نماینده‌های محترم؛ جامعه را دو قطبی نکنید لطفا!

این دو قطبی سازی، «ریاکاری» را افزایش می‌دهد. جوانان برای اینکه بتوانند استخدام شوند در جلوت انقلابی می‌شوند که بیا و ببین اما در خلوت هر کاری که دل‌شان می‌خواهند می‌کنند.

عصرایران؛ مصطفی داننده- این دو اظهار نظر را بخوانید:

محسن علیزاده عضو کمیسیون اقتصادی: «رویه‌های سختگیرانه به‌کارگیری نیرو‌های انقلابی باید رفع شود. اگر قرار باشد به‌کارگیری آن‌ها منوط به داشتن رزومه و سابقه کاری باشد مطمئناً کار‌ها پیش نخواهد رفت.»

روح‌الله ایزدخواه عضو کمیسیون صنایع و معادن: «با جوانان ولایتمدار حزب اللهیِ مخالفِ واکسیناسیون اجباری، برخورد چکشی و قضایی نکنید.»

می‌بینید نمایندگان مجلس انقلابی به طرز شگفتاوری در حال ایجاد دو قطبی در جامعه هستند و به دنبال ایجاد شهروند درجه یک و درجه دو در کشور هستند.

عضو کمیسیون اقتصادی مجلس به راحتی می‌گوید که چشم خود را به روی تخصص آدم‌ها ببندیم و از نیروهایی که خود را انقلابی می‌نامند استفاده کنیم. یعنی هرکسی که در ظاهر و یا باطن خود را انقلابی می‌داند یا می‌خواند بدون هیچ سابقه کار مشخصی می‌تواند استخدام شود و احتمالا متخصصین باید پشت در بمانند چون انقلابی نیستند.

عضو کمیسیون صنایع تنها حق اعتراض را به جوانان حزب‌اللهی می‌دهد و حتی از برخورد با آنها انتقاد می‌کند و این درحالی است که احتمالا همین نماینده، هیچ حق اعتراضی برای دیگران قائل نیست.

این دو قطبی سازی انقلابی و غیر انقلابی، حزب‌اللهی و غیر حزب‌اللهی به شدت خطرناک است. این رفتار باعث می‌شود که آدم‌های معمولی جامعه فکر کنند که سهمی از این کشور ندارند و پشت سر انقلابی‌ها و حزب‌اللهی ایستاده‌اند.

این دو قطبی سازی، «ریاکاری» را افزایش می‌دهد. جوانان برای اینکه بتوانند استخدام شوند در ظاهر و جلوت انقلابی می‌شوند که بیا و ببین اما در خلوت هر کاری که دل‌شان می‌خواهند می‌کنند. معمولا این افراد یک صفحه اینستاگرام شخصی دارند و یک عمومی که در آن تمام مواضع انقلابی می‌گیرند و در صفحه شخصی روی اصلی خود را نشان می‌دهند.

این دو قطبی سازی، به جوانان کشور یاد می‌دهد که تخصص داشتن یعنی کشک، یعنی احتیاجی نیست زیاد به خودتان زحمت دهید و کار یاد بگیرید؛ کافی است انقلابی باشید تا کارهایتان پیش برود.

مهاجرت؛ شاخ و دم ندارد. وقتی یکی از این متخصص‌ها پشت در یکی از انقلابی‌های بی‌تخصص بماند، عزم فرنگ می‌کند. می‌رود جایی که تخصص او را پذیرا باشند. همه ترک وطن کردن‌ها به خاطر مشکلات اقتصادی نیست. گاهی نبود عدالت اجتماعی باعث می‌شود بخشی از مردم چشم خود را به روی علایق‌های‌شان از جمله خانواده و وطن ببندند و راهی غربت شوند.

انشالله که این حرف‌ها در حد همین نطق‌های نمایندگی باقی بماند و این حضرات سعی نکنند این سخنان خود را تبدیل به قانون کنند و فاتحه تخصص گرایی در کشور را بخوانند.