نکته اول اینکه اتفاقات اخیر در حوزه ورزش پازلی از یک پروژه کلان از سوی استکبار جهانی است که در همین راستا استراتژی نظام و دولت ضمن توجه دقیق و پیگیری از طریق دیپلماسی، مقاومت در برابر چنین زیاده خواهی و بهانه تراشی‌های استکبار جهانی است.

اوضاع فعلی نشان می‌دهد که تحرکات و برنامه‌ریزی همه جانبه بوده و تمام مقوله‌ها را در برمی‌گیرد.

به گزارش عصرایران،سید رضا صالحی امیری رئیس کمیته ملی المپیک نوشت:

بررسی مسایل روز کشور نشان دهنده تحرکات جدید یک پروژه در سطح بین المللی است که از سالیان قبل آغاز شده و در سالهای اخیر به بالاترین حد خود رسیده است.

اوضاع فعلی نشان می‌دهد که این تحرکات و برنامه ریزی همه جانبه بوده و تمام مقوله‌ها را در برمی گیرد؛ در پازل اقتصادی شاهد تحریم حداکثری هستیم، در پازل سیاسی تلاش برای انزوای حداکثری صورت می‌گیرد، در پازل اجتماعی ایجاد یاس و نا امیدی در ملت در دستور کار قرار گرفته و سرانجام در پازل ورزشی شاهد تلاش برای ایجاد مشکلات مختلف و حتی تعلیق برای ورزش کشور در عرصه بین المللی هستیم که می‌بایست در چنین شرایطی ضمن هوشمندی، حفظ وحدت و همگرایی، از هرگونه رفتار حساسیت برانگیز در این زمینه خودداری شود.

نکته دوم کاهش عصبیت و شکاف موجود است.

لذا در راستای مصالح و منافع ملی کشور می‌بایست با یک دیپلماسی فعال در تمامی عرصه‌ها و رایزنی مطلوب برای کاهش شکاف و عصبیت و سوتفاهمات منطقه‌ای، بین المللی و بخصوص کشورهای همجوار؛ برنامه ریزی و پیگیری‌هایی اصولی جهت کاهش و سپس برطرف نمودن جدی این شکاف‌ها حرکت نمود.

من باور دارم که ما نمی‌توانیم بصورت دائمی با همسایگان در مناقشه و منازعه باشیم آنهم در موقعیتی که بخشی از این مناقشات ناشی از سوتفاهمات و دوری از یکدیگر و نبود زبان مشترک است.

لذا باید از طریق گفتگو، انعطاف و درک متقابل به توافق مشترک برسیم و از تمامی ظرفیت‌های موجود در راستای کاهش تنش گام بر داریم.

در واقع دیپلماسی که ما از آن صحبت می‌کنیم، دیپلماسی گفتگو برای برون رفت از چالش‌ها و شکاف هاست.

دیپلماسی یعنی درک مشترک، فهم مشترک، انعطاف پذیری، مشارکت جویی، همگرایی و نهایتا تفاهم مشترک که با تحریم، تعلیق و محرومیت ورزش قهرمانی بخصوص فوتبال یا هر رشته ورزشی با نیاز امروز جامعه و جوانان در تعارض است.

نسل جوان امروز به دنبال نشاط اجتماعی و افزایش غرور ملی و همگرایی در لوای ورزش است و از ما مسابقه و رقابت (ورزشی) را طلب می‌کند؛ به همین منظور تلاش حداکثری برای خروج از تعلیق و محرومیت در این زمینه یک عمل انقلابی است پس نتیجه دیپلماسی باید در راستای مصالح و منافع ملی کشور باشد.

اما چگونه باید منافع و مصالح ملی خود را تامین کنیم، باید به این موضوع نیز توجه داشته باشیم که دیپلماسی شیوه و استراتژی‌های مختلفی دارد که (1) یک شیوه تقابل است که محصولی جز جنگ نمی‌تواند داشته باشد، (2) دومی شیوه تهاجم و عملیات روانی است که ما هفته گذشته برای عقب نشینی از تصمیم اتخاذ شده برای فوتبال داشتیم

(3) شیوه بعدی تعامل و گفتگو در فضایی محترمانه است که هفته دوم اتفاقات پیش آمده برای فوتبال این شیوه را به کار بستیم و شیوه چهارم (4) لابی گری در سطوح مختلف و پذیرش میانجی است و شیوه پنجم (5) توافق جامع و حصول نتیجه با رضایت طرفین است.

باور دارم سیاست نظام یعنی وزارت خارجه، مجلس، وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال در اتفاقات پیش آمده، مبتنی بر استراتژی تهاجمی، گفتگو و توافق بود، اگر این پیش فرض را بپذیریم که استراتژی فوق در راستای مصالح و منافع ملی است اولین دستاورد کیفی و ارزشمند این توافق، ابطال فرضیه فقدان امنیت در ایران است.

اما نکته دومی که باید به آن توجه داشته باشیم تحقق مطالبه نسل جوان و مردم عزیز برای بازی در کشورهای طرفین است.

نسل جوان از ما فضای پر نشاط توام با آرامش و شادی می‌خواهد و این حق قانونی آن‌هاست و نکته حائز اهمیت سوم اثبات امنیت ایران برای برگزاری رقابتهای مقدماتی جام جهانی فوتبال در تهران است.

نکته آخر و مهمی دیگری که به باور من باید به آن توجه لازم و نگاه منطقی داشت این است که "توافق و تهاجم دو روی سکه دیپلماسی" است.

آن چه که ما در هفته نخست برای فوتبال بکار بردیم اجماعی بود برای تهاجم و آنچه که هفته دوم اتفاق افتاد اجماعی بود برای توافق در راستای منافع و مصالح ملی کشور، پس نکته مهمی که برای ما بسیار اهمیت داشت و دارد این بود که مبادا خواسته یا ناخواسته با تخریب خودی‌ها فضا را به نحوی مدیریت کنیم که هم مردم احساس نا امیدی کنند و هم نشاط اجتماعی را از جوانان بگیریم و هم بیگانگان احساس پیروزی کنند.

لذا خارج از همه معادلات و جلسات مختلفی که انجام شد آن چیزی که اتفاق افتاد در راستای منافع و مصالح ملی بود چرا که در حقیقت تهاجم و توافق دو روی سکه دیپلماسی است.