برجام و سیاست به زبان خودمانی/ 8 نکته

عصر ایران؛ احسان محمدی- ده ها و صدها تحلیل در مورد برجام و اثرات احتمالی آن خوانده ایم، پیام ها و هشدارها و سخنرانی ها در راه است اما به زبان بسیار ساده و خودمانی می شود در این مورد نوشت.

1- سیاست مسابقه بوکس حرفه ای نیست که جز ناک اوت و خرد کردن صورت و خون آلود شدن راه حل دیگری نداشته باشد، سیاست شطرنج است،  می شود حریف را کیش یا مات کرد، می شود او را در شرایط آچمز قرار داد، می شود از اشتباهاش علیه خودش استفاده کرد و پیروز شد. گاهی حتی با اختلاف نیم امتیاز و گاه حتی به تساوی رضایت داد. در انتها هم بلند شد، دست داد، میز را ترک کرد و برای مسابقه بعد نقشه ریخت. سیاست جدال کشتن و کُشته شدن نیست، هنر زنده ماندن و گذر از بحران است.

2- در دنیای امروز هم به گل و لبخند محمدجواد ظریف نیاز داریم هم به گلوله سردار قاسم سلیمانی. تلاش برای حذف هر کدام خطاست و روبروی هم قرار دادن این دو راهکار خیانت.

 3- رها کردن سگ های شکاری یک شیوه در شکار است. آنها با قدرت پارس می کنند، دندان نشان می دهند و حتی وقتی ترسیده اند به جلوی می تازند. آمریکا در منطقه سگ های شکاری گوش به فرمانی دارد که نمی شود آنها را نادیده گرفت. حتی اگر ما خوشمان نیاید آنها هم حق دارند امنیت و پاره استخوان خود را از این مجادله ها بخواهند. آنها با بوی خون مست می شوند و لقمه شان در بحران است. (سگ در فرهنگ آمریکایی نه تنها توهین نیست بلکه تحسین به شمار می رود).

4- راه رفتن روی پرچم آمریکا ممکن است دل را خُنک کند اما نه راهکار است و نه دری به سوی بهبود اوضاع می گشاید. در کوتاه مدت برای همسویی با بخشی از افکار عمومی به کار می آید اما نیازمند به خرد آنها هستیم که همیشه افق های دورتری می بینند. اگر قرار بر ترک باشد باید همه راه ها را رفته باشیم و خوش بختانه مذاکره با اروپا جدی تر از پیش دنبال می شود.

5- تانگوی دو نفره ترامپ – نتانیاهو بعد از خروج از برجام حاوی یک نکته کلیدی بود. اینکه تندروها از توافق برجام گله مند بودند و آن را توافقی بد قلمداد می کردند. خشم دیروز و خوشحالی امروزشان یک روی دیگر هم دارد و آن این است که تیم مذاکره کننده هسته ای ایران، توافقی هوشمندانه و خوب به سود منافع ایران را تهیه کرده که دشمن از آن ناشاد است. پس چرا در داخل کشور عده ای این همه به آنها حمله کردند و حتی خائن و جاسوس لقب شان دادند؟ 

6- ترامپ از رام کردن کیم جونگ اون لذت می برد. او برای آمریکایی ها شبیه گربه چاقی بود که از دور به آنها چنگ می زد، اما حالا دست آموز شده است. اوباما هم به دام انداختن بن لادن را جشن گرفت همانطور که بوش پسر از متلاشی کردن قدرت دایناسور مست صدام حسین به عنوان دستاورد بزرگ دوران حکومتش یاد می کند. ایران اما هیچکدام نیست. گذر زمان این را نشان خواهد داد. 

7- کار دشمن، دشمنی است. گله می کنیم که آمریکایی ها در رسانه ها چهره تیره ای از ایران نشان می دهند. آیا ما چهره رئوف و انسانی از آنها نشان می دهیم؟ این یک جدال رسانه ای است. به جای صرف انرژی برای دشمنی در خارج بهتر است روی مردم خودمان متمرکز شویم. سینه ها را از کینه ها پاک کنید. مشکلات مردم را حل کنید. امنیت و آرامش و لبخند و نان بدهید. این مردم چنگیز مغول را اهلی کردند، از پس ترامپ هم بر می آیند!

8- آمریکا با همه ادعایش در مورد حمایت از دمکراسی، اتفاقاً بزرگترین ضربه ها را به دمکرات ترین دولت های ایران زده که سیاست های تنش زدایی را دنبال می کردند. از مصدق تا خاتمی و حالا دولت روحانی که گزینه میز مذاکره را بر میدان جنگ اولویت داد. آنها که هشتگ «ترامپ متشکریم» را هوا می کنند، تاریخ نمی دانند. حتی اگر از خودی ها دلتان چرکین است، دروازه ها را برای دشمن باز نکنید! 

تماشاخانه

دو دقیقه «خشونت واقعی و بی‌رحم» در سینمای گانگستری (تماشا کنید)

بحرین چگونه از ایران جدا شد ؟ نزدیک به ۲۰۰ سال کشمکش ؛ از مرگ کریم‌خان زند تا مصاحبه عجیب شاه / وقتی شاه نگران جزایر سه‌گانه بود (فیلم)

فیلم های دیگر