کابینه پیشنهادی و یک سؤال مهم از رییس جمهور روحانی

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- معاون اول رییس جمهوری در توییت خود از حق رییس جمهوری در انتخاب وزرا و ضرورت درک محدودیت های آقای روحانی گفته و این که به سهم خود پی گیر سهم زنان و اقوام و در مدیریت های میانی و ارشد است.

ملاحظات و محظوریت های رییس جمهور روحانی را باید درک کرد. اساسا «درک» به این معنی است که خودمان را جای فردی بگذاریم که موضوع انتقاد ماست. درک یعنی خودمان را به جای او بگذاریم و بگوییم من اگر جای او بودم چه می کردم.

هم زمان با تحریر این مطلب خبر انتصاب سه خانم به عنوان معاون یا دستیار رییس جمهوری هم دریافت شده هر چند جای وزیر زن را نمی گیرد.

این گفتار اما قصد تحلیل فهرست وزیران پیشنهادی را ندارد و به فرصتی دیگر موکول می کند.
غرض از این نوشته تنها طرح یک پرسش مهم از رییس جمهوری است. این پرسش بسیار جدی است و در همین 24 ساعت چند تن از دوستان با نویسنده این سطور در میان گذاشته اند وعجالتا پاسخی نیافته ام.

سؤال این است: اگر آقای روحانی همین کابینه پیشنهادی را به مجلس قبلی با اکثریت اصول گرا و پایداری و بدون امیدی ها و عارف معرفی می کرد رأی اعتماد می آورد یا نه؟

نصف دولت کنونی پیشنهادی همان وزیرانی هستند که از مجلس قبل رأی اعتماد گرفتند. پس بحث بر سر اینها نیست. نصف دیگر را رای می دادند یا نه؟

صریح تر این که آیا مجلس قبلی با رسایی و کوچک زاده و نادران و دیگر اصول گرایان مخالفان روحانی به وزیران جدیدی که معرفی شده اند رای اعتماد می داد یا نه؟

چه می خواهم بگویم و پرسش مهم چیست؟ پرسش مهم از رییس جمهوری این است که آن همه تکاپو برای تشکیل مجلس دهم در هفتم اسفند 1394 چه می شود؟

تغییر مجلس تنها برای این نبود که چوب لای چرخ برجام نگذارد. هم برای مصوبات تازه بود و هم امکان معرفی وزیرانی که در مجلس قبل رای اعتماد نمی گرفتند.

کابینه پیشنهادی را نه با وزیر زن یا میزان اصلاح طلبی و اصول گرایی و رحمانی فضلی یا ربیعی که با یک سنجه و معیار دیگر می توان محک زد.

این که به قابلیت مجلس کنونی و امیدی ها توجه شده است یا نه. همه از 24 میلیون رای 29 اردیبهشت 96 می گویند و احساس می شود از هفتم اسفند 94 غفلت شده است.

می دانیم که رییس جمهور محدودیت و محظوریت (و نه محذوریت) دارد. می دانیم انتخاب وزرا حق رییس جمهور است. می دانیم عضویت زنان در کابینه منوط به وزارت نیست. اینها را می دانیم. اما سؤال این است در کابینه پیشنهادی به ظرفیت مجلس دهم توجه شده است یا نه. بحث تنها بر سر انتخابات 29 خرداد 96 نیست. انتخابات هفتم اسفند 94 هم باید یادمان باشد.

پس پرسش مهم و جدی این است که وزیران جدید اگر به مجلس قبلی معرفی می شدند رای اعتماد می گرفتند یا نه. اگر همه نه از قابلیت مجلس جدید استفاده شده و اگر آری این احساس – درست یا نادرست – درمی گیرد که آن همه تکاپو برای تشکیل مجلس متفاوت تنها از جنبه سلبی که با برجام مخالفت نکنند به بار نشسته است و از جنبه ایجابی که وزیرانی متناسب با فضای مجلس جدید معرفی شده اند یا نه جای تامل دارد و در این 6 روز بیش از 29 اردیبهشت 96 به هفتم اسفند 94 فکر کنند...