وقتی تیمی شکست می خورد، همه مردم به یک شغل دوم دست پیدا می کنند. آنالیزوری فوتبال! به ویژه اگر آن تیم پرسپولیسی باشد که برخی آن را قوی ترین پرسپولیس تاریخ لقب داده اند.

عصرایران؛ احسان محمدی- شکست همیشه تلخ است. حتی وقتی هواداران می گویند «خوب بازی کردیم و باختیم و مهم خوب بازی کردنه» باز هم ته دلشان انگار کسی دارد بادام های تلخ را رَنده می کند. دیشب پرسپولیس نماینده ایران در لیگ قهرمانان آسیا هم شکست خورد و هم بد بازی کرد.

آنها در یک نمایش بی رمق 4-0 مقابل الهلال عربستان شکست خوردند. این نتیجه وقتی دردناک تر می شود که یادمان می آید تیم حریف 40 دقیقه آخر بازی را به دلیل اخراج یک بازیکنش، ده نفره بازی کرد و باز موفق شد دو گل دیگر بزند!

وقتی تیمی شکست می خورد، همه مردم به یک شغل دوم دست پیدا می کنند. آنالیزوری فوتبال! به ویژه اگر آن تیم پرسپولیسی باشد که برخی آن را قوی ترین پرسپولیس تاریخ لقب داده اند و حالا یکی از بدترین شکست های تمام ادوارش را تجربه کرده است.

غیبت کمال کامیابی نیا هافبکی که یکی از تخصص هایش تنها گذاشتن پرسپولیس در حساس ترین بازی های فصل است، فقدان محمد انصاری پسرمحجوب و زحمتکش تیم، مصدومیت سیدجلال حسینی و البته محرومیت کمرشکن مهدی طارمی که معلوم شد در آن هیچ «خیریتی» نبوده را بسیاری دلیل این شکست دانستند. کارشناسان و هوادارانی هم البته گفتند که در این بازی مشخص شد برانکو ممکن است در ایران یک مربی تراز اول باشد ولی در مقابله با مربیان ممتاز دست و پا بسته و تسلیم است. نقدی تلخ و تقریباً غیرمنصفانه!

در این میان اما از کنار کیفیت ممتاز بازیکنان تیم الهلال عربستان نمی توان گدشت. بازی اگر ادامه داشت هیچ بعید نبود باز آنها به گل های فراوان تر برسند. تیمی یکدست، پرنشاط و البته با روحیه بسیار بالا. آنها در این دیدار بسیار شایسته تر از پرسپولیس نشان دادند.

شکست مثل سیل همیشه با خودش تکه های شکسته خانه ها، درخت های قطع شده، آهن پاره های سرگردان و خودروهای واژگون شده را می آورد و پیش چشم آدم ها غلت می دهد و می برد. کسی برای سیل شعر نمی گوید. اما آیا یک شکست حتی تلخ برای سلاخی یک تیم خوب بهانه مناسبی است؟

فرزاد حبیب اللهی آنالیزرو تیم پرسپولیس چندی پیش در اینستاگرام خود از فلسفه برانکو نوشت. این چند جمله از آن نوشتار آموزنده است:

برانکو می گوید من همیشه سعی کرده ام در زندگی‌ام نرمال باشم. تلاش برای نرمال بودن و نرمال رفتار کردن، یکی از اهداف همیشگی‌ من در زندگی‌ بوده و چیزی که در تیم ام می خواهم ایجاد کنم، همیشه این است که جاه طلب بمانیم و سختکوش، اما‌ نسبتا نرمال.

دو شب پیش از با الوحده در تهران، زمانی که دیگر برد ما کافی نیست و نیاز داریم الریان هم به الهلال در قطر امتیاز بدهد تا پرسپولیس از دور گروهی صعود کند، برانکو سر میز شام با دستیاران اش، درباره میل درونی ما به خوشحال دیدن خانواده هایمان پس از هر برد حرف می زند. اینکه "چه لذت بخش است وقتی در فوتبال برنده میشوی، اعضای خانواده ات را می‌بینی که بهت افتحار میکنند. اما این هدف اصلی نباید باشد. هدف اصلی، سختکوش ماندن است. سختکوشی اگر وسیله باشد، میتواند موفقیت مقطعی ایجاد کند اما سختکوشی باید هدف مربی و تیم باشد، تا احتمال تکرار موفقیت بالا برود.

ساعتی پیش اخرین تمرین ما برای بازی هفته اول لیگ انجام شد، در حالی که یکی از سختکوش ترین مردان تیم، همچنان سرمربی تیم است. یک روز مانده به آغاز لیگ، این سیکل در ذهن ام مرور می شود که "پیروزی، آسودگی می آورد. آسودگی، تنبلی می اورد. تنبلی، بی نظمی می اورد. و بی نظمی، شکست."

شاید پیروزی های گذشته، تنبلی، بی نظمی و شکست را با خود برای قرمزها به همراه آورده است برای همین مربیان بزرگ بر این باورند که بازی گذشته به پشت سر تعلق دارد و مهمترین بازی، بازی بعد است و باید روی آن تمرکز کرد. اما تیم های بزرگ همیشه این چرخه را طی کرده اند: موفقیت، ناکامی، بحران، موفقیت!

