نخستین بمب افکن ارزشمند شوروی سابق در آن زمان، Pe-2 محسوب می شد. قابلیت مانورپذیری بالای بمب افکن، سرعت قابل توجه و همچنین دوام مناسب در برابر آسیب های جدی از جمله اصلی ترین عوامل محبوبیت Tu-2 بودند.

عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- توپولف Tu-2 که در سیستم نام گذاری ناتو "Bat" خوانده می شود، یک بمب افکن دو موتوره پر سرعت مربوط به دوره جنگ جهانی دوم است که توسط اتحاد جماهیر شوروی ساخته شد. این بمب افکن با هدف به چالش کشیدن یونکرس 88 (هواگرد ساخت کارخانه یونکرس آلمان) طراحی شد و توانست برتری های مهمی را در زمینه های مختلف نسبت به این هواپیما نشان دهد. توپولف Tu-2 را امروزه یکی از موثرترین هواپیماهای جنگی طی جنگ جهانی دوم به حساب می آورند که نقشی کلیدی در حملات ارتش سرخ (یک نیروی مجهز که توسط بلشویک ها طی جنگ داخلی روسیه به وجود آمد) نیز ایفا کرده است. Tu-2 که بین سال های 1941 تا 1948 ساخته شد، تبدیل به دومین بمب افکن دو موتوره مهم اتحاد جماهیر شوروی شده بود. لازم به ذکر است که نخستین بمب افکن ارزشمند شوروی سابق در آن زمان، Pe-2 محسوب می شد. قابلیت مانورپذیری بالای بمب افکن، سرعت قابل توجه و همچنین دوام مناسب در برابر آسیب های جدی از جمله اصلی ترین عوامل محبوبیت Tu-2 بودند. این محصول تا سال 1950 در خدمت فعال اتحاد جماهیر شوروی قرار داشت.

یونکرس 88

توپولف Tu-2

توسعه تکنولوژی های به کار رفته در توپولف Tu-2

نزدیک به اواخر جنگ جهانی دوم بود که ایده طراحی یک بمب افکن با توان آتش بالا و همچنین حرکت سریع به ذهن دو خدمه نظامی زمینی از اتحاد جماهیر شوروی رسید. از این ایده تحت عنوان "جوجه تیغی آتشین" که شکلی شبیه جوجه تیغی (اشاره به تیغ های روی پشت حیوان) داشت، یاد می شود.

اصلی ترین بخش این طراحی در ابتدا، مسلسل دستی په په شه یا پاپاشا بود که تولید انبوه آن از نوامبر سال 1941 در شوروی آغاز شد. این سلاح توسط طراح روس به نام گئورگی اشپاگین در دوران جنگ جهانی دوم طراحی شده بود. په په شه همراه با خشابی گرد (درام) به ظرفیت 71 دور از مهمات مخصوص، وزنی معادل 5.4 کیلوگرم داشت. تجهیز این سلاح به خشاب جعبه ای با ظرفیت 35 دور، وزن آن را به 4.3 کیلوگرم کاهش می داد. په په شه با کارتریج 7.62x25 میلی متری، قادر به شلیک مهمات مورد استفاده تپانچه روسی تکارف البته با سرعت 900 دور در دقیقه بود. این سرعت حدودا دو برابر بیشتر از تمامی مسلسل های دستی مشابه در آن دوره زمانی محسوب می شود. نحوه مسلح سازی این اسلحه نیز به وسیله فشار مستقیم گاز باروت بوده است. همانطور که پیش تر نیز اشاره شد، سلاح مذکور دو مدل خشاب دارد. هرچند خشاب درام (71 دور) ظرفیت بیشتری در اختیار دارد، اما سرعت شلیک آن کمتر است. جالب است بدانید که شوروی بیش از 6 میلیون قبضه از این سلاح تولید کرد. په په شه به سرعت تبدیل به یکی از اصلی ترین سلاح های پیاده نظام شوروی به ویژه طی جنگ جهانی دوم شد.

اشاره شد که توپولف Tu-2 به عنوان یک بمب افکن سبک و البته موثر و همچنین جنگنده ای با قابلیت پرواز در ارتفاعات بالا، برای نیروی هوایی شوروی تولید شد. طراح این پرنده جنگی، آندری توپولف (مهندس و پرسنل نظامی مشهور و از پیشگامان طراحی هواپیما در اتحاد جماهیر شوروی) بود. با این حال بین سال های 1941 تا 1948، تنها 2،200 فروند از این هواپیما ساخته شد. این رقم در مقایسه با B-26 مارودر (نزدیک ترین هواگرد آمریکایی ساخته شده در همان دوران به Tu-2) که 5،800 فروند از آن تولید شد، بسیار ناچیز به نظر می رسد. با این حال Tu-2 به اندازه ای مطمئن بود که تا سال 1982، توسط کشورهای جهان سوم مورد استفاده قرار داشت. همچنین در امتداد شکم هواپیما یک صفحه زرهی طراحی شد تا بتواند در برابر شلیک از جانب نیروهای زمینی مقاومت کند. هر چهار نفر خدمه Tu-2 (مرد یا زن) روی صندلی هایی می نشستند که به منظور محافظت بیشتر زره پوش شده بودند. در مجموع می توان این هواپیما را نمونه ای موثر به شمار آورد که قادر به حمل بمب علاوه بر سیستم تسلیحاتی مجهز خود بوده است. این سیستم شامل دو مسلسل در قسمت جلو و سه مسلسل در قسمت پشتی است. این مدل از توپولف ظرفیت کافی برای حمل 1.4 تن بمب در محفظه مخصوص داخلی و همچنین 2.2 تن در نقاط خارجی زیر بال که برای حمل مهمات اضافی اختصاص یافته را در اختیار داشته است. لازم به ذکر که در محفظه داخلی چندین قبضه مسلسل PPSh-41 نیز تعبیه شده بود. جهت گیری تسلیحات این قسمت به گونه ای بوده است که تنها به سمت پایین شلیک کنند. گفته می شود که این مسلسل ها در 11 ردیف 8 تایی سازماندهی شده بودند. امکان شلیک همزمان این 88 مسلسل با ارسال فرمان توسط خلبان وجود داشته است. هر مسلسل می توانست عملیات آتش را با سرعت 900 دور در دقیقه انجام دهد. یعنی به صورت تئوری آرایش مذکور از مسلسل ها قادر به شلیک 79،200 دور در دقیقه بوده است. با این حال ظرفیت مسلسل ها در صورت استفاده از خشاب های درام تنها 71 دور بوده است.

اگرچه اعداد و ارقام فوق از نظر تئوری قدرتی فوق العاده بالا برای یک بمب افکن محسوب می شوند، اما آنچه که در عمل رخ می دهد مقداری متفاوت است. برای مثال بارگذاری 88 خشاب درام نیازمند همکاری تعداد زیادی اپراتور انسانی خواهد بود.

مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.