اقدامات ناکام پیشین خویش، پند گیرند.