عصرایران؛ احسان محمدی- فوتبال صفر-صفر نکبت است. فوتبالی که تیم ها با ترس روبروی هم قرار بگیرند و موقعیت گل خلق نکنند آفت است. هفته گذشته لیگ برتر تحت تاثیر مساوی های پرتعداد و بازی های دفاعی و اتوبوس پارک کردن قرار گرفت و کار به جایی رسید که بسیاری از مربیان قدیمی گفتند تیم های لیگ برتر دست به یک کپی کاری ناقص از روی دست کارلوس کی روش زده اند.

جلال چراغپور به عنوان یک کارشناس باسواد و کم تعارف گفت این قیاس از اساس غلط است و سه بازی تیم ملی را نمی شود با 30 بازی لیگ مقایسه کرد و تیم ها باید تنوع تاکتیکی داشته باشند.

اما نمی توان منکر شد که در پنج هفته اول لیگ بازی ها عموماً مبتنی بر دفاع، ضدحمله، با خلق کمترین موقعیت و با احتیاط و محافظه کاری شدید پی گرفته شد. تا اینکه سپاهان و تراکتورسازی مقابل هم ایستادند و یادمان آوردند که فوتبال یعنی این درجه از هیجان، لذت، غافلگیری و طراوات...حتی اگر اشتباهات فردی بازیکنان در آن نقش زیادی بازی کند.

این فوتبالی است که می شود از آن لذت برد، می ارزد تماشاگر بلیط بگیرد و برود استادیوم و چند ساعتی به قرض و قسط و وام و گرانی فکر نکند. یک آخر هفته را برای بیننده ای که پای تلویزیون لم داده و پول سینما رفتن و تئاتر دیدن و کنسرت رفتن و ... ندارد هیجان انگیز کند.

تعارف را کنار بگذاریم. فوتبال ما سالهاست از شرق آسیا جا مانده و در غرب هم گرفتار تیم های متمول و پرستاره عربی شده ایم. همین حالا به پرسپولیس و استقلال نگاه کنید. غول های ما از رویارویی با السد و الدوحیل تب و لرز کرده اند! به مصاحبه های بعضی از بازیکنان این دو تیم که امید ما هستند نگاه کنید، انگار وصیت نامه نوشته اند، تا این اندازه ناامید و تسلیم!

باور کنیم که لیگ ما مصرف داخلی دارد. مثل پراید است. از صبح تا شب پشت سرش حرف می زنیم، از کیفیت بد و قیمت بالا و فقدان آپشن اش می گوییم اما به محض پیش فروشش می ریزیم توی سایت و برای خریدنش سر و دست می شکنیم!

دل خوشی مان است. چه کُند بی نوا، همین دارد! یک دل خوشی داخلی است وگرنه در عرصه ملی که چشم آقای سرمربی به لژیونرهاست و کماکان سیستم کشف بازیکنان دو رگه فعال است. در عرصه باشگاهی هم ربع قرن است در آسیا قهرمان نشده ایم. کُشتن روح هیجان در این لیگ و تبدیل کردن آن به بازی های دفاعی صرف و صفر- صفرهای کلافه کننده شاید جایگاه مربیان را تثبیت کند اما تماشاگران را فراری می دهد.

سپاهان اصفهان و تراکتورسازی به تساوی 2-2 رسیدند. یک بازی درگیرانه و هیجان انگیز که سوپر گل دانیال اسماعیلی در آخرین ثانیه ها را می شود دهها بار دید. درست مثل گل دیدنی محمد قاضی با لباس پیکان به پدیده.

قلعه نویی و توشاک خون تازه به رگ های فسرده لیگ تزریق کردند. ترسو نبودند، تا آخرین ثانیه برای بُردن بازی کردند، این بهانه ای است که ما را عاشق فوتبال می کند، اگر شیفته اتوبوس های پارک شده جلوی دروازه ها باشیم می نشینیم لب خیابان و ترافیک را نگاه می کنیم!گره خوردن ماشین ها و حرکت لاک پشتی و سانتی متری شان!

درک می کنم که باشگاه ها حق دارند از هزینه ای که کرده اند مراقبت کنند اما تیم داری در فوتبال برای چیست؟ برای ورزش و تندرستی؟ اگر اینطور است فوتبال اتفاقاً ورزش پر صدمه ای است و بهتر است به همان ورزش صبحگاهی در پارک ها اکتفا کرد!

لیگ برتر برای چه کسی برگزار می شود؟ برای مدیران یا تماشاگران(مردم). اگر برای خوشایند مدیران است که لازم به صرف این همه هزینه نیست، می شود برای هرکدام شان یک جام ساخت و چند لوح تقدیر دستشان داد که بچسبانند به دیوار و اضافه کننده به رزومه شان و بنازند به کارنامه شان!

یکی از کارکردهای اصلی ورزش حرفه ای لذت بخشیدن است، با فوتبال دفاعی و بزدلانه نمی توان به مردم لذت داد. صفر-صفرهای مکرر و بازی های دفاعی محض نکبت است. از آن دفاع نکنیم.