عصرایران؛ مصطفی داننده- تمام جهان درگیر کرونا است و حکومت‌ها سعی می‌کنند با روش‌های مختلف با این بیماری مبارزه کنند تا بیش از این مردم را درگیر خود نکند.

ایران اما شاید تنها کشوری در جهان باشد که برای مبارزه با کرونا باید دل همه را به دست بیاورد. در ایران است که وقتی رفتن به کربلا منع می‌شود باید رفتن به ترکیه منع شود و اگر رفتن به ترکیه قدغن است باید رفتن به کربلا هم قدغن باشد.

در ایران وقتی مراسم مذهبی تعطیل می‌شود باید عروسی‌ها و ختم‌ها هم تعطیل شوند و اگر عروسی‌ها تعطیل می‌شوند باید مراسم مذهبی هم تعطیل شوند.

در کجای دنیا شاهد چنین رفتارهایی هستید؟ اصلا در کدام کشور اسلامی ما شاهد این دو قطبی بزرگ هستیم؟

اگر به کشورهای اسلامی سفر کرده و سری به مسجدهای این کشورها زده باشید، انوع و اقسام آدم‌ها با ظاهرهای گوناگون را می‌بینید که در حال خواندن نماز یا قرائت قرآن هستند. گاهی شبکه قرآن تلویزیون، قرائت قاریان عربی به ویژه مصری را نشان می‌دهد، به ظاهر آدم‌هایی که پای این قرآن خواندن‌ها نشسته‌اند، دقت کنید تا متوجه این معنا شوید.

وقتی میزان تشخیص آدم‌های یک اجتماع، ظاهر آنهاست باید هم به استقبال دو قطبی شدن یک جامعه برویم. در بسیاری از کشورهای جهان از ظاهر آدم‌ها نمی‌شود به اعتقادات او پی برد. در ایران اما اگر کسی ریش داشته یا لباسش را روی شلوار انداخته باشد به او می‌گوییم حزب‌اللهی است.

کاش می‌شد ما هم به سمتی برویم که آدم‌ها را بر اساس چهره قضاوت نکنیم. اصلا عادت کنیم که قضاوت نکنیم اما سعی کنیم برداشت‌مان از آدم‌ها به خاطر رفتار آنها باشد حالا می‌خواهند هر جور که دوست دارند لباس بپوشند.

همین ظاهر بینی باعث شده است، آنهایی که به دنبال استخدام هستند،چهره خود را ظاهر الصلاح کنند تا کارش روی روال بیفتد.
دین داری واقعی در داشتن تقواست. مگر نه اینکه خداوند در سوره حجرات فرموده است:«انَّ اكرَمَكُم عندَاللهِ اَتقیكُمْ اِنَّ اللهَ علیمٌ خَبیرٌ. گرامی‌ترین شما نزد خدا باتقواترین شماست، همانان خداوند بسیار دانا و آگاه است.»

اگر جامعه را خودی و غیر خودی نمی‌کردیم و با دست خودمان دو قطبی مذهبی و غیر مذهبی ایجاد نمی‌کردیم، امروز شاهد این همه اعتراض نبودیم. در آن زمان وقتی گفته می‌شد سفر خارجی تعطیل است دیگر کسی اعتراض نمی‌کرد که چرا فلان سفر آزاد است و بهمان سفر تعطیل.

دو دسته شدن جامعه تنها و تنها به ایجاد نفرت کمک می‌کند. دو قطبی سازی مثل آتشی است که به جنگل می‌افتد. اگر فراگیر شود، کنترل آن از دست خارج می‌شود و دیگر حتی با هلکوپتر آب پاش هم نمی‌شود آن را کنترل و آتش را خاموش کرد.