آبجکت 279؛ ماشین نظامی 60 تنی روس!(+تصاویر)

طراحي و توسعه

آبجكت 279 براي نخستين بار توسط گروهي از مهندسين خبره در كارخانه كيروف واقع در لنینگراد (از سال 1991 به بعد تحت عنوان سن پترزبورگ شناخته مي شود) وارد مراحل تحقيقات و توسعه خود شد. روند اصلي كار روي اين پروژه در سال 1957 آغاز شد و الزامات مورد نظر نيز شامل همان فاكتورهايي بود كه در سال 1956 براي تانك هاي سنگين عملياتي تعريف شده بود. بدين ترتيب اولين نمونه پيش توليد از اين محصول متمايز در اواخر سال 1959 تكميل و به صورت يك نسخه نهايي عرضه شد.

طبق گزارش های متخصصين نظامي، مهم ترين ويژگي اين تانك در مقايسه با محصولات مشابه چيزي نبود جز قابليت هاي ارتقا يافته آن در عبور از موانع سخت زميني. در واقع مجموعه مذكور به گونه اي طراحي شده بود كه مي توانست از سطح زمين هاي باتلاقي، خاك نرم، سطوح پوشيده از تنه قطع شده درختان و از همه مهم تر موانع ضد تانك مانند دندان اژدها (استحكاماتي مربعي- هرمي كه از بتن مسلح ساخته و طي جنگ جهاني دوم به منظور ايجاد اختلال در حركت تانك ها و پياده نظام استفاده مي شدند) با سهولت گذر كند.

آبجکت 279؛ ماشین نظامی 60 تنی روس!(+تصاویر)

از نظر سيستم موتوري، آبجكت 279 مجهز به يك موتور ديزلي قوي 2DG-8M با قدرت 1000 اسب بخار بود. اين نيروي محركه براي به حركت درآوردن تانك 60 تني نام برده با سرعت 55 كيلومتر بر ساعت كفايت مي كرد. گفتني است كه برد موثر تانك با يك مرتبه سوخت گيري كامل معادل 300 كيلومتر گزارش شده بود.

از جمله ديگر امكانات اين محصول روس مي توان به سيستم هاي خودكار كنترل آتش و سيستم گرم كننده و خنك كننده محفظه جنگي تانك اشاره كرد.

حداكثر ضخامت پوشش زرهي بدنه آبجكت 279، چيزي حدود 269 ميلي متر بوده است كه خود آن نيز توسط يك سپر نازك محافظتي ديگر در برابر مهمات نفوذ كننده به زره پشتيباني مي شد. اين دو عامل در كنار يكديگر مجموعه تانك را از واژگوني به دنبال موج شوك انفجار هسته اي در امان نگاه مي داشتند.

بیشتر بخوانید:

لازم به ذكر است كه در طراحي اين تانك يك سري ساختارهاي بزرگ با ضخامت و شيب متغير هم لحاظ شده بود كه نقش ايمني صفحات زرهي را تكميل مي كردند. بخش جلويي بدنه از يك طراحي دايره اي و همينطور پانل هاي زرهي نازك بهره مي برد كه در مقابل پرتابه هاي ضد تانك با قابليت انفجاري بالا (به اختصار HEAT) موثر بودند. همين پانل هاي زرهي مشابه در طرفين بدنه هم وجود داشتند. برجك تانك نيز مجهز به صفحات زرهي با ضخامت 319 ميلي متر بود و دوام قابل توجهي در برابر پرتابه هاي HEAT داشت. گفتني است كه مجموعه تانك از امكان دفاع CBRN مخفف عبارت دفاع شيميايي، ميكروبي، پرتو زاينده و هسته اي بهره مي برد.

اكنون نوبت به سيستم هاي تسليحاتي آبجكت 279 مي رسد. اين تانك به يك سلاح M-65 با كاليبر 130 ميلي متر مسلح بود. سلاح ثانويه نيز تيربار سنگينKPV با ظرفيت 800 گلوله گزارش شده است. سلاح اصلي با استفاده از يك سيستم بارگذار نيمه خودكار با نواخت آتش 5 الي 7 گلوله در دقيقه سازماندهي مي شد.

اما چرا تانكي با مشخصات نسبتا قوي فوق، به عنوان يك پروژه نيمه كاره به حال خود رها شد؟

علت اساسي اين موضوع عدم تمايل ارتش شوروي به ادامه كار با خودروهاي جنگي سنگين و به خصوص تانك هاي زرهي همانند آبجكت 279 از سال 1960 بود. از آن زمان به بعد، سعي شد حداكثر وزن خودروهاي نظامي تا 50 تن حفظ شود. در محاسبه اين وزن، تجهيزات اضافه مانند صفحات زرهي مازاد در نظر گرفته نشده بود. در واقع نيروهاي مسلح شوروي به دنبال كاهش وزن تانك هاي زره پوش در عين حفظ قابليت هاي زميني بودند. البته لازم به ذكر است كه نیکیتا سرگیویچ خروشچُف رهبر شوروي بعد از استالين نيز شخصا از يك طرح جايگزين همچون توسعه تانك هاي مجهز به موشك هاي هدايت شونده حمايت مي كرد و علاقه چنداني به تخصيص بودجه بر پروژه آبجكت 279 نداشت.