کارخانه موتوری می‌باخ یک خودروسازی آلمانی بود که در سال 1909 توسط ویلهلم می‌باخ و پسرش تاسیس شد. این خودروسازی در ابتدا رسما یکی از شرکت‌های تابعه "زیپلین GmbH" به شمار می‌آمد که از آن سال‌ها تا سال 1912 در زمینه ساخت موتورهای صنایع هوایی و حمل و نقل فعال بود.

شنبه- منتشر نشود////////////////////از موتورهای جنگی تا می‌باخ s600

به گزارش گروه خودروی عصر ایران به نقل از "نیویورک مگ"، می‌باخ تا دهه 60 میلادی فراز و فرودهای زیادی را تجربه کرد. اما در دهه 60، توسط "دایلمر- بنز" شکار شد. از آن روزها تا کنون این شرکت تحت نظارت دایلمر AG برند لوکس خودروسازی مرسدس بنز باقی مانده است.

اینک دایلمر در حال ساخت یک نسخه فوق لوکس از کلاس S مرسدس بنز تحت برند لوکس مرسدس- می‌باخ است.

تاریخ اولیه: 1909 تا 1940

ویلهلم می‌باخ مدیر فنی کمپانی بزرگ دایلمر بود و در سال 1907 آن را ترک کرد. در سال 1909 او با همکاری پسرش "کارل می‌باخ" شرکت موتوری "لوفت‌فارسویگ" GmbH را تاسیس کرد که اساسا به ساخت موتورهای سامانه‌های هوایی می‌پرداخت. پسرش در آن زمان مدیریت شرکت را بر عهده گرفت. در سال 1912 نام این کارخانه به کمپانی موتورسازی "می‌باخ" تغییر یافت. این کارخانه به شکل کاملا رسمی به تولید موتورهای دیزلی و بنزینی برای شرکت "زیپلین" و واگن‌های راه‌آهن پرداخت. پس از آن نام شرکت می‌باخ برای سازندگان سامانه‌های هوایی و کشتی‌سازی در جنگ جهانی اول آشنا و شایسته تقدیر بود.

این گروه صنعتی اولین خودرو تجربی خود را در سال 1919 آماده کرد و محصول تولیدی اش را دو سال بعد در نمایشگاه خودرویی برلین معرفی نمود. از آن پس بین سال‌های 1921 تا 1940، این کمپانی طیف گوناگون و وسیعی از خودروها را تولید کرد که در حال حاضر به عنوان مدل‌های کلاسیک در خور احترامند. این گروه خودروسازی همچنین به ساخت موتورهای دیزلی سنگین برای سامانه‌های ریلی و دریایی ادامه داد.

1940تا 1945

در طول جنگ جهانی دوم، می‌باخ به تولید موتورهای سبک و متوسط تانک‌های حزب "نازی" آلمان پرداخت که در میان آنها می‌توان به نسخه‌های "پانزر II" اشاره کرد. پس از جنگ جهانی دوم این کارخانه‌ موتوری یکی از چندین صنایعی بود که که در فریدریش شافن مورد هدف قرار گرفت.

فریدریش‌شافن در طول جنگ جهانی دوم براساس استراتژی‌های متحدین به عنوان پایگاه صنعتی و تغذیه کننده آلمان‌ها بمباران شد. پس از جنگ جهانی دوم این کارخانه مورد بازسازی قرار گرفت، اما تا 20 سال پس از آن هیچ خودرویی در این کارخانه ساخته نشد. 20 سال بعد در دهه 1960 این کمپانی توسط دایلمر- بنز خریداری شد. پیش از این تاریخ، کمپانی چند مدل دستی از خودروهای مرسدس بنز را در نسخه‌های W108 و W116 را ساخت.

در طول این سال‌ها دایلمر، می‌باخ را با روندی پیچیده پیش برد. اما اوج کار این خودروسازی به 20 سال گذشته باز ‌می‌گردد.

1997- 2013

دایلمر یک مدل مفهومی بسیار لوکس از می‌باخ‌هایش را در سال 1997 در نمایشگاه خودرویی توکیو رونمایی کرد. این محصول در دو سایز معرفی شد. این مدل‌ها با نام‌های 57 و 62 معروف شدند که بازتاب طول اتومبیل‌ها در مقیاس دسی‌متر بود. در سال 2005 مدل 57S نیز به می‌باخ‌ها افزوده شد. این مدل به یک موتور بیو- توربو 6 لیتری V12 با بازده 603 اسب بخار و گشتاور 1000 نیوتن‌متر مجهز شد.

برای ارتقاء خطوط جدید می‌باخ، این شرکت به سراغ اولریش اشمید می‌باخ و نیک فالدو رفت.

