این روزها خیلی از ما را به یاد سال‌های 92 و 96 می‌‌اندازد. روزهایی که بسیاری از مردم به صحنه انتخابات آمدند و به حسن روحانی رای دادند. نامزد انتخاباتی که دم از مذاکره و گفت‌وگو با جهان می‌زد.

عصرایران؛ مصطفی داننده- 28 خرداد انتخابات ریاست جمهوری برگزار می‌شود و هفته آینده ایران به جز رئیس جمهور مستقر، یک رئیس جمهور منتخب هم خواهد داشت. البته به شرطی که انتخابات به مرحله دوم نرود.

این روزها خیلی از ما را به یاد سال‌های 92 و 96 می‌‌اندازد. روزهایی که بسیاری از مردم به صحنه انتخابات آمدند و به حسن روحانی رای دادند. نامزد انتخاباتی که دم از مذاکره و گفت‌وگو با جهان می‌زد.

سوالی که این روزها در میان مرور خاطرات به سراغ آدم می‌آید این است که از رای دادن به حسن روحانی پشیمانم؟

من به عنوان نویسنده این متن، هیچ‌وقت از رای دادن به حسن روحانی پشیمان نیستم. من و بسیاری از ما در رای خود به دنبال یک هدف مهم بودیم. ما می‌خواستیم دولتی سرکار بیاید که حرف جهانیان را بفهمد و بتواند با آنها مذاکره کند و ثبات اقتصادی را به کشور هدیه دهد.

می‌توانیم خودمان را فریب بدهیم اما خودمانیم، در 4 سال اول دولت روحانی، همه ما ثبات اقتصادی را تجربه کردیم. دیگر با افزایش قیمت‌ها روبرو نبودیم و خیلی‌ها بر خلاف این روزها که می‌خرند تا گران نشود، نمی‌خریدند تا ارزان شود !

همین آرامش بود که مردم در سال 96 در آن رقابت سخت دوباره به حسن روحانی اعتماد و او را راهی پاستور کردند. بله، در چهار سال دوم به هزار علت طبیعی و غیرطبیعی روحانی موفق نبود. ترامپ آمد که زبان جهان را نمی‌فهمید، کرونا از راه رسید، زلزله، سیل نازل شدند و خود رئیس جمهور هم دچار یک انفعال شدید بعد از خروج آمریکا از برجام شد.

خیلی طول کشید تا رییس جمهور از شوک خروج آمریکا از برجام خارج شود و این طولانی شدن انفعال روحانی، شرایط کشور را به مرحله بسیار سختی رساند.

اما اگر روحانی رییس جمهور نبود و ما به فرد دیگری رای می‌دادیم، شرایط کشور بهتر بود؟ دلار همان 3 هزار تومان مانده بود؟ قطعا نه. حداقل با روحانی توانستیم جلوی هم زبانی آمریکا با دیگر کشورهای جهان را بگیریم. کاری که شاید با افراد دیگر امکان داشت و ایران شاهد موج حملات شدید از شرق و غرب بود.

بله، روحانی در چهار سال دوم آنی نبود که ما می‌خواستیم. در مسائل فرهنگی و اجتماعی همچون اقتصاد موفق نبود و با شعارهایی که در انتخابات داد فاصله‌های زیادی داشت. او حرف‌هایی زد که عصبانی‌ام کرد؛ مثل صبح جمعه‌ای که فهمید بنزین گران شده است!

از عملکرد روحانی ناراحت هستم اما از رای دادن به او پشیمان نیستم. چون می‌دانم به خاطر فردای بهتر به شیخ حسن روحانی رای دادم. به خاطر آینده خودم و مردم کشورم که از شر تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی راحت شویم.

یادمان نرود بسیاری از ما برای زندگی بهتر وام می‌گیریم اما شاید این وام به جای اینکه عصای دست‌‌مان باشد، بلای جان‌مان می‌شود. هدف ما در گرفتن وام؛ رسیدن به زندگی بهتر بود اما نشد که بشود.

شما را نمی‌دانم اما به رایی که در 92 و 96 دادم افتخار می‌کنم. چون این رای به خاطر ایران و مردم ایران بود.

ما به نام‌ها رای نداده‌ایم و یک گفتمان رای داده‌ایم. گفتمانی که طرفدار ایران آباد و بدون تحریم است‌.