عصر ایران ؛ سجادبهزادی - جهان گرفتار بحران ناشی از همه گیری کروناست؛ اما در گوشه ای دیگر از جهان ، نظامیان کودتا کرده اند واین کودتا همچون بمبی در رسانه‌های جهان خبرساز شد؛ اما کجا بهتر از آسیا برای بحرانی دیگر!

میانمار دومین کشور بزرگ آسیای جنوب شرقی است.در گذشته مستعمره بریتانیا بوده است اما در سال ۱۹۴۸ با خروج بریتانیا به استقلال رسید. میانمار از آن زمان تا سال ۲۰۱۱ ، یعنی بیش از نیم قرن تحت کنترل نظامیان اداره می‌شد اما از سال ۲۰۱۱ به بعد روند بازگشت به حکومت غیرنظامی را آغاز کرد.رهبر حکومت غیرنظامی در میانمار یک زن بود.

خانم سوچی به دلیل تلاش با هدف اصلاحات سیاسی و برگزاری انتخابات آزاد در کشورش، حدود پانزده سال از عمر خود را در بازداشت سپری کرد و حتی به دلیل مبارزات دموکراسی‌خواهانه اش جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.

آنگ سان سوچی در سال ۲۰۱۵ در نخستین انتخابات پرسر و صدای میانمار پس از ۲۵ سال به پیروزی رسید وحکومت نظامیان را سرنگون کرد.

نظامیان میانمار در سودای بازگشت دوباره به حکومت، چند سالی منتظر ماندند اما در نهایت دمکراسی شکننده میانمار را تحمل نکردند.آنها فکر می کردند مردم میانمار از انتخاب یک حکومت غیر نظامی پشیمان خواهند شد. انتخابات دوباره برگذار شد.میانمار ۵۵ میلیون جمعیت دارد وبیست و ششمین کشور پرجمعیت جهان است.حزب "اتحادملی دموکراسی: به رهبری خانم سوچی دوباره توانست با کسب ۸۳ درصد از آرا در انتخابات پارلمانی به پیروزی برسد. مردم میانمار بنظر می رسید می خواهند برای همیشه از نظامیان عبور کنند. مسئله‌ای که به مذاق نظامیان خوش نیامد وتصمیم به کودتا گرفتند.

حالا چند روزی است که این کشور ملتهب شده است و مردم به خیابان ها آمده اند تا از آراء خود محافظت کنند. چرا مردم میانمار حکومت نظامی نمی خواهند واصرار به عبور از این نوع حکومت دارند؟ برای پاسخ به این پرسش دلایل متعددی می توان برشمرد:

وقتی حکومت سیاسی دست نظامیان بیفتد آینده نامعلوم است.مردم میانمار نمی‌دانند در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد و احساس ناامنی زیادی دارند.مردم‌ احساس می کنند حکومت نظامیان همه چیز را به نقطه صفر برمی گرداند.

وقتی حکومت سیاسی دست نظامیان بیفتد وضعیت دمکراسی هم نامعلوم است.اساسا نظامیان نمی توانند از دمکراسی دفاع کنند.همینطور که در جریان بهار عربی در مصر نیز نتوانستند از دمکراسی حفاظت کنند.تجربه های هدایت دمکراسی نزد نظامیان نشان می دهد که آنها هرگز ارکان دمکراسی را نهادینه نمی کنند وتنها ظاهری از دمکراسی حفظ می شود.به قول حسین بشیریه "قرن بیست ویکم قرن گذار به دمکراسی است" ونظامیان هم اگر بخواهند حکومت سیاسی در دست گیرند تلاش می کنند پوسته دمکراسی را به ظاهر حفظ کنند اما این کار در حقیقت خیانت به دمکراسی است.

وقتی حکومت سیاسی دست نظامیان بیفتد ممکن است دمکراسی خواهان بدون برقراری محکمه های عدالت به حبس خانگی بروند. حبس خانگی و درست کردن پرونده اتهامی از شگردهای نظامیان است.رهبر دمکراسی میانمار نیز اکنون در حبس خانگی است و برای وی چندین پرنده اتهامی تشکیل شده است.

وقتی حکومت سیاسی دست نظامیان بیفتد شلیک به معترضان آسان تر می شود.ارتش میانمار شلیک به معترضان را در دستور کار خود قرارداده است.قطعی سراسری اینترنت و دستگیری معترضان به شدت ادامه دارد.

وقتی حکومت سیاسی دست نظامیان بیفتد کشور منزوی می شود. همینطور که وقوع کودتا در میانمار واکنش منفی ایالات متحده، کشورهای اروپایی و سازمان ملل را در پی داشت.تنها چین به عنوان مهم ترین حامی مهم نظامیان میانمار شناخته می شود.چین همچنین به عنوان مهم ترین حامی کشورهای دیگری در آسیا مانند ایران و کره شمالی نیز شناخته می شود.

نظامیان در ساختار یک رژیم اقتدارگرا ، به روند دموکراتیزاسیون در یک جامعه اهمیت حقیقی نمی دهند و نهادهای مدنی را باور ندارند و خود را تابع هیچ سازوکارمدنی گرا نمی بینند. آنها خود را مسلح و قدرتمند می بینند و به قول ماکیاولی «عاقلانه هم نیست کسانی که مسلح اند از کسانی که مسلح نیستند پیروی کنند»

مردم میانمار فکر می کنند روح رهبران نظامی با دمکراسی خواهی مغایرت دارد و حکومت نظامیان نمی توانند پاسدار خوبی برای صلح وتوسعه باشند.انسجام فکری و ساختاری رهبران نظامی ،محوری ایدولوژیک دارد و در بهترین وضعیت، ظاهر دمکراسی را با مرام ایدئولوژیک گونه بر جامعه تحمیل می کنند.اگر چه دمکراسی بدون نظامیان نیز طی سالهای گذشته دستخوش اتفاقات نامبارکی بوده است و در یک مورد در آمریکا ترامپی از دل آن زائید که با رویکرد پوپولیستی دمکراسی را شکننده کرد، اما نظامیان حق ندارد از شکنندگی دمکراسی در جوامع ضعیفی چون میانمار و دیگر کشورهای آسیایی سوء استفاده کنند.تاریخ این خیانت را فراموش نخواهد کرد.