عرض این جاده به بیش از ۳ متر نمی‌رسد و صلیب‌های بسیاری به عنوان یادبودی برای کسانی که در تصادفات جاده‌ای جان خود را از دست داده‌اند، در اطراف این جاده نصب شده است.

بولیوی کشوری کوهستانی در قلب کوه های آند بوده و بنابراین احداث راه های ارتباطی در این کشور بسیار دشوار است. جاده یونگاس اولین جاده برای عبور وسایل نقلیه در این منطقه است که میان دره و کوه قرار دارد و با بیشترین آمار مرگ و میر، جاده مرگ نامگذاری شده است و از آن به عنوان خطرناک‌ترین جاده جهان یاد می‌شود.

به گزارش کجارو، جاده شمال یونگاس، پایتخت بولیوی، لاپاز را به شهر کورویکو متصل می‌کند. این جاده ۶۹ کیلومتری به دلیل مه، رانش زمین و ریزش کوه در سمت خروجی آن بسیار خطرناک است. جاده یونگاس بخش جدایی‌ناپذیر زندگی در بولیوی است که در سال ۱۹۳۰ در طول جنگ چاکو (جنگی میان بولیوی و پاراگوئه) توسط زندانیان جنگی پاراگوئه ساخته شد. پس از آن، کاربری این جاده از مسیری برای عبور قاطر به مسیری برای عبور و مرور وسایل نقلیه تغییر کرد. همچنین این منطقه پناهگاهی برای رهبران فراری نازی‌ها بوده است.

بولیوی به دلیل داشتن مناظر زیبا و آب و هوای متغیر معروف است. هوا در مناطقی از این کشور، گاهی بارانی، برفی، آفتابی و گرم است و گاهی اوقات می‌توان تمام چهار فصل را در یک روز تجربه کرد. مردم محلی معتقد هستند روح کسانی که در این جاده جان باختند، از مسافرانی که اکنون از آن عبور می‌کنند، محافظت خواهند کرد.

با این حال، وجود این نشانه‌ها نیز نمی‌تواند موجب ترس گردشگران ماجراجو و کوهنوردان شود. طبق بررسی‌هایی در سال ۲۰۰۶، سالانه حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ نفر جان خود را در تصادفات جاده شمال یونگاس از دست می‌دهند.

به دلیل آمار بالای مرگ و میر در این جاده، نام آن را جاده مرگ (El Camino de la Muerte) گذاشتند.

جاده‌ای تحت عنوان جنوب یونگاس هم وجود دارد که لاپاز را به چولومانی متصل می‌کند و از آن به عنوان جاده‌ای یاد می‌شود که در خطرناک بودن دست کمی از شمال یونگاس ندارد.