عصر ایران ؛ کاوه معین‌فر - روز گذشته عزت الله ضرغامی به یک نکته‌ای در باره زمان مدیریتش به عنوان معاونت سینمایی وزارت ارشاد اشاره کرده است که جالب توجه است، او در صفحه جدیدیش در اینستاگرام تحت عنوان «خمیازه» پستی منتشر کرده تحت عنوان «اشتباهات مدیریتی من» و نوشته است:

«نباید [فیلم] «آدم برفی» را توقیف می کردم، اگر به گذشته برگردم ترجیح می‌دادم به روح توصیه رهبر انقلاب در مورد فیلم سینمایی «آدم برفی» عمل کنم و به دلایل نظارتی که در جای خود مورد تأکید ایشان هم بود مردم را از دیدن این فیلم خوش‌ساخت و پر پیام محروم نمی ساختم.

البته عدم همکاری مدیریت محترم وقت حوزه هنری سازمان تبلیغات هم در این تصمیم گیری بی‌تأثیر نبود ولی می‌توانستم با اجتهاد رسانه‌ای و هنری تصمیم درست‌تری بگیرم، هر چند در سال‌های مدیریتم در رسانه ملی آن را جبران کردم.»

فیلم «آدم برفی» فیلمی اجتماعی، کمدی به نویسندگی و کارگردانی داود میرباقری است که در سال ۱۳۷۳ ساخته شد، این فیلم مدت ۳ سال توقیف بود و در سال ۷۶ امکان اکران پیدا کرد و پر فروش ترین فیلم سال شد.

در این روزها که اتفاقا توقف ادامه اکران فیلم «رحمان 1400» بسیار خبر ساز شده است این اظهارات ضرغامی واقعا قابل تامل است که مدیری بعد از این همه سال چنین نکته‌ای را به عنوان اشتباه دوره مدیریتی خود اعلام می‌کند.

شجاعت ضرغامی از این منظر که بعد از حدود 25 سال به این قضیه اشاره کرده و آن را از اشتباهات دوران مدیریتش قلمداد می‌کند قابل تحسین است، اگر چه شاید برخی بر این اعتقاد باشند که این اعتراف بعد از 25 سال دیر باشد یا اساسا اظهار این این اشتباه چه نفعی به حال فیلم یا الان ما دارد؟ یا ذکر این مساله برای کسب محبوبیت نزد عامه مردم است یا خیر؟

حداقل حسن چنین اعترافاتی این است که مدیران کنونی در پست‌های مختلف نظارتی و ... حواسشان را بیشتر جمع کنند و این مهم را مد نظر داشته باشند که چه بسا فیلم، کتاب، موسیقی و ... که امروز از نگاه آنان توقیف و غیر قابل پخش است شاید چند سال بعد به‌ عنوان یک اثر «خوش‌ساخت و پر پیام» از آن یاد شود.

توقیف فیلم در سینمای ایران هر از گاهی به یک موضوع اجتماعی تبدیل شده است در همین 2 سال اخیر فیلم‌های «عصبانی نیستم» رضا درمیشیان، «آشغالهای دوست داشتنی» محسن امیریوسفی، «پارادایس» علی عطشانی هر کدام بعد از چند سال توقیف اکران شدند و هیچ اتفاقی خاصی هم رخ نداد.

اگر عزت الله ضرغامی الان بعد از 25 سال چنین اعترافی کرده است باید پرسید واقعا چه کسی جوابگوی زمان، انرژی، مسائل و مصائبی است که این توقیف برای سازندگان فیلم به همراه داشته است؟ آیا اساسا قابل جبران است؟

یکی از نکات جالب توجه این است که توقیف یک فیلم در پاره‌ای موارد باعث کنجکاوی بیشتر مخاطب به آن فیلم شده و در زمان اکران هم با استقبال بیشتری مواجه می‌شود و این اتفاق باعث شده است گاهی اوقات برخی از تهیه‌کننده‌ها و پخش کننده‌ها تمایل دارند حتی برای مدتی کوتاه با مطرح کردن این عنوان «توقیفی» نگاه مخاطبین را به سمت فیلم متوجه سازند و در زمان اکران از این تمهید استفاده کنند.

به هر روی تا به اکنون چند فیلم مانند «خانه پدری» و «کاناپه» کیانوش عیاری، «ارادتمند؛ نازنین، بهاره، تینا» عبدالرضا کاهانی، «خرس» خسرو معصومی و ... همچنان در توقیف مانده است و باید از این منظر به آنها نگاه شود که آیا گذشت زمان باعث نمی‌شود که چنین افسوسی را برای مدیران کنونی در 10 یا 20 سال آینده به همراه داشته باشد؟