چرا لیست امید در تهران غوغا کرد

  عصر ایران- سیما پروانه‌گهر؛ انتخابات دهمین دور مجلس شورای اسلامی تمامی معادله‌ها و پیش بینی های سیاسی را به هم ریخت.

  باز جامعه هیجان و سرزندگی روزهای خرداد 92 را دارد و مهم تر از تمامی این مسائل تغییر و تحولی روانی که در باب اعتماد به صندوق رای روی داد.

  تثبیت و عمیق این بارو در بین مردم که صندوق رای در سرنوشت آنان موثر بوده و هست.

  در این دوره از انتخابات مجلس شورای اسلامی، برای نخستین بار که بعد از مجلس ششم اصلاح طلبان با تمام قدرت وارد انتخابات شدند و از تمام ظرفیت خود برای به پای صندوق کشیدن مردم استفاده کردند.

  اصلاح طلبان در انتخابات دور هفتم مجلس شورای اسلامی بعد از اینکه تعداد زیادی از نیروهای  این اردوگاه رد صلاحیت شدند، عملا مجال شرکت در انتخابات را نیافتند و در مجلس نهم نیز بعد از اینکه تعداد معدودی شرکت کردند و تعدادی نیز رد صلاحیت شدند، شرکت سازماندهی شده ای از جانب اصلاح طلبان صورت نگرفت.

  اصلاح طلبانی که وارد مجلس هشتم و نهم شدند در واقع افرادی بودند که به صورت فردی تصمیم گرفته بودند تا نماینده مجلس شوند و این حضور تا به حدی فُرادی ( فُرادا) بود که در مجالس هفتم ، هشتم و نهم تعدا اعضای فراکسیون اصلاح طلبان هرگز از 20 نفر فراتر نرفت.

  در انتخابات مجلس نهم که بلافاصله بعد از انتخابات 88 بود اصلاح طلبان شرکت کردند اما مشارکت نکردند . نقطه اوجی که امروز به تصویر کشیده شده است حاصل حرکتی بود که در آن روزها دوربین یک موبایل با کیفیت درجه 3 برای تاریخ ثبت کرد.

 رییس دولت اصلاحات یک تصمیم استراتژیک گرفت و در شرایطی که جامعه ملتهب حصر دو تن از نامزدهای انتخابات سال 88 بود و تعداد زیادی از هواداران اصلاحات از شرکت در انتخابات سرخورده بودند ودر حالی که هیچ کس را به شرکت در انتخابات تشویق نکرده بود و هیچ اطلاعیه و بیانیه ای نیز نداده بود به حوزه رای گیری یک روستا در دماوند رفت در انتخابات شرکت کرد.

  پیام آن رای این بود که ما از نظام قهر نکرده ایم و در هر شرایطی در انتخابات شرکت می کنیم و شرکت در انتخابات را یک اصل می دانیم.

این پیام رییس جمهور  اسبق در آن شرایط اعتراضاتی را حتی بین اندکی از اصلاح طلبان برانگیخت و حتی برخی او را به مماشات یا نادیده گرفتن پاره ای امور متهم کردند.

  در انتخابات سال 92 یک نامزداصلاح طلب وجود داشت. محمد رضا عارف اصلاح طلب بود اما کاندیدای همه جریان اصلاحات شناخته نمی شد و برخی از طیف های اصلاح طلب وی را قبول نداشتند اما در مجموع در بین کاندیدهای ریاست جمهوری انتخابات سال 92 محمدرضا عارف بیش از همه شمایل اصلاحات بود.بعد از وی حسن روحانی کاندید اعتدالی بود که رویکرد سیاسی وی به قول یکی از روزنامه نگاران شاخص در آن زمان «برخاستن چپ از دنده راست بود.»

 در همان مقطع در روزهای آخر زمانی که رهبران جریان اصلاحات دیدند که دو نامزد نمی توانند همزمان شانس داشته باشند و در شرایطی که از اساس کسی تصور نمی کرد هیچ شانسی برای نامزد جریان اصلاحات وجود داشته باشد از وی خواستند که کنار بکشد و آن تصمیم تاریخی در دقیقه 90 کل معادله را تغییر و سبب شد تا نامزدی رای بیاورد که اصلاح طلب نبود اما به دیدگاه های اصلاح طلبان احترام می گذاشت و برای اصلاح طلبان فضا و مجال ایجاد می کرد .

  در شرایط شگفت انگیزی که نامزدهای متکثر اصولگرا که برایشان قابل تصور نبود تک نامزد اصولگرا رای بیاورد با یک مشارکت حداقلی حسن روحانی با اختلاف بسیار ناچیز رییس جمهور شد.

  مردم در انتخابات 92 به این جمع بندی رسیدند اگر رای دهیم نتیجه می گیریم و این نقطه آغاز تغییر بود.مهم ترین مساله کنش و واکنش روانی جامعه در خصو رای دادن به نامزدی بود که هیچ کس وی را دارای شانس نمی دانست چرا که در آن روزها هیچ کس تصور نمی کرد حسن روحانی رییس جمهور شود. هیچ یک از نمایندگان مجلس نهم در آن برهه حامی روحانی نبودند.

