محققان "دانشگاه پیتسبورگ" در مطالعه اخیرشان نشان داده‌اند که حیوانات بزرگی که دارای کبد کمکی هستند می‌توانند از طریق هپاتوسیت خود عضو جدیدی در غدد لنفاوی خود پرورش دهند.

به گزارش ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست، هپاتوسیت سلول اصلی بافت پارانشیمی کبد است. هپاتوسیت‌ها ۵۵ تا ۶۵ درصد از جرم کبد را تشکیل می‌دهند. علاوه بر این هپاتوسیت‌ها ترمیم کننده های طبیعی هستند که در غدد لنفاوی تکثیر می‌شوند.

هپاتوسیت(Hepatocyte) به سلول‌های اصلی بافت کبد گفته می‌شوند. محققان "دانشگاه پیتسبورگ" در مطالعه اخیرشان نشان داده‌اند که حیوانات بزرگی که دارای کبد کمکی هستند می‌توانند از طریق هپاتوسیت خود عضو جدیدی در غدد لنفاوی خود پرورش دهند. در انجام این کار موقعیت مکانی نقش اساسی دارد. اگر هپاتوسیت‌ها در جای مناسب قرار بگیرند و نیاز به عملکرد کبد وجود داشته باشد آنها در غدد لنفاوی یک کبد کمکی تشکیل می‌دهند. معمولاً سلول‌های کبدی قابلیت بازسازی مجدد خود را دارند اما برای احیا و بازسازی، آنها به یک محیط سالم و تغذیه‌ای نیاز دارند. با این حال در بیماری کبدی مرحله پایانی، کبد به بافت اسکار متصل می‌شود و این موضوع بازگشت سلول‌ها را سخت‌تر می‌کند .

دکتر "اریک لاگاس"(Eric Lagasse)استادیار آسیب شناسی دانشگاه پیتسبورگ گفت: کبد دارای پتانسیلی برای تولید مجدد است. هپاتوسیت‌ها سعی می‌کنند کبد اصلی خود را ترمیم کنند اما نمی‌توانند و می‌میرند.

تقریباً یک دهه پیش، لاگاس و همکارانش متوجه شدند که تزریق سلول‌های کبدی به غدد لنفاوی موش به ایجاد کبد کمکی منجر می‌شود که جای کبد ناقص ناشی از ژنتیک حیوانات را می‌گیرد. اما موش‌ها کوچک هستند. لاگاس و همکارانش نیاز داشتند تا نشان دهند که یک حیوان بزرگ می‌تواند برای غلبه بر بیماری کبدی، توده معنی داری از بافت ثانویه کبد را در بدنش رشد دهد.

محققان برای تقلید از بیماری کبد انسان در خوک‌ها، جریان منبع اصلی خون از کبد را تغییر دادند و در همان زمان، آنها یک تکه از بافت کبد سالم را برداشتند و هپاتوسیت‌ها را استخراج کردند. آن سلول‌های کبدی سپس به غدد لنفاوی شکمی همان حیوان تزریق شدند.

محققان شاهد ترمیم عملکرد کبد در همه شش خوک مورد آزمایش قرار گرفته طی این آزمایش بودند و بررسی دقیق غدد لنفاوی آنها نشان داد نه تنها هپاتوسیت‌ها بلکه شبکه‌ای از مجاری صفراوی و عروقی بطور خودبخود در بین سلول‌های کبدی پیوندی تشکیل شده بودند. هنگامی که میزان جراحت بافت آسیب دیده در کبد اصلی حیوانات شدیدتر شد، کبدهای کمکی بزرگتر شدند و این نشان می‌دهد که بدن حیوانات به جای فرار از رشد باعث حفظ هماهنگی توده کبد می‌شود.