تهران ایرانی

عصر ایران؛مونااسلامی بلده- ما همیشه می گوییم خوش به حال فلان مردم فلان کشور دنیا که چقدر خوشبختند و چقدر شهر و کشور قشنگی دارند‌.

ما همیشه می گوییم خوش به حال آن فرد خارجی که این همه تفریح و شادی در کشورش موج میزند.

ما همیشه می گوییم و می پنداریم حال خوش برای دیگر مردم دنیاست و ما از آن بی بهره مانده ایم. قبول دارم شرایط برخی از ما از برخی دیگر بهتر است و برخی از ما از برخی دیگر بدتر، کودکانی داریم که در فقر به سر می برند و با کاری که هم خوانی با سنشان ندارد درصدد درآوردن بخشی از خرج زندگی خانواده شان هستند. قبول دارم که فقر هست، نا عدالتی هایی هست،

فاصله هست، اختلاف هست، گاهی تورم و ناملایمت های اقتصادی هست اما تمام این قصه ها برای تمام آن کشورهای به ظاهر خوشبخت امروز هم بوده است؛ آن ها هم جنگ داشتند، سختی کشیدند، بحران های اقتصادی وحشتناکی را از سر می گذراندن و از سر می گذرانند اما به دیدگاه ما آن ها همیشه خوشبخت بوده اند و خوشبخت می مانند اما خودمان نه.

اشکال از نوع نگاهمان است که می خواهیم همیشه خوبی ها خودشان سر راهمان پیدا شوند. عشق باشد، شادی باشد، پول باشد، تفریح باشد و ما هم باشیم و از آن ها لذت ببریم.

هیچ گاه نخواستیم خودمان هم بخشی از عوامل شادی و موفقیت باشیم و همیشه گفتیم نمی شود و آن بالادستی ها نمی گذارند. آن بالادستی ها هم روزگاری از ما بودند و از ما هستند و چه خوب است که ما به دنبال ساختن خویش باشیم.

نمی گویم که مشکلات نیست اما دست در دست هم می توان شرایط را بهبود بخشید. می توان روزانه کمتر زباله تولید کرد، کمتر آب هدر داد، بیشتر قدر محیط زیست را دانست و تا انجا که مقدور است از وسایط حمل و نقل عمومی بهره جست.

می توان به دنبال زیبایی بود و زیبایی را دید. هنگامی که شرایط نا به سامان می شود جیب من و تو نکرد و خود را عضوی واحد دانست تا به مرور زمان و کم کم ما هم از همان دسته کشورهای خوشبخت جهان بدانیم خود را‌.

که قدر چهارفصل بودن کشورمان را، دریا و کویر و جنگل هایش را، معادن همچون الماسش را، نوابغش را و نجیب زادگی ریشه دار در وجودمان را بدانیم.

که در روزهای سخت پشت هم باشیم و دست یکدیگر را محکم بفشاریم. که با تغییر خودمان، با لبخند روی لبمان به دنیایی زیباتر سلام دهیم.

این هارا گفتم تا یادمان نرود هر یک از ما در شهر و دیارمان زیبایی های بسیاری داریم. یکی می تواند به کویرش بنازد، آن یکی پز دریایش را بدهد و آن دیگری نیز با جنگل و جاذبه های فرهنگی تاریخی اش سری از سرها درآورد.

اینجور نباشد که بگوییم خوش به حال آن دیگر کشورها که روز شادی دارند، روز ملی دارند، روز فلان و فلان و فلان دارند و خوش به حالشان است.

ما هم داریم اما نمی بینیم و نمی دانیم که ما هم روز شادی داریم و می توانیم تمام روزها را با شادی وجودمان پر نشاط سازیم.

که یاد بگیریم به خاطر روز قصه ساز فلان کشور حسرت نخوریم. اصلا کداممان می دانیم که این تهران پر دود و دم خودمان چه قصه ها داشته است؟ چه طهرانی بوده است؟ چطور به وجود آمده است؟ چه جاذبه هایی دارد که توریست های خارجی با دیدنش سرشار از لذت می شوند؟ اصلا چرا روزی را به نام تهران می شناسند؟ ما همه ایرانی هستیم و روزهای خوب و بد کم نداشته ایم و ان شاء الله روزهای خوب تری را هم در کنار یکدیگر میسازیم فقط کافیست تا نوع نگاهمان به خوشبختی های زندگی مهربانانه تر باشد.

چهاردهم مهر، روز تهران بهانه ای بود تا بخواهم بگویم این پایتخت، این تهران ما تهران تمام ایرانیان است و هویت بخشی به آن هویت بخشی به تمام مردم سرزمینمان خواهد بود.

ایرانمان پاینده باشد و پایتخش سرفراز و تمام شهر و دیارش استوار، به امید و لطف خدا و همراهی مردم نجیب و پاک ایران.

تبدیل سلول‌های سرطانی به سلول عادی با یک فناوری جدید

تماشاخانه

قهوه ترک یا اسپرسو کدام برنده واقعی هستند؟ دو سبک، دو تجربه (فیلم)

آنچه از بم برجای ماند / ۲۱ سال بعد، هنوز برخی زخم‌ها باز هستند (فیلم)

فیلم های دیگر