  در همان زمان فراکسیون های مجلس یا هوادار قالیباف  بودند یا جلیلی یا زیر علم حداد عادل سینه می زدند  اما حمایت جریان اصلاحات و بخشی از اصولگرایان معتدل روحانی را رییس جمهور کرد.

  اصولگرایان که در سه سال گذشته پیروزی حسن روحانی را ناشی از تشتت اصولگرایان می دانساند از انتخابات سال 93 باید درس بزرگی بگیرند. این بار اصولگرایان –حتی پایداری های وحدت شکن- به مفهوم واقعی کلمه وحدت پیدا کردند- اما نتیجه ای حاصل نشد.

  این جریان با توجه به اینکه می دانست وفاصله و شکاف علی لاریجانی با برخی طیف های اصولگرا آنقدر عمیق است که به طور حتم وی با آن ها ائتلاف نمی کند تلاش کردند تا با ریش سفیدی برخی بزرگان مثل موحدی کرمانی از علی لاریجانی بخواهند تا در انتخابات از ظرفیت کادرسازی خود به عنوان رییس مجلس و رهبر فکری فراکسیون اصولگرایان رهروان ولایت استفاده نکند و عملا لیست ندهد و مستقل وارد انتخابات شود .

  این محاسبات به این قیمت تمام شد که برخی از نیروهای اصولگرا با محوریت شخص غلامعلی حداد عادل و برخی چهره های پایداری این میزان حضور وی را نیز بر نتافتند و او را کاندیدهای اصولگرایان در قم نیز قرار ندادند تا هزینه کاندیدای مستقل شدن را به وی تحمیل کنند. اما نتیجه برای اصولگرایان چیز دیگری شد.

  لیست امید در تهران و بسیاری از شهرستان ها به دلایل روشنی غوغا کرد.نخست صحبت های تاریخی هاشمی رفسنجانی و تکرار لزوم حضور مردم در انتخابات برای تغییر بافت فکری مجلس بود تا جایی که وی حتی فضا را احساسی نیز کرد و با آن لبخند معروف همیشگی و  بلاتکلیفی که دارد به مردم یادآور شد که  این برای آخرین بار است تا در انتخابات کاندید می شود.

  حسن روحانی به عنوان سردمدار فعلی جریان اعتدال هر انچه در پیاتم دادن و پیامک دادن می توانست کرد .

  رییس دولت اصلاحات علی رغم ممنوع التصویری پیام تصویری داد و سخنرانی کرد و این ها سبب شد تا جمعیت موسوم به لایحه های خاکستری جامعه که تصمیم به شرکت در انتخابات نداشتند به اعتماد به رهبران جریان تحول خواه در انتخابات حاضر شوند.

  علاوه بر این نه تنها رییس جمهور اصلاحات، روحانی و هاشمی تاکید بر رای دادن داشتند بلکه حتی برخی افراد در حصر که از آن ها خبری منتشر نمی شود به طور غیر رسمی این پیام را به هواداران خود می دهند که باید به هر قیمتی در انتخابات شرکت کرد.

  رسانه های جریان اصلاح طلب با تمامی قدرت وارد می شوند تا لایه های خاکستری را متقاعد سازند تا در انتخابات شرکت کنند و به نظر می رسد اگر ساعت رای گیری افزایش می یافت ظرفیت افزایش مشارکت بیش از این حداقل در شهرهای بزرگ مثل تهران نیز وجود داشت.

پیام های پیروزی لیست امید بسیار زیاد است. در شرایطی در حالی که برخی به نادرست آن را انگلیسی خطاب کرده و افراد رد شده از فیلتر شورای نگهبان را خیانتکار نامیدند، این فهرست پیروز انتخابات مجلس شد.

در حقیقت یک تیم دسته چندم و آدم های ناشناس که حتی سعید حجاریان گفته بود برخی از چهره های این لیست را نمی شناسد ، به اعتماد و اعتبار بزرگان رای می آورد.

  نکته مهم دیگر در مورد حضور چهره های قابل توجهی از شورای نگهبان در این انتخابات بود. باید توجه داشت که شورای نگهبانی در این انتخابات حضور داشت که یک نفر از حقوق‌دانان و 5 نفر از 6 فقیه آن در این انتخابات کاندیدا بودند.

  کسانی که خود دیگران را تایید یا رد صلاحیت کرده بودند، هم‌زمان خود در معرض آزمایش مردم قرار گرفتند .

در نهایت از نتایج انتخابات این طور بر می‌آید که صلاحیت کسانی که یک طیف سیاسی را رد صلاحیت کرده بودند برای ورود به مجلس خبرگان تایید نشد. پس شد آنچه شد...