عصرایران؛ احسان محمدی- پرسپولیس در دیدار رفت لیگ قهرمانان آسیا با یک گل به الدوحیل باخت. تیمی که پیش از این بازی تمام رسانه ها از قدرت هولناک آنها نوشته بودند، اینکه یوسف العربی بی رحم را در ترکیب دارد که آمار گلزنی اش او را به خطرناک ترین تمام کننده فوتبال غرب آسیا کرده است و در کنارش نیم جین ستاره قبراق و سرحال. زدن هشت گل به العین هم سند روشنی برای قدرت الدوحیل به نظر می رسید.

اما وقتی سوت پایان بازی به صدا در آمد بسیاری از هواداران پرسپولیس به همدیگر گفتند: می تونستیم ببریمشون!
دیدار دو تیم در نیمه اول کند و خسته کننده بود، در نیمه دوم پرسپولیس جان بهتری گرفت و بارها تا پشت هجده قدم موفق ظاهر شد اما فقط تا پشت هجده قدم! توپ را تا این ناحیه از زمین می آوردند و هدر می دادند. علی علیپور به عنوان مهاجم نوک هرگز در محوطه جریمه صاحب توپ نشد. منطقه هجده قدم برای او فاصله بین خط میانی و قوس محوطه جریمه بود. تا این اندازه دور... دیشب بسیاری از هواداران پرسپولیس باز یاد و خاطره مهدی طارمی را زنده نگهداشتند. ضربه ای که او به پرسپولیس زد، هیتلر به لهستان نزد!

با این همه بعد از شکست تلخ استقلال در آزادی کمتر کسی بابت این شکست به پرسپولیس خرده گرفت و بسیاری برای بازی برگشت خط و نشان کشیدند، جایی که علاوه بر اشتهای بازیکنان پرسپولیس می شود مثل همیشه روی حضور پرانرژی هواداران هم حساب کرد. همان ها که مقابل السد قطر هم گل اول استقلال را زدند. منتهی از رنگ قرمزش!

در این میان برخی از منتقدان به برانکو خرده گرفتند که حتی وقتی الدوحیل عقب نشست، پرسپولیس با احتیاط به دروازه آنها نزدیک شد انگار به همین شکست یک گل راضی بودند و آن را به فقدان شجاعت ذاتی برانکو نسبت دادند.

فرزاد حبیب اللهی آنالیزور خوشفکر پرسپولیس سال پیش در اینستاگرامش چند جمله نوشت که شاید راز برانکو بودن است.

او که پیش تر روزنامه نگاری را به صورت حرفه ای دنبال کرده است نوشت:« شب پیش از بازی الریان در تهران. با برانکو پس از شام، درباره فلسفه فوتبال اش صحبت می کنم. پرسش این است: «یکی‌از ظریف ترین بخش های کار یک مربی، همگرا کردن چیزهای ذاتا واگرا نیست؟ اینکه در فلسفه فوتبال شما، هم صبوری بازیکنان در جریان بازی ضروری است و هم سریع بودن شان در بازی با توپ. "صبر و سرعت". یا: اینکه چگونه مربی در ابعاد مختلف، رفتار نسبتا آرام داشته باشد اما تیمش گرسنه و هجومی‌ بماند؟ "ارامش و تداوم فوتبال هجومی".»

برانکو گفت: «من همیشه سعی کرده ام در زندگی‌ام نرمال باشم. تلاش برای نرمال بودن و نرمال رفتار کردن، یکی از اهداف همیشگی‌ من در زندگی‌ بوده و چیزی که در تیم ام می خواهم ایجاد کنم، همیشه این است که جاه طلب بمانیم و سختکوش، اما‌ نسبتا نرمال»

دو شب پیش از با الوحده در تهران، زمانی که دیگر برد ما کافی نیست و نیاز داریم الریان هم به الهلال در قطر امتیاز بدهد تا پرسپولیس از دور گروهی صعود کند، برانکو سر میز شام با دستیاران اش، درباره میل درونی ما به خوشحال دیدن خانواده هایمان پس از هر برد حرف می زند. اینکه "چه لذت بخش است وقتی در فوتبال برنده میشوی، اعضای خانواده ات را می‌بینی که بهت افتحار میکنند. اما این هدف اصلی نباید باشد. هدف اصلی، سختکوش ماندن است. سختکوشی اگر وسیله باشد، میتواند موفقیت مقطعی ایجاد کند اما سختکوشی باید هدف مربی و تیم باشد، تا احتمال تکرار موفقیت بالا برود.».

این نرمال بودن و در عین حال تلاش برای سختکوشی شاید رازهای کلیدی رفتار برانکو ایوانکوویچ باشند که کنار خط طولی همیشه به شکلی لباس می پوشد و رفتار می کند که انگار برای دریافت جایزه نوبل به تالار کنسرت استکهلم سوئد دعوت شده است!