عصرایران؛ مجله تصويري سلاح- در سال 2005، زيردريايي يو اس اس سان فرانسيسكو كه عضوي از خانواده زيردريايي هاي تهاجمي هسته اي آمريكا به شمار مي رفت به طرزي عجيب و ناگهاني دچار سانحه شد.

برخي از خدمه هاي اين زيردريايي تا فاصله حدودا 6 متر دورتر از يو اس اس پرتاب و طبق گزارش هاي به دست آمده هر يك از 137 نفر خدمه حاضر در زيردريايي مذكور، حداقل دچار يك جراحت متوسط تا شديد (با احتمال خطر جاني) شده بودند.

بررسي هاي بعدي پيرامون علل و چگونگي وقوع اين حادثه نشان دادند كه قوس قدامي زيردريايي شباهت زيادي به يك قوطي نوشابه فشرده شده داشته است. شواهد حاكي از اين موضوع هستند كه يو اس اس سان فرانسيسكو به يك درياكوه (كوه هايي كه از بستر اقيانوس ها بر مي خيزند) برخورد كرده است.

سرنوشت

در آن روز يعني 8 ام ژانويه سال 2005، زيردريايي يو اس اس سان فرانسيسكو در موقعيت حدودي 579 كيلومتري جنوب شرق گوآم با سرعتي بالغ بر 30 گره دريايي معادل 55.5 كيلومتر بر ساعت در حال حركت بود. سيستم هاي دريانوردي مورد استفاده خدمه زيردريايي موفق نشدند درياكوهي كه از بستر اقيانوس بيرون زده بود را شناسايي كنند و به همين دليل نيز نتوانستند از اصابت دماغه يو اس اس سان فرانسيسكو به آن پيشگيري به عمل آورند.

اما نكته اي جالب در مورد اين حادثه وجود دارد: با وجود اصابت به جسمي ثابت با سرعت بالاتر از 55 كيلومتر بر ساعت در عمق 160 متري، زيردريايي آمريكايي مورد بحث نه غرق نشد و نه نقصي در عملكرد رآكتور به وجود آمد. از همه عجيب تر آن كه يو اس اس سان فرانسيسكو پس از اين اتفاق ناگوار قادر بود تا با استفاده از نيروي محركه خود به بندر جزيره گوآم باز گردد.

متخصصين دليل تمامي اين خوش شانسي ها را اقدامات ايمني نيروي دريايي آمريكا طي چهار دهه گذشته مي دانند.

کمی قبل تر...

زيردريايي هسته اي یو اس‌ اس ترشر در سال 1963 طي يكي از آزمايشات نيروي دريايي در اقیانوس اطلس ناپديد شد.

با وجود آن كه تا مدت زمان زيادي هيچ كس از علت اصلي بحران اوليه ترشر اطلاعي نداشت اما چندي بعد مشخص شد كه محفظه بالاست (بخشي از يك قايق، كشتي، زيردريايي و يا هر ساختار شناور ديگري است كه آب را داخل يك محفظه نگاه مي دارد و از آن به منظور حفظ تعادل استفاده مي كند. در روندي كه به دميدن محفظه بالاست معروف است، هوا با فشار بالا، آب بالاست را وادار به حركت مي كند و باعث مي شود كه به تدريج از وزن زيردريايي كاسته شده و به سطح دريا نزديك شود) دچار مشكل شده بود و بدين ترتيب زيردريايي مذكور نتوانست خود را به سطح آب برساند. اين اختلال در نهايت باعث شد كه زيردريايي نام برده از دست برود.

زيردريايي يو اس اس ترشر

در ادامه با توجه به حادثه رخ داده، ظرف مدت زمان 2 ماه نيروي دريايي اقدام به راه اندازي برنامه ايمني زيردريايي يا به اختصار SUBSAFE كرد. هدف برنامه تضمين اين موضوع بود كه فارغ از نوع وضعيت ايجاد كننده بحران، بدنه زيردريايي هاي نيروي دريايي آمريكا قادر به حفظ يكپارچگي ساختاري خود تحت فشار باشد و بتواند حداقل به سمت سطح دريا بالا بيايد.

علاوه بر اين طبق برنامه نيروي محركه هسته اي دريايي نيز قرار شد تا از رآكتورهاي اتمي ايمن تري استفاده شود. در واقع اگر رآكتور، سيستم هاي بالاست و بدنه به درستي عمل كنند، خدمه اين فرصت را خواهند داشت تا حداقل براي نجات جان خود تلاشي كرده باشند!

در مورد يو اس اس سان فرانسيسكو با وجود رخداد سانحه در اعماق آب، مابقي اجزاي بدنه فشار را به خوبي توزيع كرده و از غرق شدن زيردريايي جلوگيري به عمل آوردند. علاوه بر اين سيستم هاي بالاست هم عملكرد صحيح خود را حفظ كردند و موفق شدند زيردريايي را به سطح آب برسانند. به گفته فرماندهي نيروي دريايي آمريكا اگر توسعه برنامه SUBSAFE نبود، يو اس اس سان فرانسيسكو قطعا از ميان رفته بود.

سه سال پس از وقوع حادثه براي يو اس اس سان فرانسيسكو اين زيردريايي با تجهيز به كمان قدامي یو اس ‌اس هونولولو كه قرار بود از خدمت عملياتي كنار گذاشته شود، به دريا بازگشت. به دنبال اين عمليات بازسازي، يو اس اس سان فرانسيسكو براي 8 سال ديگر نيز به عنوان زيردريايي رسمي نيروي دريايي آمريكا خدمت كرد.