سیاسیونی که نه اداره دو تیم در مستطیل سبز 8250 متری که هر کدام مدیریت بخشی از کشور 1,648,195کیلومترمربعی را بر عهده دارند به اندازه بازیکنان و هواداران جوان فوتبال بد اقبال نیستند.

عصر ایران؛ جعفر محمدی - بعد از دربی پایتخت که بازیکنان و هواداران دو تیم سرخ و آبی به جان افتادند، می خواستم مطلبی بنویسم در نکوهش این ماجرا و این که چرا باید در یک مسابقه فوتبال داخلی، 103 مجروح بر جای بگذاریم، آن هم بین دو تیمی که قبل از مسابقه با هم شام خورده و در عکس های مشترک شان، لابد لبخند هم زده بودند!

می خواستم از بی اخلاقی نهادینه در ورزش ایران بنویسم و این که چرا دل ها این همه از هم دور است، اما چون نیک نگریستم دیدم که بی انصافی است دوربین تحلیل را روی فوتبال زوم کنم و خارج کادر را نبینم.
فوتبالیست ها و بسیاری از هواداران آنها، فارغ از رنگ تیم هایشان، اخلاق را باختند ولی آیا آنها در این باخت تنها هستند یا بازی بزرگ تری در سطوح بالاتری جریان دارد که اتفاقاً در آنجا هم اخلاق را می بازند.

مهدی رحمتی و جلال حسینی، کاپیتان های دو تیم، در برابر دوربین ها با یکدیگر درگیر شدند و هواداران هیجان زده شان نیز همین طور. اما سیاسیونی که نه اداره دو تیم در مستطیل سبز 8250 متری که هر کدام مدیریت بخشی از کشور 1,648,195کیلومترمربعی را بر عهده دارند به اندازه بازیکنان و هواداران جوان فوتبال بد اقبال نیستند. آنها خیلی شیک بداخلاقی می کنند و اصلاً بداخلاقی نهادینه شده در میان سیاستمداران ماست که خود را در لایه های مختلف جامعه به شکل های گوناگون نشان می دهد.

وقتی بزرگان قوم مدام در تریبون های مختلف صورت یکدیگر را می خراشند و به نوچه های سیاسی شان اجازه می دهند در روزنامه ها ، سایت ها، خبرگزاری ها و کانال هایشان همه رقم بداخلاقی - از دروغ و تهمت گرفته تا یک کلاغ و چهل کلاغ - را علیه رقیب مرتکب شوند و مدام بر طبل تفرقه و نزاع می کوبند، چرا نباید در انتهای یک مسابقه فوتبال که تعدادی جوان با یکدیگر کری می خوانند، درگیری نباشد؟!

اگر در کشور بداخلاقی هست، اگر سوء استفاده از بیت المال و دزدی هست، اگر نزاع خیابانی داریم، اگر خانواده ها فرومی پاشند و اگر سرخابی ها از دعوا ابایی ندارند و یک بازی فوتبال 103 مجروح بر جا می گذارد، به این علت است که جنگ و نزاع سرچشمه های فراتری از سطح عمومی جامعه دارد و رسول خدا(ص) و امیرالمؤمنین(ع) چه نیکو گفته اند که "الناس علی دین ملوکهم" و "الناس بأمرائهم أشبه منهم بآبائهم" (مردم به دین حکمرانان شان هستند و به آنها شبیه ترند تا به پدران شان) .