مسعود شجاعی نزدیک به 4 سال در این پست برای تیم ملی بازی کرد و تقریبا مقابل تیم های درجه چندم همیشه نمایش ضعیفی داشت اما همان چیزی که کی روش می خواست را اجرا می کرد. حالا و با پابه سن گذاشتن شجاعی تیم ملی برای جام جهانی بعدی نیاز به بازیکنان جدید دارد و همین شجاعی را نیمکت نشین کرده است. با غیبت او سیستم تیم ملی قربانی جدید می خواهد . بازیکنی تکنیکی که بتواند مدافعان حریف را معطل کندو توپ را نگه دارد.

عصرایران ؛ رضا عباس زاده - «اشکان دژاگه افت کرده» این ساده ترین نتیجه ای است که می شود از دوبازی اخیر تیم ملی گرفت. اشکان دژاگه بسیار توپ از دست می دهد و برخلاف گذشته در مواردی که انتظار وجود ندارد پاس های اشتباه می دهد.

یکی از دلایل عمده ای که برای این مساله مطرح می شود افت بدنی و کیفی اشکان دژاگه است . ستاره تیم ملی ایران در لیگ قطر بازی می کند و همین مساله می تواند کمک کند به افت کیفیت او . شاید این تئوری درست باشد و اشکان دژاگه به خاطر بازی در لیگ قطر کمی افت کیفیت داشته باشد اما چیزی که بیش از همه به نمایش ضعیف او کمک می کند بازی کردن در پستی جدید است. پستی که پیش از این محل بازی مسعود شجاعی بود و در 4 سال اخیر همیشه او را متهم درجه یک بازی های ضعیف تیم ملی می کرد. شجاعی هافبک خلاقی که کی روش کاملا از بازی اش راضی بود اما منتقدان تیم ملی به نمایش اش ایراد می گرفتند.

پستی که کی روش در سیستم 1-1-4-4 برای شجاعی و جدیدا دژاگه در نظر گرفته اصطلاحا مهاجم سایه نامیده می شود. هرچند که دژاگه در پست مهاجم بازی می کند اما وظایف او در ترکیب تیم ملی ایجاب می کند که لحظات زیادی پا به توپ باشد و همین مساله سبب بازی ضعیف دژاگه شده.

در اصل بازی دژآگه به مدل بازی تیم ملی هم بستگی دارد. یعنی اگر تیم ملی ایران قرار باشد مقابل تیم های درجه یک آسیا و تیم های درجه 2 و 1 جهان قرار بگیرد دژاگه ستاره تیم ملی می شود اما بازی در مقابل تیم های درجه ی 2 و 3 آسیایی نمایش دژاگه را ضعیف می کند.

وظیفه اصلی دژاگه انتقال توپ به مهاجم اصلی تیم است. در بازی مقابل تیم های درجه اول که ایران تصمیم به بازی تک ضرب در خط حمله و البته رسیدن به ضدحمله دارد . دژاگه فوق العاده است - حتی پیش بینی می شود او ستاره بازی ایران مقابل ژاپن باشد - او توپ را می گیرد و با کمترین ضربه به توپ ضدحمله را ترتیب می دهد.

در اصل یک تیم خوب برابر ایران به راحتی حمله می کند و بازیکنان زیادی در خط دفاع نگه نمی دارد همین مساله به ایران کمک می کند که با کمترین مهاجم (حتی یک یا دونفر) به دروازه حریف حمله کند. با این سیستم دژآگه به راحتی پا به توپ می شود ، جلو رونده دریبل می کند و پاس نهایی را به مهاجم هدف که آزمون یا قوچان نژاد است خواهد داد.

اما در بازی مقابل تیم های درجه چندم مشکل اصلی تیم ملی در ضدحملات ایجاد برتری عددی بین بازیکنان است. تیم های حریف 4 مدافع خود را عقب نگه می دارند و همین مساله به دژاگه اجازه نخواهد داد که به راحتی دریبل کند و پاس بدهد. او مجبور است توپ را بگیرد به سمت دروازه خودی بچرخد دریبل کند تا تعداد بازیکنان بیشتری به ترکیب هجومی اضافه شوند. مثلا وینگرهای تیم ملی مثل طارمی و امیری نفوذ کنند و حتی امید ابراهیمی و یکی از مدافعان کناری اضافه می شود.

انتقال بازیکنان ایران از دفاع به حمله زمانی می خواهد که در آن زمان دژاگه و حتی مهاجم هدف تیم ملی ایران مجبور هستند توپ را چند ثانیه نگه دارند و همین مساله روی کیفیت بازی آنها تاثیر می گذارد.

کاری که تحت فشار مشکل است و به لو رفتن توپ منجر می شود.اشکان دژآگه در بازی های ساده تیم ملی احتمالا نمایشی انتقاد پذیر خواهد داشت و در بازی هایی مانند بازی مقابل ژاپن خواهد درخشید این اما دقیقا همان چیزی است که کی روش از او می خواهد.