تانک فوق سنگین T28 در واقع از لحاظ فنی یک تانک نبود! زیرا برجک چرخشی نداشت و به همین دلیل بیشتر آن را یک وسیله نقلیه نظامی حامل تسلیحات به شمار می آوردند.

عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- در سال 1945، ارتش آمریکا درست مانند بقیه نیروهای متحد به دنبال طراحی و تولید تانکی بود که از قدرت مقابله با ماشین های نظامی نازی برخوردار باشد. طی این زمان توجه مهندسان ارتش آمریکا بر طراحی تانکی عظیم و در عین حال قدرتمند متمرکز شد. حاصل تلاش های گسترده و شبانه روزی این متخصصین، تحت عنوان تانک فوق سنگین T28 شناخته نامگذاری شد.

لازم به ذکر است که تانک فوق سنگین T28 در واقع از لحاظ فنی یک تانک نبود! زیرا برجک چرخشی نداشت و به همین دلیل بیشتر آن را یک وسیله نقلیه نظامی حامل تسلیحات به شمار می آوردند. از طرفی T28 از یک تیتر عملکردی دیگر نیز برخوردار است که توپ خودکششی T95 گفته می شود. هرچند اختلاف نظرات بسیاری در مورد کاربری اصلی T28 وجود داشت، در نهایت نام تانک فوق سنگین T28 به رسمیت شناخته شد. ایده پنهان طراحی T28، ساخت تانکی بزرگ و تقریبا غیر قابل نفوذ بود که خط تقویت شده زیگفرید (خطی دفاعی که از مرز غربی آلمان محافظت می کرد) را در هم بشکند. همچنین جالب است بدانید که قرار بود از این تانک در عملیات سقوط (عملیات طراحی شده توسط متفقین برای حمله به امپراتوری ژاپن که البته پس از بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی ناکام ماند) نیز استفاده شود.

تانک فوق سنگین T28 توسط کمپانی تولید کننده خودروهای سنگین آمریکایی پکار واقع در سیاتل؛ ایالت واشنگتن ساخته و به منظور صرفه جویی در زمان، از اسکلت کلی T23 برای بهینه سازی تانک جدید بهره برداری شد. از آن جایی که T28 با 95 تن وزن تانکی فوق سنگین محسوب می شود، تمهیدات مختلفی با هدف کمک به گسترش بهتر وزن وسیله نقلیه روی سطحی بزرگ تر و جلوگیری از ایجاد اختلال حین حرکت در مسیرهای ناهموار در نظر گرفته شد. امکان هماهنگ سازی تنظیمات فنی تانک برای استفاده در جاده و یا مسافت های خارج جاده ای نیز وجود دارد.

سلاح اصلی تانک مورد بحث، T5E1 با کالیبر 105 میلی متر و همچنین برد حدودی 19.3 کیلومتر است. محدوده تغییر ارتفاع این سلاح از -5 الی 19.5 درجه گزارش شده است. البته امکان حرکت به اندازه 10 درجه به راست و همینطور 11 درجه به چپ برای شلیک دقیق تر نیز وجود دارد. این تانک قادر به حمل 62 دور مهمات بوده که زمان لازم برای بارگذاری دستی هر کدام از آنها حداقل 15 ثانیه است. تجهیزات دید زنی T28 شامل دو پریسکوپ M6، یک پریسکوپ M10E3 و همچنین یک تلسکوپ خواهد بود. تنها تسلیحات دیگری که در این نمونه به چشم می خورد، مسلسل برونینگ M2 با کالیبر 50. است.

یکی دیگر از نقاط قوت تانک T28، پوشش زرهی حرفه ای آن محسوب می شود. این پوشش در قسمت جلوی تانک 300 میلی متر ضخامت داشت و می توانست تقریبا هر چیزی که آلمانی ها به سویش شلیک می کردند را مانند تسیلحات ضد تانک 88 میلی متری، به خوبی دفع کند. پوشش زرهی در طرفین قدرت بخش جلویی را نداشت و مجهز به صفحاتی با ضخامت 63.5 میلی متر بود. البته همین سطح از محافظت زرهی نیز در مقایسه با بسیاری از تانک های دوره مربوطه، مقاومت بالاتری داشته است. تانک فوق سنگین T28 مجهز به موتور بنزینی فوردGAF V8 بود. این موتور قابلیت تولید 500 اسب بخار قدرت را در اختیار داشت. سیستم انتقال سرعت نیز با استفاده از جعبه دنده سه سرعت رو به جلو و یک دنده معکوس طراحی شد. با وجود تمام مزایای نام برده، این مجموعه تنها می توانست سرعت 8 مایل در ساعت را پشتیبانی کند. جالب است بدانید که تانکی مانند شرمن M4 در آن زمان به راحتی با سرعت 30 مایل در ساعت حرکت می کرد. از طرفی هرچند T28 قادر به حمل 400 گالن سوخت بود، اما تنها بردی به اندازه 160.9 کیلومتر داشت. عدم توانایی این تانک برای عبور از پل های موقت ساخت مهندسان آمریکایی که به جای پل های منهدم شده توسط ارتش آلمان مورد استفاده قرار گرفته بود، یکی دیگر از نقاط ضعف مهم T28 به شمار می رفت. معضل مذکور مربوط به وزن سنگین تانک بود و بدین ترتیب به زودی مشخص شد که همیشه اندازه بزرگ تر به معنای برتری عملیاتی نخواهد بود، خصوصا در مورد یک تانک!

در سال 1945، ارتش آمریکا تصمیم به خریداری 25 نمونه از تانک T28 را گرفت. اما در نهایت تنها دو پروتوتایپ ساخته شد که به علت زمان بندی نامناسب، نتوانستند در جنگ نیز خدمت کنند. علاوه بر این، تحقیقات بر دو نسخه کوچک تر و مجهز به برجک T29 (70 تن) و T30 (72.5 تن) نتایج قابل قبلولی به همراه داشت. از این رو پروژه T28 در سال 1947 به طور کلی خاتمه یافت. از میان دو پروتوتایپ ساخته شده T28، یکی به علت آتش سوزی موتور و سرایت آن به اتاق تانک از میان رفت و دیگری نیز در ویرجینیا رها شد.

نسخه رها شده در سال 1974 مجددا کشف و پس از بازسازی در موزه عمومی پاتون در فورت ناکس (پایگاه ارتش آمریکا در شمال الیزابت تاون کنتاکی) به نمایش گذاشته شد. البته این نمونه در سال 2011 نیز مجددا به پایگاهی نظامی در جورجیا منتقل شد تا برای بازدید عموم به نمایش گذاشته شود.