در ابتدا دایلمر و کرایسلر فروش جهانی دوهزار دستگاه را برای این خودروسازی پیش‌بینی کردند و 50 درصد از این فروش را به آمریکا اختصاص دادند. اگرچه در آن زمان این انتظارات هرگز برآورده نشد. در سال 2007 مرسدس می‌باخ‌های باقی مانده در 29 نمایندگی‌ فروش آمریکا را بازخرید کرد. تعداد این می‌باخ‌ها از 72 دستگاه به 42 اتومبیل رسیده بود. در سال 2010 تنها 157 دستگاه از می‌باخ‌ در جهان به فروش رسید. در مقابل رولزرویس در همان سال 2 هزار و 711 دستگاه را با قیمت مشابه به فروش رساند. این موضوع یک شکست تمام عیار برای رقیب آلمانی محسوب می‌شد.

در نوامبر سال 2011، می‌باخ اعلام کرد که تولید این خودرو تا سال 2013 متوقف خواهد شد. بنابراین در دسامبر سال 2012 آخرین نمونه می‌باخ تولید شد. دلیل توقف تولید، فروش بسیار ضعیف این خودروسازی اعلام شد.

توقف تولید

پس از فروش بسیار کم و ضربه سنگین بحران مالی جهانی 2007-2008 دایلمر AG بخش‌های مختلف می‌باخ را مورد بازبینی‌های کامل و اساسی قرار داد. در آن زمان می‌باخ با همکاری گروه مهندسی استون‌مارتین ظاهر نسل بعدی گروه می‌باخ را براساس نسل بعدی استون‌ها یعنی "لاگوندا" طراحی کرد. با این وجود تنها 44 دستگاه از این خودروها تا اکتبر 2011 در آمریکا فروخته شدند.

یک مقاله چاپ شده در مجله "فورچون" در آن زمان به این موضوع اشاره کرد که مرسدس شانس فروش خودروهای لوکس خود را با اوج‌گیری رولزرویس بنتلی پس از دهه 1990 از دست داده است.

این مجله یادآور شد: شاسی‌های کلاس S به شدت پیر شده‌اند و بدنه‌های سنگین و بزرگ بر بی‌تحرکی و نازیبایی آن افزوده‌اند، در مقابل چرخ‌های خودروهای جدید رقبای بنز مانند "بی‌ام‌و" و "رولزرویس" بزرگ شده و این شرکت‌ها هوشمندانه از شالوده‌های ارتقاء یافته مدل‌های موجود مانند فولکس‌واگن "فائتون" برای بنتلی‌های جدید بهره می‌برند.

یکی دیگر از چالش‌های می‌باخ، اشتقاقی بود که کمپانی والد دایلمر بین این شرکت و مرسدس بنز ایجاد کرد. در حالیکه تمام سه ساخته فوق لوکس از پلت‌فرم و موتورهای اشتراکی کارخانه‌های والد استفاده می‌کرند، می‌باخ‌ها در کنار گل سرسبد سدان‌های کلاس S مرسدس بنز ساخته شدند، رولزرویس و بنتلی در انگلستان مونتاژ می‌شدند و به سادگی از بقیه تولیدات ماشینی گروه خودروسازی فولکس‌واگن و بی‌ام‌و جدا شدند.

به همین دلیل این محصولات بیشتر "منحصربه‌فرد" به حساب آمدند. اما در مقابل می‌باخ‌ها زیر سایه محصولات بنز باقی مانده و دیده نشدند.

از طرفی شجره‌نامه می‌باخ در خارج از کشور آلمان ناشناخته باقی ماند و در مقابل حریف بریتانیایی برای مدت زیادی از شهرت جهانی خود لذت برد.

پس از توقف تولید می‌باخ، این شرکت فضای داخلی مرسدس کلاس S را تولید کرد. این درحالی بود که لیموزین‌های این برند تا سال 2013 تولید شدند.

سال 2015

این شرکت اعلام کرد که نسل جدید مرسدس بنزهای کلاس S در مدل‌های مختلف را خواهد ساخت. یکی از مدیران اجرایی دایلمر به روزنامه فرانکفورت گفت: به این نتیجه رسیدیم که موفقیت محصولاتمان تحت نام تجاری بنز موفقیت بیشتری را در پی دارد.

سال 2016

در نوامبر 2014 دایلمر اعلام کرد که می‌باخ را به عنوان شرکت تابعه و فوق لوکس مرسدس احیا کرده کرده است. از طرفی این خودروسازی خودروهای لوکس و اسپورت خود را با نام تجاری مرسدس AMG وارد بازار می‌کند. در روزهای گذشته، می‌باخ مدلی از مرسدس می‌باخ S600 را در لوس‌آنجلس رونمایی کرد. این خودرو احتمالا رقیب اصلی بنتلی مولسان به شمار می‌آید.

می‌باخ از زمان تاسیسش در سال 1919 تا کنون بیش از 23 مدل خودروی گوناگون را روانه بازار کرده که حدود یک هزار و 800 دستگاه از اتومبیل‌ها قبل از جنگ جهانی دوم فروخته شده‌اند.

در زیر پرفروش‌ترین مدل‌های می‌باخ در طول تاریخ را مشاهده می‌کنید.

می‌باخ 57