آیا همه خارجی‌ها از برانکو و شفر تا استراماچونی و ... کلاهبردار هستند و آنقدر زیرک که می‌توانند به راحتی بخش حقوقی باشگاه‌های ما را در هنگام عقد قرارداد فریب دهند؟ یا در شل بستن قراردادها منافعی هست که ما از آن خبر نداریم؟

عصرایران؛احسان محمدی- هنوز خبر محکومیت یک میلیون یورویی پرسپولیس به واسطه پرونده برانکو داغ بود که استقلالی‌ها هم محکوم به پرداخت 550 هزار دلار به وینفرد شفر مربی سابق‌شان شدند.

این خبرها در فوتبال ایران کوتاه و تکراری هستند. اول شکایت بازیکنان و مربیان خارجی، بعد انکار مدیران ایرانی، بازی با روان هواداران، بعد محکومیت در دادگاه، بعد عدم پرداخت بدهی، بعد تهدید به کسر امتیاز تیم در لیگ یا کنار گذاشته شدن از رقابت‌های آسیایی، بعد اعتراض هواداران، بعد پرداخت بدهی و ...

سیکلی معیوب و تکرار شونده در ورزشی که میلیون ها هوادار دارد و اغلب تنها دل‌خوشی مردم است پایانی ندارد و نکته دردناک این است که گرچه مدیران به نام و نشان و پول و گاهی محبوبیت می‌رسند اما همه هزینه‌ها از جیب مردم می‌شود.

هر مدیرعاملی در پرسپولیس و استقلال سر کار می‌آید، ابتدا از مدیرعامل قبلی در رسانه‌ها گله می‌کند که تیم را با انبوهی از بدهی به او تحویل داده و بعد خودش همان راه را می‌رود و با شکایت‌های متعدد و بدهی به دیگری می‌سپارد و هزینه این مدیریت ناکارآمد باز هم از جیب مردم پرداخت می‌شود.

در روزهایی که ماسک و ژل بهداشتی در دسترس مردم نیست و کادر درمانی بسیاری از بیمارستان‌ها فغان می‌کنند که به حداقل تجهیزات نیازمند هستند خبر محکومیت دو باشگاه پرسپولیس و استقلال به پرداخت یک میلیون یورو و همچنین 550 هزار دلار تلخ‌تر و گزنده‌تر از هر زمان دیگری است. چون آن هم باید از جیب مردمی پرداخت شود که برای زنده ماندن ماسک و دستکش هم ندارند!

آماری در دو سال پیش نشان می‌دهد که در بخش حقوقی فیفا وقتی ایران دارای بیشتر از 70 پرونده بود، ژاپنی‌ها تنها یک پرونده حقوقی داشتند. این در حالیست که تعداد بازیکن، مربی، مشاور و ... خارجی در کشور ژاپن چندین برابر ایران است. اما چرا این اتفاق مدام برای ما رخ می‌دهد؟ چرا هر بازیکن و مربی خارجی که می‌آید با شکایت و دلخوری از ایران می‌رود و ضمن اینکه نام و اعتبار کشور در رسانه‌های بین‌المللی مخدوش می‌شود، در نهایت هزینه سنگینی را به مردم تحمیل می‌کند؟

آیا باور کنیم مدیران ایرانی و مشاوران آنها قرارداد بستن نمی‌دانند؟ آیا آنها وقتی برای خرید ملک و ماشین شخصی اقدام می‌کنند هم تا این اندازه قراردادها را بد، پر خطا و اصطلاحاً پر سوراخ می‌بندند یا اینجا چون قرار نیست از جیب خودشان هزینه کنند به جزئیات دقت نمی‌کنند و در نهایت محکوم می‌شویم؟

پاسخ به این سوال‌ها شاید بتواند جلوی خسارت های آتی را بگیرد، اما گمان می کنید اراده‌ای واقعی برای متوقف کردن این شکایت‌ها وجود دارد؟