تیرک‌های این ورزش معمولا در آب و در فاصله چند متری از یکدیگر قرار دارند، بنابراین اگر شرکت‌کنندگان از روی آن‌ها بیفتند آسیب نمی‌بینند. تیر‌ک‌های مدرن معمولا مجهز به صندلی و پشتی هستند بنابراین شرکت کنندگان زیاد اذیت نمی‌شوند. همچنین قوانین اجازه می‌دهد هرچند ساعت یکبار از توالت استفاده کنند.

می‌گویند ورزش برای سلامتی مفید است، اما احتمالا منظورشان ورزش هلندی نشستن روی میله (Paalzitten) نیست. در این ورزش شرکت‌کنندگان واقعا ده‌ها ساعت روی تیرک چوبی می‌نشینند تا خسته شوند.

هیچکس نمی‌داند این ورزش دقیقا از کجا آمده، اما برخی منابع ادعا می‌کنند که از استان هلندی فریسلاند آمده، جایی که مردم محلی با اختراع ورزش‌هایی که شامل استفاده از اشیای روزمره می‌شود، سعی می‌کردند بی‌حوصلگی خود را سرکوب کنند. دقیقا معلوم نیست که چرا و چطور ممکن است این فکر به ذهن کسی خطور کند که ساعت‌ها نشستن روی میله چوبی بی‌حوصلگی را رفع می‌کند، اما این ورزش واقعا وجود دارد و هنوز هم گاهی در هلند برگزار می‌شود.

اما همیشه به این راحتی نبوده است. در اوایل دهه ۱۹۷۰ شرکت‌کنندگان اجازه نداشتند به هیچ وجه تیرک خود را ترک کنند. حتی در این شرایط سخت هم، در جام جهانی پالیزتن در سال ۱۹۷۲، یک نفر توانست ۹۲ ساعت پیاپی روی تیرک بنشیند.

این ورزش هنوز وجود دارد، اما چون تماشای آن هیجان انگیز نیست، بیشتر یک جاذبه گردشگری به حساب می‌آید تا یک ورزش تماشایی. به دلایل بدیهی، افراد کمی حاضرند روزها بنشینند و منتظر بمانند تا نفر اول این مسابقه بالاخره از تیرک پایین بیاید و برنده شود.

این ورزش کسل‌کننده الهام‌بخش یکی از بدترین فیلم‌های سینمایی هلند به نام «ورزشکار قرن» شد. فیلم ماجرای شرکت کننده‌ای است که از کودکی آرزو دارد رکورد ۲۵۰ روز نشستن روی تیرک رابشکند. او حتی در حالی که روی تیرک چوبی نشسته پدر می‌شود و عشقش را از دست می‌دهد چون حاضر نمی‌شود برای کمک به او از مسابقه انصراف دهد. او در نهایت روی تیرک مسابقه پیر می‌شود و می‌میرد. این فیلم در سال ۲۰۰۶ نامزد بدترین فیلم و بدترین کارگردانی شد.