نيازي ضروري كه در آموزش عالي ما موضوعيتي ندارد!

روزنامه آفرینش نوشت:

در حالي كه چندسالي است برخي كشورها پروژه ديجيتال‌سازي تمام محتواهاي درسي، ارائه دروس به صورت آنلاين و... را در دستور كار نظام آموزشي خود در سطح مدارس، قرار داده‌اند، و در آموزش و پرورش ما نيز برنامه‌هايي براي هوشمندسازي مدارس و الكترونيكي كردن آموزش در دستور كار قرار گرفته، اما به نظر مي‌رسد آموزش عالي ما همچنان خود را از اين مسأله، بي‌نياز و بركنار مي‌بيند.

هرچند پروژه هوشمندسازي مدارس در آموزش و پرورش هم از همان بدو اجراي طرح، گرفتار نگاههاي فرماليستي شده و مسئولان، بيش از آن كه به ساير ابعاد الكترونيكي كردن فرايند آموزش توجه داشته باشند، صرفا به خريد و نصب سخت‌افزارهاي گران‌قيمتي نظير تخته هوشمند در برخي كلاسهاي درس، توجه نشان داده‌اند و به بحث‌هايي مانند آموزش به معلمان، توليد محتواي ديجيتال و... اعتناي چنداني نشده است.

اما اين طرح حتي با همين شكل و شمايل هم جايي در آموزش عالي ما ندارد. به همين دليل، در حالي كه آموزش و پرورش ما در تب و تاب ارتقاي شكل امكانات تدريس و فضاي آموزشي است، آموزش عالي همچنان به روش سابق، گچ تخته مي‌خورد و دم بر نمي‌آورد. اگر چه ما در اين ارتباط، حتي سمينارهايي را نيز با موضوع دانشگاه هوشمند برگزار كرده‌ايم، اما آنچه در عمل شاهدش هستيم، سيستم سنتي‌ و جا مانده از قافله كاربرد تكنولوژي‌ در آموزش است كه بر سر نظام آموزش عالي ما سايه افكنده است.

به نظر مي‌رسد استفاده از به‌روزترين امكانات و ابزارها در امر آموزش، به اين دليل به عنوان يك مسأله اجتناب‌ناپذير در دانشگاههاي برخي كشورها جدي گرفته مي‌شود كه در آنها، وقوف كافي بر اهميت و نقش آموزش در توسعه يك كشور وجود دارد و اين امر، موجب شده آنها سرمايه‌گذاري‌هاي لازم را در اين زمينه به عمل بياورند؛ حال آن كه، كيفيت ياددهي و يادگيري در عرصه آموزش عالي براي ما بيش‌تر به عنوان يك مسأله ثانويه مطرح است.

از اين رو، ما در عرصه آموزش عالي با دو مشكل كليدي مواجهيم؛ اول؛ به روز نبودن محتواي منابع آموزشي و پژوهشي و دوم؛ قديمي بودن متدها و ابزارهاي ياددهي اين مفاهيم و محتواها.

البته بديهي است وقتي دانشگاههاي ما در ارائه ابتدايي‌ترين امكانات خوابگاهي به دانشجويان خود با مشكل مواجهند و هنوز در زمينه بهداشت و كيفيت غذاي ارائه شده در سلف سرويس‌ها، استاندارد بودن خوابگاهها و... با كمبودهاي چشمگير روبرو هستيم، توقعِ به‌كارگيري به‌روزترين امكانات و فناوري‌هاي پيشرفته در امر آموزش در دانشگاه، چندان با بقيه داستان، همخواني ندارد.

اما به هر حال، وقتي داعيه‌اي همچون جذب دانشجوي خارجي و بين‌المللي‌سازي در دانشگاههاي ما مطرح مي‌شود، ارتقاي امكانات آموزشي تا حد استفاده از پيشرفته‌ترين تجهيزات نرم‌افزاري و سخت‌افزاري در آموزش دانشگاه‌ها را نيز حداقل به عنوان يك افق و دورنما لازم است مدنظر قرار دهيم.