اگرچه منتقدان پیکان اتهام عدم صادرات گاز به پاکستان را به سمت بیژن زنگنه نشانه می‌روند، اما مرور تاریخی این قرارداد نشان می‌دهد که بهانه‌جویی‌های پاکستان بر سر احداث خط لوله و بعد از آن قیمت‌گذاری، اجازه نداده تا گاز ایران به همسایه شرقی برسد.

به گزارش ایرنا، سنگ بنای صادرات گاز ایران به پاکستان در سال ۱۹۹۰ میلادی گذاشته شد. در آن زمان ایران به دنبال آن بود تا با طرحی، ‌ صادرات گاز را به مرزهای شرقی خود برساند.

طرح اولیه البته تنها به پاکستان محدود نمی‌شد و قرار بود در قالب پروژه‌ای به نام خط لوله صلح تا هند برسد. بر آن اساس خط لوله‌ای که قرار بود احداث شود، ‌ روزانه ۱۵۰ میلیون متر مکعب گاز را صادر می کرد که سهم پاکستان از آن ۶۰ میلیون متر مکعب بود.

با این حال اختلاف بین پاکستان و هند باعث شد تا آن پروژه ناتمام بماند و ایران به طور مستقیم با پاکستان برای صادرات گاز وارد مذاکره شد. قرار شد ایران خط لوله‌ای هزار و ۱۰۰ کیلومتری را در خاک خود احداث کند و گاز پارس جنوبی را به مرز پاکستان برساند در مقابل نیز پاکستان با خط لوله ای هزار کیلومتری آماده پذیرش گاز ایران در خاک خود شود.

ایران اگرچه خط لوله صادرات گاز را تا نزدیک مرز نیز کشیده اما در عمل طرف پاکستان اقدامی انجام نداده است. اما نکته مهم آن است که این عدم خرید گاز از سمت پاکستان حالا به وسیله‌ای برای هجمه به بیژن زنگنه تبدیل شده است تا آنجا که به این بهانه نمایندگان وی را به مجلس نیز خواندند.

بازخوانی آن اتفاقات اما می‌تواند تا حدی نشان دهد که چرا ایران گازی به پاکستان صادر نکرده است.

قرارداد صادرات گاز ایران به پاکستان در دولت دهم به امضا رسید. با این حال طرف پاکستانی هر بار به بهانه‌ای از اجرای تعهدات خود برای برداشت گاز ایران سرباز زد.

تا آنجا که رییس دولت دهم، در واپسین روزهای ریاست جمهوری‌اش راهی پاکستان شد تا شاید راه حلی برای آن پیدا کند.

ایران در آنجا به پاکستان قول همکاری برای احداث خط لوله را داد و قرار شد تا ۵۰۰ میلیارد دلار از هزار و ۵۰۰ میلیارد دلار مورد نیاز برای اینکار توسط ایران تامین شود. با این حال بازهم طرف پاکستانی حاضر به اجرای خط لوله نشد.

این‌بار اما استدلال آنها این بود که قیمت تعیین‌شده برای گاز صادراتی بالا است و تا زمانی که قیمت به طور مشخص تعیین نشود، ‌خط لوله‌ای در کار نخواهد بود.

با توجه به این موضع‌گیری‌ها، ‌ایران خط لوله را به نقطه صفر مرزی نرساند زیرا نمی‌خواست هزینه اضافه‌ای بر کشور تحمیل شود. در مقابل در این سال‌ها خط لوله‌های سراسری نهم و ششم انتقال گاز تکمیل شد تا علاوه بر تامین گاز مورد نیاز غرب و شمال غرب کشور، ‌وضعیت صادرات گاز ایران را نیز پایدارتر کند زیرا مشتریان عمده گاز ایران دو کشور عراق و ترکیه هستند که در مجموع در تابستان امسال روزانه تا ۸۰ میلیون متر مکعب نیز گاز از ایران دریافت کردند.

عملکرد وزارت نفت در زمینه صادرات گاز نشان می‌دهد صادرات گاز ایران به کشورهای همسایه در حالی سال ۹۸ به ۱۷ میلیارد و ۴۰۰ میلیون متر مکعب رسید که این عدد در سال ۹۲ حدود ۹ میلیارد متر مکعب بوده که نشان‌دهنده رشد ۹۳ درصدی در طول دولت تدبیر و امید است.

درواقع میانگین صادرات گاز ایران از ۲۵ میلیون متر مکعب در روز در سال ۹۲ به ۴۸ میلیون متر مکعب در روز (متوسط) در سال ۹۸ رسیده است.

همچنین موضوع صادرات گاز به کشور پاکستان، مسئله‌ای سلیقه‌ای میان دو کشور نیست، این امر به یک قرارداد تعهدآور دوجانبه متکی است و بر همین اساس خط لوله سراسری هفتم با ظرفیت انتقال ۱۱۰ میلیون متر مکعب در روز احداث و در سرویس قرار دارد، خط یاد شده بخش اصلی خط لوله‌ای است که گاز طبیعی را علاوه بر توزیع در شبکه مصرف شرق کشور به کشور پاکستان صادر خواهد کرد اما در سوی دیگر تاکنون پاکستانی‌ها با وجود توافق‌ها حتی اقدام به ساخت یک متر خط لوله در کشور خود نکرده اند و آن گونه که از سخنان مقامات پاکستانی بر می‌آید آنها وجود تحریم‌های ایالات متحده آمریکا را مهمترین مشکل پیش روی تکمیل پروژه در کشورشان عنوان می‌کنند.

بنابراین وزارت نفت در حالی که یک قرارداد رسمی و تعهدآور با پاکستان دارد متهم به «بی توجهی» شده که در عمل هیچ کدام از تعهدات ایران در صادرات گاز روی زمین نمانده است.

به گزارش ایرنا، افزایش ۹۳ درصدی صادرات گاز در دولت تدبیر و امید در حالی محقق شده که ایران در سال ۹۲ سالانه ۶ میلیارد متر مکعب گاز از ترکمنستان وارد می‌کرد، اما با بهره‌برداری از فازهای پارس جنوبی و افزایش ظرفیت شبکه گاز کشور، ‌ایران از واردات گاز بی‌نیاز شده و علاوه بر تامین نیاز داخلی، تعهدات صادراتی خود را نیز به طور کامل انجام می‌دهد. در حال حاضر ظرفیت تولید گاز ایران یک میلیارد متر مکعب در روز است.