بفرمایید سلفی با مرگ!

ایهاالناس! شاید ما ناقل ویروس باشیم، به مادر سالخورده‌ای که کرونا از ما به او سرایت کرده و جسم نحیفش توان مقابله با آن را ندارد، فکر کنیم. به پدری که نان‌آور خانواده چند نفری است و همه خانواده چشم‌شان به بازگشت او به خانه است و نگاهشان به سلامت بدن او.

به گزارش فارس، مرگ؛ واژه غریبی که برای ما ایرانیان آشناتر از هر آشنایی است. گویی اتفاقی افتاده که تعجب نمی‌کنیم که عزیزمان از خانه بیرون برود و برنگردد؛ یا تصادف کند، یا خودکشی و یا توسط دیگری به قتل برسد...

آن‌قدر مرگ برایمان عادی شده که حتی به بازماندگانمان هم فکر نمی‌کنیم و گاه خود، مرگ را در آغوش می‌گیریم. همانند این روزهای بحرانی که به دلیل شیوع کرونا از سر می‌گذرانیم؛ واپسین سخنان و توصیه‌های مداح معروف را در فضای مجازی می‌بینیم و می‌شنویم که می‌گوید به ‌سلامت جسمتان ننازید این ویروس قوی‌تر از این حرف‌هاست، و بی‌خیال ویدئوی بعدی را تماشا می‌کنیم!

حتی لحظه‌ای به دختر دم بختمان فکر نمی‌کنیم که پس از ما چه کسی باید زندگی‌اش را سروسامان بدهد، پسر سربازمان که با چه حالی از پادگان خود را بالای جسد ما خواهد رساند و یا فرزند دیگرمان که کودکی بیش نیست و حالا حالاها نوازش والدینش را نیاز دارد.

ما به هیچ‌یک از این‌ها فکر نمی‌کنیم؛ نه اینکه خودخواه باشیم. نه! بی‌خیال شده‌ایم. بی‌خیال.

آن‌قدر که مرگ _ کرونا_ در سفره‌خانه‌ها جولان می‌دهد، در پاساژها و مراکز خرید می‌دود و در اتوبوس و مترو خانه کرده است و از نزدیکی زیاد اصلا دیگر او را نمی‌بینیم! گویی به‌عنوان نسل بشر نه‌تنها در جنگ با این ویروس شکست را پذیرفته‌ایم بلکه در مراقبت از خود و خانواده‌مان هم بازنده شده‌ایم.

با چشمان خود پدری را دیدم که پس از مدتی بستری بودن در بخش کرونای بیمارستان، بعد از ترخیص همه اعضای خانواده‌اش را در آغوش گرفت و بوسید! انگار که بحث قرنطینه و ایزوله بیمار مبتلا به کرونا، در دهه‌های پیش مطرح بوده است و الان منسوخ شده و دیگر هیچ بیمار کرونایی در بیمارستان بستری نیست و هیچ انسانی جان‌عزیزش را براثر کرونا از دست نداده و غریبانه به خاک سپرده نمی‌شود.

لطفا بیدار شوید! کسی ما را بیدار کند؛ چرا مرگ را نمی‌بینیم؟!

ایهاالناس! شاید ما ناقل ویروس باشیم، به مادر سالخورده‌ای که کرونا از ما به او سرایت کرده و جسم نحیفش توان مقابله با آن را ندارد، فکر کنیم. به پدری که نان‌آور خانواده چند نفری است و همه خانواده چشم‌شان به بازگشت او به خانه است و نگاهشان به سلامت بدن او...شاید ما ناقل کرونا باشیم؛ آنهم به همه انسان‌هایی که قطعا برای زندگی آرزوهایی در سر دارند.

بیایید از سر نادانی و بی خیالی، انسان‌ها را بیمار و مبتلا نکنیم؛ اولین انسانی که موظفیم از او مراقبت کنیم، خود ماییم. بی‌خیالی را کنار بگذاریم و دغدغه‌مند این روزها را سپری کنیم. حتی اگر دیگرانی بی خیال شده‌اند، شما مراعات کنید؛ در خرید، مسجد، محل کار، اتوبوس و تاکسی و مترو...فاصله مناسب، ماسک و شست و شوی دست‌ها فراموش نشود. یادمان باشد روزهایی که از ترس، در خانه هم با فاصله می‌نشستیم؛ کرونا از میان ما نرفته، مرگ را در آغوش نگیریم!

طرز تهیه ترشک پرتقال حرفه‌ای؛ بدون تلخی و با رنگی بی‌نظیر

تماشاخانه

اینجا مخوف‌ترین جای ایران است ؛ ۷۰۰ متر تا باتلاق اسید / زندگی زیر ابر سمی (فیلم)

دو دقیقه سینمای ناب از بهرام بیضایی (تماشا کنید)

فیلم های دیگر