گیلم بالاگه در کتاب « پپ گواردیولا؛ پیروزی به عبارت دیگر» می نویسد: «او فوتبال را از دید علمی نگاه می کرد و قدر درس هایی که یک شکست می توانست به او بدهد را می دانست. می گفت «چيزی که باعث رشد می شه، شکست و مرتکب اشتباه شدنه۔ همون چیزیه که هوشیارمون می کنه. وقتی پیروز می شیم، با خودمون فکر می کنیم "عالی بود، ما بردیم" مطمئنا" بعضی کارها رو اشتباه انجام دادین ولی خیلی خونسردین. تنها فایده ای که بردن داره اینه که شب راحت می خوابین».

تمام این حرف ها البته کمک نمی کند که پرسپولیس به فینال راه پیدا کند اما حتی در نهانخانه دل بدبین ترین هواداران هنوز معجزه چشمک هایی می زند. فارغ از این ماجرا پرسپولیسی ها برای دفاع از حیثت این باشگاه باید در دیدار آخر با تمام وجود بجنگند.

در این میان اما جا دارد تبریکی به دلواپسانی بگوییم که با حمله بی فایده و پرخسارت به سفارت عربستان، تیم های ایرانی را از امتیاز بزرگ میزبانی محروم کردند. این بهترین خدمتی بود که آنها می توانستند به عربستان کنند. خسته نباشید قهرمان هایی که با تلفن سفارت عکس سلفی گرفتید و کمر بازیکنان ما را در مصاف با حریفان عربستانی شکستید!

بیشتر بخوانید:

طارمی آقای گُل یا آقای دسته گل؟

«تنهاترین آدم تاریخ استقلال» به انگلیس می رود؟

از سیلی عبدو به ایرانپاک تا قهقهه ملکی به حرف های منصوریان!

پای مربی پرسپولیس جا ماند!

«پیکان» مُدل جلالی، بنز برانکو را چپ کرد!

پرسپولیس همیشه 10 نفره بازی کُند!

داستان داماد پروین در استقلال تکرار می شود؟

پنج قاتل پرسپولیس در یک قاب!

به افتخار نساجی قائمشهر؛ هیپ هیپ هورا!

تماشاخانه

هیجان و جنون یکی از پرفرازونشیب‌ترین روزهای خرید / بلک فرایدی یا جمعه سیاه چطور به وجود آمد؟ (فیلم)

شکوه فرش ایرانی دوره صفوی را در اروپا ببینید (فیلم)

فیلم های دیگر

این لحظه با حافظ

نظرات کاربران

خبر بعد خبر قبل

لینک کوتاه: کپی لینک

‌گزارش خطا در خبر

برچسب ها: پرسپولیس ، الهلال ، آنالیزور ، برانکو ، احسان محمدی

بازدید از صفحه اول

ارسال به دوستان

نسخه چاپی

ارسال به تلگرام

نظرات بینندگان

انتشار یافته: ۱۱

در انتظار بررسی: ۲۴

غیر قابل انتشار: ۹

علی

۱۳:۵۸ - ۱۳۹۶/۰۷/۰۵

پاسخ

عصر ایران اگه ریاض بود که بیشتر می خوردیم.

بندری

۱۴:۱۱ - ۱۳۹۶/۰۷/۰۵

پاسخ

تیم های استقلال و پرسپولیس وقتی وارد بحرانی می شوند به راحتی شیرازه انها از هم می پاشد و نتایج بدی را می گیرند

ناشناس

۱۴:۱۷ - ۱۳۹۶/۰۷/۰۵

پاسخ

اون بخش شکست و سختکوشی درس همه زندگی...عالی بود. ممنون که حتی نوشته های فوتبالی تون هم نکته های خوب داره

ناشناس

۱۴:۲۷ - ۱۳۹۶/۰۷/۰۵

پاسخ

خسته نباشید قهرمان هایی که با تلفن سفارت عکس سلفی گرفتید و کمر بازیکنان ما را در مصاف با حریفان عربستانی شکستید

الهلال مچکریم استقلال قهرمانه پرسپولیس سوراخه

۱۴:۲۸ - ۱۳۹۶/۰۷/۰۵

پاسخ

پس چی شد اون فردوسی پور عزیزمون که صحبت کنه راجب تمش .الهلال خوب نقره داغتون کرد که از بالا به پایین می آید فکر کردی صدر جدول مال خودتونه .

ناشناس

۱۴:۲۸ - ۱۳۹۶/۰۷/۰۵

پاسخ

جا دارد تبریکی به دلواپسانی بگوییم که با حمله بی فایده و پرخسارت به سفارت عربستان، تیم های ایرانی را از امتیاز بزرگ میزبانی محروم کردند. این بهترین خدمتی بود که آنها می توانستند به عربستان کنند

مجید

۱۴:۵۰ - ۱۳۹۶/۰۷/۰۵