هفته اول لیگ قهرمانان آسیا برای نمایندگان ایران همه چیز داشت؛ هم پیروزی دلچسب سپاهان، هم تساوی استقلال در عراق و هم دو شکست 2-0 برای پرسپولیس و شهرخودرو.

عصرایران؛ احسان محمدی- هفته اول لیگ قهرمانان آسیا برای نمایندگان ایران همه چیز داشت؛ هم پیروزی دلچسب سپاهان، هم تساوی استقلال در عراق و هم دو شکست 2-0 برای پرسپولیس و شهرخودرو.

استقلال تهران در شرایطی با الشرطه عراق به تساوی رسید که خبر بد نه از دست دادن دو امتیاز که مصدومیت مهدی قائدی ستاره بی‌جانشین‌اش بود. او در دقیقه 30 بازی از ناحیه همسترینگ دچار مصدومیت شد و با برانکارد به بیرون از زمین منتقل شد. خروج قائدی و غیبت دیاباته عملاً استقلال را از آن تیم خطرناک هفته‌های اخیر دور کرد و آنها در حالیکه 1-0 پیش بودند تن به تساوی دادند.

این مساوی گرچه ادامه شکست‌ناپذیری فرهاد مجیدی بود اما مصدومیت مکرر بازیکنانی که عصای دست او هستند حالا به یک ترس تبدیل شده است. مرتضی تبریزی به شکل عجیبی از آن مهاجم خطرناک ذوب‌آهن به یک بازیکن بی‌آزار تبدیل شده است که هیچ مدافعی از او نمی‌ترسد. مجیدی در ادامه راه روزهای دشوارتری هم خواهد داشت. او بیش از هر سرمربی دیگری در این روزها، ستاره‌هایش را از دست داده است.

آنها که دیدار شهرخودرو مقابل الهلال عربستان را دیدند می‌دانند این تیم تا چه اندازه شکننده و بی‌پناه بود. نبرد دارا و ندار. نبرد ستاره‌ها مقابل بازیکنانی که با تمام وجود می‌جنگیدند. اما یک بار دیگر آشکار شد که توکل و توسل به غیرت برای بردن یک بازی فوتبال کافی نیست. شاگردان سرآسیایی در اولین تجربه آسیایی مقابل تیمی شکست خوردند که حتی پرسپولیس و استقلال را بارها شکست داده است. آنها می‌توانند سرشان را بالا بگیرند و به روزهای آینده امیدوار باشند.

سپاهان اما اژدهای زرد ایرانی بود. پیروزی 4-0 مقابل العین چیزی شبیه پیروزی 5-0 استقلال مقابل الریان قطر بود. از آن بازی‌هایی که شاید تا مدتها مشابه‌اش را نبینیم. العین خوب و مسلط بازی می‌کرد تا وقتی که نیروی هوایی امیر قلعه‌نوئی آغاز به کار کرد. یک ضربه سر مهلک از محمد محبی که احتمالاً فصل آینده ایران را ترک می‌کند، یک فرصت‌طلبی ماهرانه از استنلی کی‌روش، یک بغل پای مطمئن از سروش رفیعی و یک ضربه سر به سبک علی دایی از محمد طیبی باعث شد آنها بازگشت دوباره‌شان به آسیا بعد از چندسال غیبت را حسابی جشن بگیرند. این پیروزی نه فقط در آسیا روحیه‌بخش بود که احتمالاً آنها را در لیگ برتر هم شجاع‌تر و حریص‌تر از قبل به میدان می‌فرستند. تیمی که العین را در هم می‌کوبد چرا در لیگ داخلی نتواند قهرمان شود؟

بازنده بزرگ هفته اول، پرسپولیس بود. آنها انگار از ستاره‌های الدوحیل ترسیده بودند که در همان 15 دقیقه اول با دو گل چنان عقب افتادند که برخی هواداران ترسیدند تا پایان بازی یک نتیجه وحشتناک رخ دهد. گل اول این بازی کپی برابر اصل گلی بود که تیم ملی ایران مقابل ژاپن خورد، اعتراض مدافع، رها کردن بازی، حمله به سوی داور، سانتر و ضربه سر!

انگار شجاع خلیل‌زاده یک هفته استراحت کرده بود تا به خوبی به داور اعتراض کند. آنقدر در مورد این اعتراض‌های بی‌فایده و خسارت‌بار نوشته ایم که تکرارش تهوع‌آور است. آفرین به شما بازیکنان معترض! به همین اعتراض‌ها ادامه بدهید و تیم‌تان را نابود کنید! به حرف کسی که گوش نمی‌دهید، پس ادامه بدهید!

ماریو مانژوکیچ دقیقاً به سبکی گل زد که بیش از یک دهه است از او می‌بینیم، یک ضربه سر خشک بر فرار سر مدافعان معترض، دقایقی بعد ادمیلسون گل دوم را زد و دفاع پرسپولیس رسماً از هم پاشید. «دشمن طاووس آمد پر او». خط دفاعی که در این چندسال چشم‌نواز بود دست‌هایش را به نشانه تسلیم مقابل تیمی بالا برد که شعبه آسیایی یوونتوس است. از مهدی بن عطیه تا ماریو مانژوکیچ و هانگ کوانگ سون.

شاگردان یحیی گل‌محمدی گرچه بعد از این دو گل مالکیت بیشتری داشتند و به ویژه در نیمه دوم الدوحیل را تحت فشار قرار دادند و در دقایقی امیدوارکننده بودند اما برای نجات از شکست دیر شده بود. خیلی دیر. تا آنها مقابل یکی از پرمهره‌ترین تیم‌های حال حاضر آسیا 2-0 شکست بخورند و با کامی تلخ به تهران برگردند. پرسپولیس اگر نتواند این شکست را از سر بگذارنند شاید مسیرش در لیگ داخلی هم به دره ختم شود.

_________________

بیشتر بخوانید: