بیرون هتل، یک زمین تنیس شناور بود. این هتل چنان ابتکار نویی بود که بسیاری از ساکنان تاونزویل که سنشان قد میدهد، هنوز خاطرات آن را به خوبی به یاد دارند.
ایده این تفریحگاه چهارفصل زاده ذهن «دوگ تارکا» بود که قصد داشت هتلی روی دیواره بزرگ مرجانی بسازد که گردشگران همیشه به آن دسترسی داشته باشند. نقشه اصلی این بود که سه کشتی تفریحی به طور دائم در اطراف این دیواره مرجانی لنگر بیندازند، که غیرعملی به نظر میرسید. تا اینکه مواجهه اتفاقی با یک شرکت سوئدی که متخصص ساخت خوابگاههای شناور برای سکوهای نقتی بود، این ایده را به یک مرکز تفریحی شناور تغییر داد.
این هتل توسط یک شرکت سنگاپوری ساخته شد و چون قرار بود در جایی قرار بگیرد که از لحاظ محیط زیستی حساس بود، باید ویژگیهای زیادی را رعایت میکرد که مطابق با استانداردهای سختگیرانه پارک دریایی دیواره بزرگ مرجانی باشد. مثلا اینکه از هیچ رنگ سمی روی بدنه این هتل نباید استفاده میشد. هیچ زبالهای نباید در آبهای اطراف آن تخلیه میشد. فاضلاب و تمام زایدات مایع تصفیه شده و آب استریل حاصل، چندین کیلومتر دورتر از دیواره ریخته میشد. زبالهها هم به خشکی برده میشدند.
این هتل در سال ۱۹۸۷ با هزینه ۴۰میلیون دلار ساخته شد. اما اختلاف قراردادی با شرکت کشتیساز سنگاپوری تحویل آن را تا ژانویه سال بعد به تعویق انداخت. سپس هتل گرفتار یک گردباد شد که افتتاح آن را دوماه دیگر عقب انداخت. وقتی این هتل در نهایت در ماه مارس افتتاح شد، بازار گردشگری زمستانی نیمکره شمالی را از دست داده بود. این تاخیرها باعث شد میلیونها دلار از درآمد هتل از دست برود.
بیشتر بخوانید:
کانسپت هتل شناور روی دریا (+عکس)
از همه سخت تر، گردشگران باید ۷۰ کیلومتر سوار تاکسیهای آبی میشدند تا به این هتل در وسط اقیانوس برسند. آب و هوای ناملایم اغلب ارتباط با خشکی را مختل میکرد و گرشگرانی که به آنجا میرسیدند، غالبا دریازده شده بودند. تا اینکه یکی از قایقهایی که برای انتقال بار و مسافر بین هتل و خشکی جابجا میشد، آتش گرفت. اگرچه هیچکس آسیب ندید، اما روی دید عموم از هتل تاثیر منفی گذاشت. این موضوع در کنار بازاریابی و مدیریت ضعیف، باعث رکود این هتل شد. در نهایت ادامه فعالیت هتل بسیار پرهزینه شد و حدود یک سال بعد از افتتاح آن، هتل شناور به یک شرکت ویتنامی فروخته شد.
در سال ۱۹۸۹، هتل را به سایگون، ۵۰۰۰ کیلومتر دورتر، انتقال دادند و در رودخانه سایگون متوقف شد. گردشگری در ویتنام بعد از جنگ رونق گرفته بود و نیاز زیادی به اقامتگاههای لوکس داشت. هتل شناور یک راه حل یک شبه عالی بود و جواب هم داد. این هتل بسیار محبوب شد. اما بار دیگر مشکلات مالی، صاحبان هتل را مجبور به تعطیل کردن آن کرد.
این بار هتل به کره شمالی فروخته و به منطقه توریستی کوه کومگانگ در مرز کره شمالی و جنوبی برده شد و در سال ۱۹۹۸ برای گردشگران جنوب افتتاح شد. ۱۰ سال بعد، وقتی یکی از سربازان کره شمالی به طور اتفاقی یک زن کره جنوبی را به قتل رساند، تورهای این منطقه تفریحی به حالت تعویق درآمدند.
این هتل در عرض ۳۰ سال بیش از ۱۴هزار کیلومتر سفر کرده و اکنون در کره شمالی است، اما بیش از ۱۰ سال است که تعطیل است. کیم جونگ اون دستور داد که همه امکانات کهنه و قدیمی از این منطقه گردشگری پاک شوند و اشاره کرد که این هتل ۳۰ ساله یا باید بازسازی شود یا از بین برود یا به یک توسعه دهنده دیگر فروخته شود.
منبع: برترینها