پرسپولیس با یک پیروزی در برابر ماشین سازی تبریز می تواند سرنوشت قهرمانی را در دست گیرد اما آیا واقعا کار تمام شده یا هواداران پرسپولیس تاریخ فوتبال را هم باید در نظر داشته باشند؟

عصرایران؛ احسان محمدی- برزیل میزبان جام‌جهانی 1950 بود. آنها در فینال به مصاف اروگوئه رفتند. در ورزشگاه 200 هزارنفری ماراکانا. در میان اطمینان مردمی که در قهرمانی ستاره‌هایشان تردیدی نداشتند. حتی یک روزنامه در همان روز بازی، عکس تیم‌ملی برزیل را روی جلدش چاپ کرده و تیتر زده بود: اینها قهرمانان جهان هستند!
فقط یک نفر به این موضوع شک داشت. فلاویو کاستا سرمربی تیم!

پرسپولیس روز شنبه در ورزشگاه آزادی مقابل ماشین‌سازی تبریز قرار می‌گیرد. مسابقه‌ای حساس و سرنوشت‌ساز در لیگ برتر. آیا آنها باز هم با از دست‌دادن امتیاز، جام‌قهرمانی را به حریفان کم‌اشتها تعارف می‌کنند یا با یک پیروزی سرنوشت قهرمانی را در دست می‌گیرند؟

برخی از هواداران این تیم مدتهاست کارناوال قهرمانی را راه انداخته‌اند و گمان می‌کنند کار تمام شده. تیم آنقدر در صدر جدول بوده که انگار همان حوالی ریشه‌زده و هیچ توفانی جابجایش نمی‌کند. حتی اتحاد بقیه تیم‌ها که برای به زیر افکندن این درخت تبر به دست گرفته‌اند و یکی‌یکی این تبر را به هم تعارف می‌کنند هم تاثیری ندارد. شاید همین نگاه از پیش برنده بودن باعث شده قرمزها پنج بازی است رنگ پیروزی را نبیند. در لیگ چند بازی حساس امتیاز از دست دادند و حالا به ماشین‌سازی رسیده‌اند، تیمی که انگار بختی برای فتح امتیاز ندارد اما ...

پله در کتاب «چرا فوتبال مهم است» که وحید نمازی آن را به فارسی برگردانده است، در مورد جام‌جهانی 1950 می‌نویسد که اعضای خانواده فقیر او هم مثل بیشتر مردم برزیل شیرینی و نوشیدنی گرفته بودند تا بعد از قهرمانی برزیل که حتمی به نظر می‌رسید جشن بگیرند اما در میان این تمجیدها، تنها یک صدای هشدار به گوش می‌رسید که البته از منبعی بسیار نگران‌کننده بود.

فلاویو کاستا، سرمربی برزیل روز قبل از بازی به خبرنگاران گفته بود:«من نگرانم که بازبکنان تیمم با این تفکر وارد زمین بشن که پیش از بازی فینال، نشان قهرمانی روی پیراهناشون دوخته شده».

اروگوئه بازی را 2-1 بُرد تا یکی از تراژدی‌های بزرگ مردم برزیل رخ دهد و نلسون رودریگز، روزنامه‌نگار برزیلی با اغراقِ خاصِ مردم آمریکای لاتین بنویسد:«هر کشوری یک فاجعه ملی جبران‌ناپذیر مثل فاجعه هیروشیما دارد. فاجعه ما، هیروشیمای ما، شکست مقابل اروگوئه در سال 1950 بود».

پرسپولیس یک بار در مصافی چنین نزدیک لیگ را با تفاضل گل و میلیمتری باخت و بسیاری می‌گویند بعید است برانکو اجازه دهد این تیم دوباره خطایی چنین مهلک را جبران کند اما وقتی باده پیروزی قبل از سوت پایان، بارسلونا با لیونل مسی و آژاکس با یکی دوجین پسر جوان و جاه‌طلب را هم مست می‌کند، هواداران پرسپولیس حق دارند نگران باشند که این اتفاق برای آنها هم رخ دهد.

لیگ قهرمانان اروپا یک شوک و هشدار برای کسانی بود که هنوز از دریا برنگشته، برای خودشان در ساحل میز مجلل مهمانی چیده‌اند. هیچ شکارچی باهوشی پرنده‌ای که هنوز روی شاخه است را جزو شکارهایش به حساب نمی‌آورد!

در فوتبال هم مثل زندگی هیچ تضمینی وجود ندارد. حتی اگر مسی کنارتان باشد یا اندازه کافی بین رقیبان و خودتان فاصله انداخته باشید. باز هم هنوز پیروز نشده‌اید. این درسی است که همه می‌گوییم آن را خوب بلدیم اما باز هم غافلگیر می شویم!

بیشتر بخوانید:

همه چیز درباره سناتور مرموز بلژیکی یا سرمربی تیم‌ملی ایران

تلاش پرسپولیس برای قهرمان‌نشدن!

فریاد یک انسان معمولی از جنگل‌های سیاه

بی‌ثمر ماندن استراتژی «خدا کنه این توپ گل بشه»

آهای فرهاد مجیدی ...

شیر پیر آلمانی در سوت‌هایش گم شد

اِل‌پلاستیکو!

«فروزان»؛ هدیه به پرسپولیس با اشتباهات مرگبار!

تماشاخانه