البته كه حياتي در توضيحي اعلام كرده كه نقشي در نوشتن اين خبر نداشته و صرفا همان متني را خوانده كه در اختيارش قرار داده‌اند. اين توضيحي درست است و گويندگان خبر وظيفه‌اي در نوشتن خبرها ندارند.

طبق ‌آيين‌نامه‌هاي صدا و سيما، گوينده تنها متني خبري را مي‌خواند كه در اختيارش گذاشته باشند. بنابراين گوينده در اين زمينه مسووليتي ندارد. در واقع خبر از سوي مراجعي در صدا و سيما تهيه مي‌شود، در اختيار سردبير گذاشته مي‌شود و با امضاي او به دست گوينده خبر مي‌رسد.

بنابراين چنانچه سياستي مبني بر تحقير يا تجليل از كشور يا فردي وجود داشته باشد اين امر در نگارش خبر هم تاثيرگذار است و مراجعي آن را به گروه سياسي خبر اعلام مي‌كنند كه فراتر از سردبير و گوينده هستند. به اين‌ترتيب در اين قضيه نه مي‌توانيم حياتي را مقصر بدانيم، نه نويسنده متن خبر و نه حتي سردبير برنامه خبري را.

مديريت صداوسيما و سياستش درباره اخبار مربوط به بريتانيا، اين خبر و متن ناخوشايند را ساخته است. آنها به بهانه اينكه در شرايط كنوني دولت بريتانيا مواضع دوستانه‌اي با ايران ندارد و در جنگ رسانه‌اي عليه ايران، تعابيري مانند حامي تروريست و... را استفاده مي‌كنند، اين اجازه را مي‌دهند تا نويسنده متن خبر از واژه «اره» به عنوان مثالي براي توصيف برگزيت استفاده كنند.

اين مديران فراموش كرده‌اند كه در ايران، رفتار و گفتار محترمانه نه‌تنها در سنت ما كه در مذهب ما هم توصيه شده است و حتي در مواجهه با دشمن هم نبايد احترام كلام و گفتار از دست برود. اين حواس‌پرتي و بي‌توجهي هم ناشي از رفتاري است كه سال‌هاي اخير در حوزه سياسي ايران باب شده و بنده يكي از منتقدان اصلي آن هستم.

وقتي از تريبون‌هاي رسمي و در كلام برخي از سياست‌مداران ما تمييزي وجود ندارد و آنها دشمن داخلي و خارجي خود را با هر كلامي خطاب قرار مي‌دهند و به زيان‌هاي اين رفتار بي‌توجه هستند، نمي‌توانيم از مديران رسانه ملي انتظار زيادي داشته باشيم.

متاسفانه اين روندي است كه حداقل در يك دهه اخير در حوزه سياسي ايران باب شده و اگر بخواهيم اين مورد را تصحيح كنيم، به همت جمعي در عرصه سياسي، اجتماعي و فرهنگي نياز داريم تا بيش از اين شاهد اين بي‌حرمتي‌هاي كلامي نباشيم.»